Κάθε φορά που πέφτω πάνω σε κάποια γερμανικής καταγωγής κυκλοφορία προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου σε υγιή επίπεδα. Θα είναι άραγε κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές ή άλλη μια από τις συνήθεις μπουρδολογίες; Η απάντηση ευτυχώς μου δόθηκε από τα πρώτα λεπτά ακρόασης: ανήκει στην πρώτη κατηγορία (thank God!). Οι κύριοι από ‘δω έχουν κάνει μια συμπαθέστατη πρόσμιξη του σύγχρονου death ήχου και δη του σουηδικού, αλά Dark Tranquility και In Flames στις πιο χαλαρές τους περιόδους, με μια μυρωδιά industrial να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Σε αυτή την πρώτη τους προσπάθεια δεν αγωνιούν για να αποδείξουν ότι δήθεν πλασάρουν ένα καινούργιο ιδίωμα αλλά ότι τους αρέσει αυτό που κάνουν, άρα το κάνουν με πάθος, κατ’ επέκταση το κάνουν καλά. Και αυτό ακούγεται σε κάθε σπιθαμή του δίσκου. Από τα ατμοσφαιρικά πλην ψαρωτικά intro και outro, μέχρι το νεύρο που διακατέχει όλα, μα όλα τα κομμάτια. Σαν συντακτικό κλισέ θα προσθέσω ότι τα highlights του δίσκου είναι σίγουρα το ‘Final Hour’ και το ομώνυμο ‘Innocent’ το οποίο λάτρεψα λόγω της συναισθηματικής του φόρτισης και για το πόσο εύκολα σου κολλάει στο μυαλό για μια ολόκληρη μέρα. Το ‘Everdying’ από την άλλη σου κλείνει επιθετικά το μάτι και σε καλωσορίζει στον δίσκο. ‘What have I done to deserve such a mess, ’cause I’m innocent’, όπως λένε κι οι ίδιοι…Εγώ δεν ξέρω τίποτα, ακούστε τον!
7,5/10
Αγγελική Καπίρη
