[Option A]
«Ιδού ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου». Στους περισσότερους από εμάς είχε ανοίξει η όρεξη με το “Ghost Walking” και περιμέναμε πολλά από τους Αμερικάνους. Μη φοβού, απανταχού μεταλλάδες και δεν θα σας απογοητεύσουν! Μια γερή δόση από groove, in – your – face riffs, ατελείωτο κοπάνημα των τυμπάνων και ο τρελός Αμερικανός – μέχρι – το – κόκαλο και πλέον νηφάλιος κύριος Blythe να βγάζει τα εσώψυχα του σε κάθε κομμάτι. Με δισκογραφική προϋπηρεσία που έχει ξεπεράσει τα δέκα χρόνια πια, οι Lamb Of God γίνονται όλο και πιο δυνατοί, καθώς με κάθε δίσκο τους μας παρουσιάζουν ολόενα και πιο καλό εαυτό, σαν το παλιό καλό κρασί. Ο δίσκος ξεκινάει με ένα down tempo/doom κομμάτι ονόματι “Straight For The Sun”, για να μας ξετινάξουν τα μυαλά με το riff του “Desolation” που ακολουθεί. Και μετά χάος εγένετω. Με την πολύ καλή έννοια. Το ένα riff μετά το άλλο, τα ρυθμικά μέρη είναι για πολύ κοπάνημα, τα solos τρελά και άρρωστα και τα φωνητικά σε οδηγούν σίγουρα στο pit. Από πιο thrash στιγμές, σε πιο beatdown καταστάσεις, ένα ιντερλούδιο (Barbarosa) να ηρεμήσουν τα πνεύματα με το groove πάντα να υπάρχει, κύριο στοιχείο του αμνού άλλωστε, και ένα τελευταίο κομμάτι πιο πολύ Pantera και πεθαίνεις, αλλά σίγουρα από τα καλύτερα. Ένας οδοστρωτήρας, ένας δυναμίτης και η χρονιά δεν θα μπορούσε να μπει καλύτερα. What’s my new year’s resolution? Lamb Of God’s Resolution!
9/10
Tένια Λάρδα
[Option B]
Λαμβάνοντας υπόψη και μόνο το “Resolution”, η αξία των Lamp of God είναι αυταπόδεικτη. Ακόμα και αν κανείς δεν είναι επηρεασμένος από την όλη πορεία και το παρελθόν της μπάντας, αν το “Resolution” ερχόταν έτσι ξαφνικά από το πουθενά, και πάλι θα μπορούσε κάποιος να κατατάξει το δίσκο στις καλύτερες κυκλοφορίες που μάλλον θα έχουμε μέσα στο 2012. Και εδώ έχω να πω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το άλμπουμ λοιπόν ξεκινάει με μια σειρά από μακρόσυρτα riffs και ενός τύπου growlings στο Straight for the Sun, μαρτυρώντας τον όγκο της μπάντας. Εκεί είναι που ξεκινάει το Desolation, με γρήγορα riffs που κανείς θα ζήλευε, χωρίς να χάνουν την επιβλητικότητά τους συνθετικά. Συνεχίζουν με μια άπαιχτη εισαγωγή του “Ghost Walking” και φωνητικά που εισχωρούν μες στο μυαλό. Το “Guilty” είναι ένα αδιάσπαστο κομμάτι που νομίζω καλώς θυμίζει τα όσα γνωρίζουμε για το group. Συμπληρώνεται με το The Undertow, με ένα χαρακτηριστικότατο refrain. Αναπάντεχο ακουστικό τραγούδι το “Barbarosa” που οδηγεί το “Invictus.” Και αργότερα το “King me” με ψίθυρους α λα Anselmo και με συμφωνική ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να χάνουν ούτε στιγμή την ταυτότητά τους. Και για να μην ονοματίσω ένα ένα τα 14 κομμάτια του δίσκου, προτείνω να τον ακούσετε από την αρχή μέχρι το τέλος, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, αφού κοιλιά δεν κάνει και κανένα κομμάτι δεν το έχουν αφήσει «παραμελημένο». Πέρα από γούστα και από σημεία που θα μείνουν περισσότερο στο αυτί, ολόκληρη η κυκλοφορία είναι άψογη και προσεγμένη. Τώρα, για να δούμε το δίσκο μέσα στο χρόνο, έχω την εντύπωση ότι οι Lamp of God κράτησαν τα πρώτα υλικά της μουσικής τους, κατάφεραν όμως να προσθέσουν και άλλα πιο rock, πιο μοντέρνα, στολίζοντας την κυκλοφορία με περισσότερη μεγαλοπρέπεια. Και φοβερή παραγωγή. Κάτι που διέκρινα να επιτυγχάνεται και από άλλες ιστορικές μπάντες (βλέπε Μachine Head, Megadeth) τον τελευταίο χρόνο, κάτι που με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, εδώ ο κόσμος χάνεται αλλά η μουσική φαίνεται να αναγεννιέται…
9.5/10
Ήλια Τσάρα
