Τo δεύτερο άλμπουμ των Attika είχε κυκλοφορήσει το μακρινό 1991, αρχικά μόνο σε κασέτα από την εταιρία Prison, ενώ δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε και σε CD από τη Massacre Records, η οποία την ίδια χρονιά (σ.σ.: 1993) είχε κυκλοφορήσει και το ντεμπούτο άλμπουμ των Ritual, “Trials Of Torment”. Οι τελευταίοι, ανήκουν στην ίδια εποχή με τους Attika και πρόκειται για μία μπάντα από το Οχάιο (σ.σ.: Κλήβελαντ) των Η.Π.Α. που πρόσφατα η Pure Steel Records επανακυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους, όπως και το “When Heroes Fall”. Μία ακόμα, λοιπόν, επανακυκλοφορία για την underground σκηνή. Παράδοξο και αξιοσημείωτο επίσης το γεγονός, ότι αν και από τη Φλόριντα, οι Attika δεν επέλεξαν να ασχοληθούν με το death metal, όπως τόσες μπάντες εκείνη την περίοδο και ιδιαίτερα σε μία εποχή που το είδος άκμαζε και ήταν στην καλύτερη περίοδό του.
Στα της μουσικής τώρα, ο δίσκος παίζει να έχει ένα από τα καλύτερα εισαγωγικά τραγούδια στην underground σκηνή και στο U.S. power γενικότερα. Αναφέρομαι, φυσικά, στο “Filming The Tragedy”! Tέρμα τα γκάζια, άψογα refrain, εξαιρετικά couple, με τον τραγουδιστή Robert Van Wart να τραγουδάει σαν να μην υπάρχει αύριο και τα solo να κινούνται στα ίδια μονοπάτια! Τραγούδι ότι πρέπει για Up The Hammers (σ.σ.: σαν να το μετανιώνω που δεν ήμουν πέρυσι στην πρώτη ημέρα) σκηνικά και γενικά από αυτά που θέλουμε και γουστάρουμε πολύ να ακούμε στο είδος. Όλα στην εντέλεια, ίσως λίγο καλύτερη παραγωγή μόνο αν υπήρχε, αλλά μην ξεχνάμε, πως πρόκειται για μία επανακυκλοφορία του 1991! Το “Silent Rage” συνεχίζει στην πορεία που χαράχτηκε προηγουμένως, με τα riffs και τα solo επίσης να τα σπάνε, ενώ σπουδαίο ρόλο έχει και το μπάσο του Dan Rubel, που ακούγεται αρκετά καλά. Cult-ίλα και συνεχίζουμε με το ομώνυμο κομμάτι, το οποίο παραμένει σε ικανοποιητικό επίπεδο. Στα κρυφά και πιο ψαγμένα διαμάντια οπωσδήποτε το “Prisoners Of Habit” και “Hollow Grave”, ένα από τα κομμάτια που φαίνεται η ενσωμάτωση και κάποιων thrash στοιχείων, ενώ πιο μετά μπόρεσα να διακρίνω λίγο καλύτερα και κάποια πιο prog metal (σ.σ.: “The Shame”, “Black Rose”).
Ο δίσκος με αυτά και με αυτά έφτασε στη μέση και τα riffs στις κιθάρες του Joe Longobardi και γενικότερα η δουλειά εκεί είναι εκπληκτικά! Ένα ακόμα highlight είναι το επικό “Deliverer”. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κοιλιά στο δίσκο, ίσως προς το τέλος με τα “Seventh Sign” και “The Shame”, που απλά είναι λίγο κατώτερα όλων των υπολοίπων. Το οκτάλεπτο “Black Rose” κλείνει πανέμορφα το δίσκο, με την τελευταία γεύση που μένει να είναι αυτό που περιμένεις μετά από μία τέτοια ακρόαση. Εδώ ακούμε και τον Robert VanWart να βγάζει μερικά πιο ψιλά φωνητικά. Εξαιρετικός, φωνητικά “φωτιά”, λυσσασμένα και γεμάτα πάθος, θυμίζουν τραγουδιστές σαν τον David DeFeis (Virgin Steele). Ο δίσκος σπέρνει και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η μόνη μικρή ένσταση είναι λίγο για το κομμάτι της παραγωγής (σ.σ.: το re-mastering έγινε από τον Robert Romagna), αλλά δε με απασχολεί τόσο και το ανέφερα και στην αρχή.
Ωραία βουτιά στο παρελθόν με την εν λόγω επανακυκλοφορία και η ιδανική προετοιμασία για το νέο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει φέτος και θα φέρει τον τίτλο “Metal Lands”. Πέραν από τα σταθερά μέλη από το 1986, που είναι ο τραγουδιστής Robert VanWart και ο drummer Jeff Patelski, οι Attika πλέον συμπληρώνονται από τον Bill Krajewski στην κιθάρα και τον Glenn Anthony στο μπάσο. Τέλος, ως bonus υλικό στο δίσκο θα βρείτε μία live εκτέλεση του “Silent Rage”. Κατά την ακρόαση του άλμπουμ σκέφτηκα πόσο κρίμα είναι που έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα συγκρότημα που έμεινε στα δύο άλμπουμ (σ.σ.: και σύντομα τρία). Όσοι δεν είχατε ασχοληθεί με το “When Heroes Fall”, διορθώστε αυτό το λάθος και ακούστε το σύντομα! Περαστικά και καλή ακρόαση!
8/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
