[Option A:]
Πριν ασχοληθούμε μετά του δίσκου, θα πρέπει να γίνουν κάποιες ξεκαθαρίσεις. Μπορεί κάποιοι να κοιτάτε στραβά με αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω, αλλά ποτέ δεν υπήρξα οπαδός της χροιάς του Fabio Tordiglione ή ευρύτερα γνωστού ως Fabio Lione από τις μέρες των Rhapsody και αυτό γιατί η μπάντα του άλλοτε “Joe Terry” για τους μυημένους δεν με ενθουσίαζε ποτέ. Γούστα είναι αυτά άλλωστε… Έθεσα λοιπόν τον εαυτό μου σε άρνηση να το ακούσω το “Secret Garden” καθότι πίστευα ότι ο Ιταλός τενόρος δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει το κενό του αποχωρήσαντα Edu Falaschi. Εν έτει 2018 αποφάσισα να έρθει ο καιρός να του δώσω μια ευκαιρία… και η αλήθεια είναι ότι το βρήκα απλά καλό, ίσως για εμένα ως οπαδό η υποδεέστερη δουλειά που είχαν κάνει μέχρι τότε. Μπορεί να μου πήραν το μυαλό συνθέσεις τύπου “Newborn Me”, “Upper Levels” & “Black Hearted Soul”. Όλα αυτά μέχρι να έρθει η ώρα του “Ømni”.
Στο “Ømni” ήρθε η ώρα της ριζικής αλλαγής σκέψης σχετικά με αυτά που είχα ως απόψεις για το κεφάλαιο Angra – Fabio Lione. Πριν καν πιάσουμε το μουσικό κομμάτι, θα πρέπει να εκθειάσω την εκπληκτική δουλειά του Daniel Martin Diaz στο εξώφυλλο και του Gustavo Sazes στο layout, το οποίο σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή σε κάνει να θες να εντρυφήσεις στο concept του δίσκου. Γιατί περί ενός concept δίσκου πρόκειται το “Ømni”, ακολουθώντας περίτρανα το παράδειγμα των “Holy Land”, “Rebirth” & “Temple Of Shadows”. Επιπλέον μεγάλη συμβολή στο όλο δημιούργημα των Βραζιλιάνων fusion prog/power metallers (σ.σ.: μην γελιόμαστε, αυτό παίζουν στην ουσία οι Angra) φέρουν οι Jens Bogren & Tony Lindgren στην παραγωγή και το mastering αντιστοίχως, δημιουργώντας ένα αρτιότατο αποτέλεσμα.
Στα μουσικά τώρα, η πρώτη ειδοποιός διαφορά είναι ότι πλέον ο Marcelo Barbosa (Almah, ex–Dark Avenger) από session μέλος έχει λάβει θέση μόνιμου μέλος, αφού όπως είναι γνωστό, το ιδρυτικό μέλος, Kiko Loureiro, συνεχίζει την μουσική του πορεία ως μέλος των Megadeth ενώ στο δίσκο εμφανίζεται “τιμής ένεκεν” με μια guest εμφάνιση στο “War Horns”. Πιστέψτε με, ο Marcelo είναι ύψιστος παιχταράς και βγάζει μάτια! Στην γενικότερη οντότητα του το “Ømni” για εμένα προσωπικά μιλώντας είναι ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η μπάντα μετά το “Aurora Consurgens”, για να μην γίνω πολύ τολμηρός και πω μετά το “Temple Of Shadows”. Κομμάτια όπως το προαναφερθέν “War Horns”, το “Insania”, το “Magic Mirror” και το “Travelers Of Time”. Αυτά που θα κερδίσουν έδαφος είναι το “Caveman” με τους tribal ρυθμούς του, το “The Bottom Of My Soul” όπου τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Rafael Bittencourt αλλά και η συμμετοχή της Alissa White-Gluz (Arch Enemy) με growl φωνητικά “Black Widow’s Web”.
Συνοψίζοντας, το μόνο που έχω να πω είναι ότι πρέπει να πάρει το “Ømni” την θέση του δίπλα στα άλλα αριστουργήματα του σχήματος. Τι, δεν έχετε ξεκινήσει για το δισκοπωλείο της γειτονιάς;
9/10
Νίκος Σιγλίδης
nicklasinferno@gmail.com
————————————————————————————-
[Option B:]
Οι Βραζιλιάνοι Angra είναι ένα από αυτά τα σχήματα τα οποία πραγματικά βάζουν τον πιστό ακροατή τους στο τριπάκι του “what if”. What if λοιπόν αν το σχήμα δεν είχε κοπεί στα δύο εκεί μετά το “Fireworks”, αν είχαν συνεχίσει μέχρι και σήμερα με το ίδιο line up, αν δεν είχαν ένα τρισάθλιο management. Πολλά “αν” στην εξίσωση μπορώ να πω. Σίγουρα μπορούν να περηφανεύονται πως είναι ένα από τα λίγα σχήματα που δεν έχουν βγάλει έστω ένα μέτριο δίσκο όμως και πάλι σε καμία περίπτωση δεν κατάφεραν να κυκλοφορήσουν κάτι ισάξιο με τις δύο πρώτες τους δουλειές.
