Η αλήθεια είναι πως είχα αρκετό καιρό ν’ ακούσω κάτι και να με κερδίσει σχεδόν αμέσως και πάνω απ’ όλα να μου κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο κομμάτι, την τελευταία νότα. Οι Astral Doors μέχρι στιγμής το έχουν καταφέρει και με το παραπάνω.
Όγδοο full length album για τους Σουηδούς που αν και ιδρύθηκαν μόλις το 2002, σχετικά νωρίς για τον αριθμό των album τους, επιστρέφουν με τη νέα κυκλοφορία τους, ονόματι “Black Eyed Children”, να μας αποδείξουν πως είναι “ταγμένοι” μέχρι το κόκκαλο σ’ αυτό που κάνουν (και το κάνουν πολύ καλά), αν και (κακώς για ‘μένα), δεν έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει.
Έντεκα συνθέσεις και πενήντα λεπτά κλασσικού, αγνού Heavy Metal βγαλμένου από άλλη εποχή, με κιθάρες να ζωγραφίζουν (Joachim Nordlund) είτε με riff, είτε με μελωδικότατα lead, solos και αρμονίες, drums και μπάσο “βράχοι” (Johan Lindstedt και Ulf Lagerstrom αντίστοιχα), με τα πλήκτρα να προσθέτουν την πινελιά τους (Joacim Roberg), όσο χρειάζεται χωρίς υπερβολές και φλυαρίες και να δημιουργούν μια “ταξιδιάρικη” ατμόσφαιρα. Και φυσικά η φωνή, η ερμηνεία, η λυρικότητα του frontman Nils Patrik Johansson που αν και έχει κατηγορηθεί εν μέρει πως προσπαθεί να αντιγράψει τον τρισμέγιστο Ronnie, με αφήνει παγερά αδιάφορο και εύχομαι να συνεχίσει έτσι, γιατί προσωπικά μου έχουν λείψει τέτοιες φωνές, τέτοιοι τραγουδιστές που να βάζουν τον “ρόλο” του τραγουδιστή στο πετσί τους.
Αν με ενόχλησε ας πούμε κάτι και είναι καθαρά θέμα προσωπικής προτίμησης, αισθητικής, όπως θέλετε πείτε το, αφορά την παραγωγή που ενώ από τη μία είναι γυαλισμένη, ραδιοφωνική, αψεγάδιαστη θα μπορούσα να πω (οι Σουηδοί είναι “μανούλες” σ’ αυτά), θα προτιμούσα ένα διαφορετικό drum mix, όχι τόσο “κομπρεσαρισμένο”, πιο φυσικό σαν ήχο, περισσότερη δυναμική, περισσότερο χώρο… Ίσως ένα τέτοιο set να ταίριαζε καλύτερα (κατά την ταπεινή μου άποψη) σε μία πιο “pop” παραγωγή, ή σε κάτι του στυλ “Images and Words”.
Θεωρώ όμως πως στη συγκεκριμένη περίπτωση το θέμα του mix είναι δευτερεύον (και προσωπική άποψη όπως προανέφερα), από την στιγμή που υπάρχουν μέσα κομματάρες όπως “We Cry Out”, “God Is The Devil”, “Die On Stage” (ίσως το αγαπημένο μου), “Good Vs Bad”, “Lost Boy” και όλα τα υπόλοιπα, που θα φέρουν στους λάτρεις του παλιού, καλού Heavy Metal των 80’s ένα μεγάλο χαμόγελο.
8/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
