Η περίπτωση των Angra είναι ιδιάζουσα. Από εκεί που βγάζουν μία δισκάρα και σε κάνουν να τους προσκυνάς, μπορούν στη συνέχεια να σε ξενερώσουν με μία μέτρια κυκλοφορία. Και αυτό συμβαίνει σχεδόν από την αρχή της καριέρας τους. Αλλά μιας και οι μέρες με τον Andre Matos στο μικρόφωνο έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, καλύτερα θα ‘ταν να δώσουμε βάση στη μετέπειτα πορεία τους. Έχοντας λοιπόν κυκλοφορήσει με τον Edu Falaschi πλέον ως frontman πρώτα το μάλλον μέτριο Rebirth, έπειτα το αριστούργημα Temple Of Shadows και το απλά καλό Aurora Consurgens συνεχίζουν αυτά τα σκαμπανεβάσματα με το ολοκαίνουργιο Aqua (τίτλος λιτός αλλά ταυτόχρονα και επιβλητικός), το οποίο βάσει των λεγομένων του κιθαρίστα Rafael Bittencourt αποτελεί concept album, αναφερόμενο στο βιβλίο The Tempest του William Shakespeare, με το νερό φυσικά να αποτελεί τον κύριο “χαρακτήρα”, καθώς καθορίζει όλη την πλοκή του δίσκου, όπως άλλωστε μαρτυράει και το καταπληκτικό εξώφυλλο. Το πλέον παραδοσιακό συμφωνικό intro δε λείπει ούτε εδώ, οπότε μετά το Viderunt Te Aquae ακολουθεί το πρώτο κομμάτι, Arising Thunder. Δεν είχα εντυπωσιαστεί ούτε όταν το άκουσα στη single version, δεν εντυπωσιάστηκα ούτε και τώρα. Εξάλλου στην πορεία θα ανακαλύψουμε πολύ καλύτερα πράγματα. Όπως το Awake From Darkness με το πιασάρικο αιγυπτιακό riffάκι του ή την ομολογουμένως υπέροχη μπαλάντα Lease Of Life με τα drums και τα keyboards σε τέλεια αρμονία μεταξύ τους. Στις κιθάρες οι Kiko Loureiro και Rafael Bittencourt μας αποδεικνύουν ότι ανεξαρτήτως συνθέσεων αποτελούν εγγύηση για τις τάξεις των Angra. Κανένα μέλος δε μένει παραπονεμένο όμως σε αυτό το δίσκο. Όλοι προσφέρουν τα μέγιστα. Το The Rage Of The Waters, για παράδειγμα, είναι η αποθέωση του Felipe Andreoli στο μπάσο. Ο κύριος Falaschi φωνητικώς σκίζει όπως πάντα (αν και για να πω την αμαρτία μου πάντα θα προτιμώ Matos). Για τα drums δε το συζητώ καν. Αυτή τη φορά ο Ricardo Confessori είναι αυτό που λέμε “the real thing”, πράγμα που δυσκολευόταν να φανεί σε προηγούμενες κυκλοφορίες. Δυστυχώς όμως, όπως και στο Aurora Consurgens, έτσι και στο Aqua λίγο μετά τα μισά αρχίζουν οι μετριότητες. Όσο μεγάλο όνομα και να ‘ναι οι Angra, τραγούδια σαν τα Hollow, A Monster In Her Eyes (από τον τίτλο και μόνο απορρίπτεται) και Weakness Of A Man μόνο ως σοβαρά δεν μπορείς να τα θεωρήσεις. Το τελευταίο κομμάτι Ashes αποτελεί μία πολύ όμορφη στιγμή, ιδανική για κλείσιμο τέτοιου είδους δίσκου, αλλά και πάλι ήδη έχουμε ακούσει αρκετές μπαλάντες. Το Aqua κυμαίνεται πάνω-κάτω στα ίδια επίπεδα με το Aurora Consurgens (μη το συγκρίνετε ούτε για αστείο με το Temple Of Shadows), αλλά όπως είπα και πριν, το ανεβάζει πολύ η υψηλή απόδοση της μπάντας. Η σπίθα πάντως υπάρχει ακόμα.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
