Η παρακάτω δισκοκριτική αφορά μια ισλανδική atmospheric black metal μπάντα. Για όσους είχατε την τύχη ή και την ατυχία να ακροαστείτε το full-length album “By Chance” των Mora Prokaza, σας έχω πολύ ευχάριστα νέα. Οι Auðn φαίνεται να σώζουν κάποιες κακές κυκλοφορίες που ανα καιρούς έβλεπαν το φως του ηλίου υπό την αιγίδα της Season Of Mist.
Ας είμαστε ειλικρινής και ας παραδεχτούμε επιτέλους το γεγονός ότι επειδή κάποια μπάντα κυκλοφόρησε κάτω από αυτήν την εταιρεία δεν είναι απαραίτητα καλή. Αρκετά με την μαύρη πλερέζα ή μήπως όχι; Θα καταλάβετε σε λίγο τι εννοώ. Οι Auðn λοιπόν ασχολούνται και παίζουν ένα κάπως πιο ευαίσθητο, από όλες τις απόψεις, υποείδος του black metal.
Tο δυναμικό της μπάντας αποτελούν οι Hjálmar Gylfason (Dánarbed) στις κιθάρες, Sigurdur Kjartan Pálsson στα τύμπανα, Adalsteinn Magnússon (Heift) στις κιθάρες, Andri Björn Birgisson (ex-Dynfari), Hjalti Sveinsson στα φωνητικά, ενώ στο μπάσο ο Matthías Hilfar Mogensen (Heift). Σχηματίστηκαν το 2010, και έκτοτε ανά τρία με τέσσερα χρόνια μας κυκλοφορούν, με τα μέχρι τώρα στοιχεία, νέο album.
Ο λόγος, λοιπόν, για το τρίτο full-length album τους το “Vökudraumsins Fangi”. Για αρχή κρατήστε το γεγονός και την αναγκαιότητα ύπαρξης τριών κιθάρων, θα καταλάβετε στην συνέχεια. Ένα album αρκετά καλοπαιγμένο από όλες τις απόψεις. Η χρήση τριημιτόνιων σε συνδυασμό με τις ξεκούρδιστες κιθάρες, εκτός από το ότι είναι αρκετά χαρακτηριστικό γνώρισμα του ακραίου αυτού είδους, ζεσταίνει την παγωμένη ατμόσφαιρα που εκπέμπει αυτή η κυκλοφορία.
Για να σας είμαι ειλικρινής, όπως επίσης και σε πολλές death metal κυκλοφορίες, οι μουσικοσυνθέσεις είναι ίδιες. Υπάρχει, όμως, μια αρκετά λεπτή γραμμή στην οποία κατάφεραν να ισορροπήσουν, πράγμα που κατάφεραν, με το να συμπεριλάβουν τρεις κιθάρες. Μια αρκετά έξυπνη ιδέα, η οποία φαίνεται να τους ανταμείβει, έχοντας ως προσχέδιο μια κεντρική ιδέα και χτίζοντας γύρω από αυτή.
Γενικά ο ήχος τους είναι ταυτόχρονα τόσο ίδιος αλλά και τόσο διαφορετικός, αποτελώντας ένα σημάδι που φανερώνει το πόσο σκληρά δούλεψαν αυτά τα τρία χρόνια. Αν υπάρχει, μέσα σε όλα τα παραπάνω, ένα ακόμα πράγμα που ξεχωρίζω αυτό είναι σίγουρα τα φωνητικά. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένα για το είδος, πράγμα που με κάνει να πιστεύω πως η παραμόρφωση στα φωνητικά αλλά και οι λυγμοί, ανά καιρούς, είναι φυσικό αποτέλεσμα έντονης σύνδεσης με το κομμάτι.
Οι στίχοι αλλά και οι τίτλοι τόσο του album όσο και των κομματιών, είναι γραμμένοι στην μητρική τους γλώσσα. Παρ’ ότι μια γλώσσα που δεν είναι και τόσο εύηχη γενικότερα, σε αυτή την κυκλοφορία εκτέλεσε την αποστολή της. Μια αρκετά καλή κυκλοφορία, που σίγουρα αξίζει να ακούσετε.
7/10
Γιώργος Χατζηϊωαννίδης
[email protected]