Αν αφήσω στην άκρη το θέμα της “πολιτικής” μπορώ να πω ότι από την αρχή έκαναν το λάθος και αντικατέστησαν τον τεράστιο Matos με τον “Matos από τα Lidl” Edu Falaschi ο οποίος μπορεί να κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες αλλά τελικά δεν το είχε και πολύ, ειδικά στα live. Δεν είναι τυχαίο πως πρακτικά τον έφαγε η μαρμάγκα μετά την αποχώρηση του από το σχήμα, όχι ότι φυσικά ο Matos κατάφερε κάτι εντυπωσιακό μόνος του. Έστω και αργά κατάλαβαν το λάθος τους και έβαλαν στην ομάδα τον φοβερό Fabio Lione (ή Joe Terry στα Ιταλικά…) ο οποίος αν μη τι άλλο έχει τις κατάλληλες περγαμηνές.
Και εκεί που το πράγμα πάει να στρώσει και το “Secret Garden” του 2015, για μένα είναι ότι καλύτερο έχει βγάλει το σχήμα στην μετά-Matos εποχή, αποχωρεί και Kiko Loureiro για τους Megadeth και πρακτικά το σχήμα μένει με μόνο ένα αρχικό μέλος, τον έτερο κιθαρίστα Rafael Bittencourt. Βαριά απώλεια; Σίγουρα μιας και μιλάμε ότι οι δύο τους ήταν η γραμμή βολής του σχήματος.
Τι γίνεται λοιπόν στο “Ømni”; Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα concept album το οποίο σαν βασική του ιδέα είναι ότι το 2046 μια τεχνίτη νοημοσύνη θα αλλάξει τον τρόπο σκέψης του ανθρώπινου είδους με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μπορούν να επικοινωνούν μέσα στο χρόνο. Κάθε κομμάτι λοιπόν λέει και μια ιστορία από κάποια άλλη χρονική στιγμή. Ενδιαφέρον. Θα μπορέσω να πω περισσότερα για το concept όταν έχω πλέον τους στοίχους.
Μουσικά τώρα στο “Ømni” κάποιος θα εντοπίσει πρακτικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ απ’ ότι είχαν παίξει και στο “Secret Garden”. Λίγο power, λίγο prog, λίγο tribal, λίγο κλασσική… λίγο απ’ όλα δηλαδή. Επίσης θα συναντήσει κομμάτια στα οποία τραγουδάει ο Bittencourt όπως το “Bottom Of My Soul”. Τέλος θα διαπιστώσει κάποιος ότι υπάρχουν guest τραγουδιστές στο κομμάτι “Black Widow’s Web”. Α! το κομμάτι που αναλαμβάνει να βγάλει τον “Βραζιλιάνο μέσα από τους Βραζιλιάνους” αυτή την φορά είναι το “Caveman”.
Είναι λοιπόν το “Ømni” ένα “Secret Garden Part 2”; Ναι, δεδομένα για μένα αυτή ήταν η πρόθεση του σχήματος εδώ. Εξάλλου διόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως για μια ακόμα φορά επέλεξαν τον Jens Borgen να κάνει την παραγωγή! Αυτό που λέμε “never change a winning team”.
Το τεχνικό επίπεδο ενός συγκροτήματος σαν τους Angra είναι δεδομένο. Οι συνθέσεις είναι πλούσιες, “γεμάτες” όχι όμως κουραστικές με διάρκεια που επιτρέπει στα θέματα να ξεδιπλώνονται όπως πρέπει. Υπάρχει ποικιλία και μπορώ να πω ότι έχοντας ακούσει ήδη πάνω από μια ντουζίνα φορές το “Ømni” δύο πράγματα συμβαίνουν: συνεχίζω να ανακαλύπτω λεπτομέρειες στις συνθέσεις και δεύτερον η ροή του δίσκου είναι τέτοια που πραγματικά ο χρόνος πετάει.
Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικό δίσκο στον οποίο η απουσία του Kiko δεν είναι εμφανής με την μορφή έλλειψης έμπνευσης κάτι που ελπίζω να μην προκύψει στο μέλλον. Για μένα δεδομένα είναι ένα από τα καλύτερα του είδους του για φέτος και σίγουρα θα κοντραριστεί για τα καλύτερα δέκα δισκάκια του 2018!
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
