Άραγε να ήταν σύμπτωση που η ακρόασή μου για το νέο album των The Fall Of Every Season συνέπεσε με την πρώτη γερή καταιγίδα του χειμώνα; Ήταν τυχαίο που πριν πατήσω “play” ήμουν ήδη σε άλλη διάσταση; Αλήθεια, μπορεί να δεθεί κανείς τόσο πολύ με ένα δίσκο; Και όμως, το “Amends” αυτομάτως έγινε κομμάτι της ψυχής μου. Δεν πρόκειται για ένα απλό album πέντε ατμοσφαιρικών/progressive death κομματιών. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το απόλυτο έργο τέχνης. Είναι αυτή η καταραμένη παγωνιά του Trondheim, αλλά και αυτή η μελαγχολική ψυχοσύνθεση ενός Marius Strand που δίνει άλλο νόημα στον όρο “one man show”. Μόνος του αποδεικνύεται παραπάνω από αρκετός ώστε να πάρει τα 70’s ακούσματά του και να τους δώσει τον ultimate doom αέρα. Αριστουργηματικές ιδέες όπως τα ευφυέστατα “Sole Passenger” και “The Mammoth” σβήνουν πολλά φτασμένα ονόματα με αξιοζήλευτη ευκολία και χωρίς να κουράζουν με τις 11λεπτες και 13λεπτες διάρκειές τους. Σχεδόν ποτέ δεν έχω νιώσει τόσο συναισθηματικά φορτισμένος από τόσο απλά riffs. Ογκώδη και γεμάτα οργή riffs που μιλάνε από καρδιάς και δε φοβούνται να σε παγιδέψουν μέσα στην ψυχεδέλεια που κουβαλάνε. Ένα πανέμορφο δίλεπτο ακουστικό διάλειμμα με το “Α Portrayal” για να περάσουμε στο εσωτερικής διερεύνησης “Aurelia”, μία σύνθεση που θα μπορούσε να αποτελεί το χαμένο κρίκο ανάμεσα στο “Blackwater Park” και το “Judgement”. Είναι ένα κομμάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις. Το κλείσιμο γίνεται με το “Come Waves”. Ωδή στη μοναξιά! Τόσο στιχουργικώς, όσο και μουσικώς. Το “Amends” είναι η ιδανική λύση στο σάστισμα που ονομάζεται Anathema, είναι το κερδισμένο στοίχημα του Marius που πιστεύει στις δυνατότητές του μεγαλουργώντας και μη γνωρίζοντας τι πάει να πει “οριοθέτηση”. Είναι οι The Fall Of Every Season που τιμούν το υποσυνείδητο μήνυμα του ονόματός τους, πηγαίνοντας τους δίσκους των Pink Floyd (γιατί παίζουν υπέρ-μέγιστο ρόλο εδώ) έτη φωτός μπροστά. Και ας μη γίνεται άμεσα συνειδητό από τα brutal φωνητικά. Ο Roger Waters είναι παρών σε κάθε νότα. Και επειδή σαν άτομο μου αρέσει να λέω τα πράγματα με τ’ όνομά τους, οι τελευταίες κυκλοφορίες των Opeth και My Dying Bride -αν και καλές- δε συγκρίνονται σε τίποτα με αυτό εδώ το καλλιτεχνικό επίτευγμα. Αν και το “Amends” σπάει την ευρεία έννοια της λέξης “καλλιτεχνικός”. Η τελειότητα μέσα σε 53 λεπτά!
9.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
