Το τι σημαίνουν μπάντες όπως οι Asphyx για το death metal, δε νομίζω ότι χρειάζεται να το αναφέρουμε. Αν θεωρείς τον εαυτό σου death metal οπαδό τότε γνωρίζεις ποιοι είναι και τι πρεσβεύουν οι Ολλανδοί. Τους αγαπάς, τους μισείς, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι Asphyx αποτελούν σχολή για την πιο doomy πλευρά του είδους και έχουν κερδίσει το σεβασμό των οπαδών του ακραίου ήχου.
Η συγκεκριμένη κυκλοφορία λοιπόν αποτελεί ιστορικό κειμήλιο για τους οπαδούς του συγκροτήματος και του death metal εν γένει καθώς αποτελεί την επόμενη κυκλοφορία της μπάντας μετά το κλασσικό ντεμπούτο “The Rack” και αντικατοπτρίζει πλήρως τη μπάντα στη μεγάλη της συνθετική ακμή, λίγο πριν βγάλει το “Last One On Earth” και καθιερωθεί ως μια από τις μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού ακραίου ήχου. Σε μια εποχή που στο είδος το ταχύτατο και βίαιο παίξιμο κυριαρχούσε, οι Asphyx έδειξαν ότι δε χρειάζεται να είσαι βίαιος προκειμένου να ακούγεσαι ακραίος και ουσιώδης. Ρίχνοντας τις ταχύτητες ουσιαστικά συνέβαλλαν στη δημιουργία του doom/death ενώ τα σκισμένα φωνητικά του Van Drunen προκαλούν σοκ ακόμα και σήμερα. Εδώ μέσα λοιπόν θα βρεις την απάντηση στο ερώτημα του γιατί οι Asphyxείναι αυτοί που είναι και γιατί θεωρούνται σχολή στο deathmetal. Δε χρειάζεσαι και πολλά για να πειστείς, η ίδια η μπάντα σου δείχνει από μόνη της ότι σπέρνει και στο σανίδι. Προσωπικά, μου αρκεί μόνο να ακούσω τον ψηλό να κάνει τις φωνητικές του χορδές αλοιφή στο “The Krusher”και όλη τη μπάντα να κονιορτοποιεί τη σκηνή σε κομμάτια όπως το “Wasteland Of Terror”.
Για να το κλείνουμε το θέμα, εδώ έχουμε μια κλασική επανακυκλοφορία, από μια κλασική μπάντα, που εκείνη την εποχή, τόσο στουντιακά, όσο και στο σανίδι, πετούσε φωτιές. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια, this is true death metal you bastards!
8/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
