Με μια πρώτη ματιά στο εξώφυλλο του ντεμπούτου των Νορβηγών Acelsia, περίμενα ένα album στο στυλ των Anathema, Katatonia και άλλα τέτοια ωραία. Ξεκινώντας την ακρόαση διαψεύστηκα από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο του “Roads” που ανοίγει το “ Don’t Go Where I Can’t Follow”. Η μουσική των Acelsia είναι ένα κοινότυπο “Αμερικανίζον” soft rock/pop που θέτει σαν κύριο στόχο να ακουστεί στο ραδιόφωνο. Το στοιχείο αυτό δεν χαρακτηρίζει επ’ ουδενί ένα album σαν καλό ή κακό εφόσον έχουμε να κάνουμε με ποιοτική μουσική. Δυστυχώς όμως, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ποιοτική μουσική αυτή των Acelsia και αυτό δεν έχει να κάνει με τον χώρο τον οποίο κινούνται. Πάντα ήμουν λάτρης των ας πούμε πιο mainstream ακουσμάτων αλλά το “Don’t Go Where I Can’t Follow” πάσχει από έλλειψη προσανατολισμού και σε κάθε τραγούδι του πασχίζει να καταφέρει κάτι αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς. Από τη μία έχεις να κάνεις με μια τραγουδίστρια wannabe Amy Lee (η τραγουδιάρα των Evanescence)/Dolores Ο’ Riordan (ακόμα και οι σκληροπυρηνικοί φαντάζομαι θα τη θυμάστε από το smash-hit “Zombie” στα mid 90’s) και από την άλλη έχεις να κάνεις με ξεπλυμένες συνθέσεις τύπου Avril Lavigne, Paramore, Radiohead και που στη καλύτερη των περιπτώσεων να σου θυμίσουν The Gathering εποχής “if_then_else” ή τις πιο soft pop στιγμές των Within Temptation. Το άκουσα το ξανάκουσα, βασανίστηκα αλλά δεν μπόρεσα να βρω κάτι να πιαστώ. Τα δευτερόλεπτα του “Don’t Don’t Go Where I Can’t Follow” κυλούσαν αργά και μαρτυρικά για μένα σε φάση που αναρωτιόμουν “γιατί να τύχει σε μένα αυτή η παπαριά”. Το μοναδικό ελαφρυντικό που τους δίνω είναι ότι είναι νέα μπάντα και το album το κυκλοφόρησαν μόνοι τους χωρίς να έχουν κάποιον έμπειρο άνθρωπο να τους δείξει τα κατατόπια. Κάποιος πρέπει γρήγορα να τους τραβήξει το αυτί και να τους δείξει τον σωστό δρόμο. Ευτυχώς για μένα δεν θα είμαι εγώ αυτός.
3/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
