Όταν η Ελλάδα συναντάει το Μεξικό στο Αμβούργο, δημιουργείται ένα συγκρότημα σαν τους Cherries on a Blacklist. Οι τόσες επιρροές που έχουν – μιλάμε για σύνδεση ηπείρων!- πιστεύω πως αποτυπώνεται στη μουσική τους. Για αυτό και είναι δύσκολο να προσδιορίσω ακριβώς τι παίζουν. Θα έλεγα ότι ηχεί σαν stoner- hard rock με μια κλίση προς new age συγκροτήματα. Έχουν κάτι από μπάντες σαν τους Rage Against the Machine, στον τρόπο που γράφουν, αλλά και σαν τους System of A Down, στο στυλ που οι φωνές παίζουν με τον ήχο της κιθάρας, και στις διάφορες ζαβολιές που κάνουν τα riffs τους. Δε χάνουν επίσης από το μουσικό επίπεδο και την κουλτούρα των Audioslave ή των Queens of the Stone Age. Αυτά λοιπόν από ονόματα, αλλά ας επιστρέψουμε στους ίδιους. Αν και ανέφερα άλλες μπάντες που μου θύμισαν οι ίδιοι, ωστόσο, σίγουρα και το υπογράφω, οι Cherries on a Blacklist έχουν τύπο. Χαρακτηριστικά στοιχεία που τους κάνουν διαφορετικούς είναι ο ήχος τους, με τον τρόπο που όπως είπα «παίζουν» στις συνθέσεις τους. Δεύτερο έρχεται το groove τους, και τρίτη η αισιοδοξία που αφήνουν τα κομμάτια τους σαν αίσθηση. Έχουν πολύ έντονα τραγούδια που θα μπορούσαν να δώσουν τρομερό παλμό σε ένα κοινό. Νομίζω όμως πως το πιο σύνθετο και ισχυρό προτέρημά τους είναι ότι ενώ μουσικά φαίνονται χαρούμενοι, αισιόδοξοι, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς ότι χάνουν από δυναμική, ή ότι είναι χαζοχαρούμενοι, φλύαροι ή χαλαροί. Ο βαθμός συνδέεται με τις ευχές μου να συνεχίσουν αυτό που κάνουν, πάνω στο δρόμο που άνοιξαν με αυτό το ντεμπούτο album τους. Καλή δουλειά και να θυμάστε το όνομά τους.
8.5/10
Ήλια Τσάρα
