Τούτη είναι μια κυκλοφορία από αυτές που σου προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα και για να εξηγηθώ… Προ διαδικτύου δεν ήταν λίγες οι φορές (ή καλύτερα θα έλεγα σχεδόν όλες) που πήγαινα σε ένα δισκοπωλείο και έκανα το ιερό quest μου, ανάμεσα σε δίσκους, CDs, κασέτες, από άγνωστες μπάντες ή κυκλοφορίες που δεν είχαν φτάσει στ’ αυτιά μου. Πολλές λοιπόν ήταν επίσης οι φορές που έπιανα στα χέρια μου μουσικά projects, από τα οποία δεν είχα καμία πληροφόρηση (υπενθυμίζω πολύ προ internet) και με χαρά ανακάλυπτα πως μουσικοί που εκτιμώ και αγαπώ έχουν δημιουργήσει με τη σειρά τους μουσική που δε θα έβρισκα στα albums με τα οποία θα δημιουργούσαν με τις μπάντες που τους έκαναν γνωστούς.
Υπήρξαν στιγμές θετικής εκπλήξεως και στιγμές αρνητικής. Και για να καταλήξω. Καταλαβαίνω γιατί ένας μουσικός, οποίος είναι ταυτόχρονα αναζητητής, έπειτα από χρόνια ψάχνει να πειραματιστείμε τα ακούσματα και τις επιρροές του, αλλά αυτό που δε κατάλαβα ποτέ είναι γιατί αναγκαστικά πρέπει να το πουλήσει ή να μοιραστεί τις ανησυχίες του με το κοινό του, ένα κοινό που δεν θα τον ακολουθήσει αν η στροφή του ή αν θέλετε ο εναγκαλισμός του είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από εκείνο που έκανε μέχρι στιγμής.
Με λίγα λόγια στη περίπτωση των Frank Bello γνωστό από τους Anthrax και του επίσης προσωπικά συμπαθέστατου David Ellefson πασίγνωστο από τους Megadeth ισχύουν οι παραπάνω σκέψεις. Οι κύριοι συνεργάστηκαν και ονομάστηκαν ως Altitudes & Attitude κυκλοφορόντας το “Get It Out” ένα album που από τη μία μ’ έκανε να χαρώ γιατί μάλιστα κοιτώντας τις φιλικές συμμετοχές μου έπεσε το σαγόνι τρόπον τινά και από την άλλη πατώντας το play ούτε άκουσα αναμενόμενους ύμνους και ας μην άνηκαν στο χώρο του thrashβρε αδερφέ, αλλά αντί να βρω ένα άγγιγμα από εκείνο των “big four”, άκουσα το νέο δίσκο των Foo Fighters.
Τι δουλειά έχουν οι δύο δυναμικότεροι μπασίστες των δύο δυναμικότερων συγκροτημάτων με τέτοιες συνθέσεις; Οκ θα μου πείτε γι’ αυτό ονομάστηκαν project, αλλά ρε μάγκες έχω βαρεθεί τη στροφή σε άλλες μουσικές και καλά πιο ψαγμένες φόρμες. Ας ξεκινούσαν τη καριέρα τους μ’ αυτό το είδος και ας προσκαλέσουν το ανάλογο ακροατήριο στη παρούσα περίπτωση. Ακούγομαι ακραίος αλλά έχω βαρεθεί.
Στον αντίποδα όμως και δίχως να έχω καμία πρόθεση να σώσω καταστάσεις, το “Get It Out” στο είδος του παραδέχομαι πως είναι μια πολύ καλή κυκλοφορία και οι συνθέσεις του ακούγονται ευχάριστα καταφέρνοντας να αρπάξουν τον ακροατή, αφού και οι δεκατρείς pop / rock συνθέσεις του δίσκου είναι αξιόλογες, ιδιαίτερα σε εκείνες που συμμετέχουν οι Ace Frehley (KISS),Gus G (Ozzy, Firewind), Satchel (Steel Panther), Nita Strauss (Alice Cooper). Περιγράφοντας το album εντελώς κυνικά, ναι, είναι μια καλή δημιουργία που θα άκουγα ευχαρίστως οδηγώντας ή χαλαρώνοντας πίνοντας μερικές μπύρες, αλλά στον αντίποδα στο είδος υπάρχουν μεγαλύτεροι θησαυροί, αν βάλω και στην εξίσωση τους δημιουργούς θα πέσω σε κατάθλιψη.
Ακούστε τα “Get It Out”, “Booze And Cigarettes” (αυτό κρύβει και μια όμορφη ιστορία πίσω του), “Talk To Me”, “Tell The World”, θα εκτιμήσετε τη προσπάθεια και τις ικανότητες των συντελεστών είμαι σίγουρος. Οι υπόλοιποι μπορείτε να συνεχίσετε τις ζωές σας αμέριμνοι και αναζητώντας κάτι διαφορετικό.
6/10
Μιχάλης “The Lone Werewolf” Κανακουσάκης
[email protected]
