Και πάνω που αναρωτιόμουν πού είχαν χαθεί αυτές οι ψυχές (οχτώ χρόνια απουσίας είναι αυτά) ξαφνικά έρχεται το νέο τους άλμπουμ από εκεί που οι οπαδοί τους είχαν αρχίσει να ανησυχούν! Προφανώς και δεν εξέλαβαν τις αργές ταχύτητες του doom σε κυριολεκτική έννοια, απλά η πλειοψηφία των underground μουσικών χάνει χρόνο με τις υποχρεώσεις της ζωής, μιας και δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν από τη μουσική αλλά το κάνουν ξεκάθαρα για χόμπι το οποίο τους κοστίζει και ακριβά. Εκεί βρίσκεται ο λόγος της μεγάλης καθυστέρησης.
Καταλαβαίνω πάντως την ανησυχία των οπαδών. Τα δύο προηγούμενα άλμπουμ είναι κοσμήματα στο χώρο του παραδοσιακού/epic doom, αν και υπήρξε κόσμος που έσπευσε να τονίσει τις ομοιότητες με Solitude Aeturnus (κυρίως, γιατί βρίσκονται κι άλλες ομοιότητες αν ψάξει κάποιος καλά, Trouble για παράδειγμα) αλλά σε αυτό ίσως να έφταιγε και η φωνή του Arkadius Kurek που μοιάζει κάπως με αυτή του Robert Lowe. Όπως και να έχει, και οι ομοιότητες υπάρχουν αλλά και οι δίσκοι είναι υπέροχοι, οπότε διαλέξτε την πλευρά σας.
Στα του νέου δίσκου τώρα. Κατά τη γνώμη μου, εδώ οι Γερμανοί ξεπέρασαν τον εαυτό τους με αυτό το δίσκο. Οι συνθέσεις σου κολλάνε στον εγκέφαλο, ακούγονται φρέσκες παρά τις όποιες επιρροές, τα μέλη του συγκροτήματος δείχνουν να έχουν μια ωριμότητα, ενώ η παραγωγή είναι τελείως αναλογική και μάλιστα δείχνουν να έχουν κρατήσει κάποια μικροσημεία στα οποία διακρίνονται κάποια μικρά τεχνικά λαθάκια, κάτι που προφανώς έκαναν για να διατηρήσουν αυθεντικό το συναίσθημα της ακρόασης και να νιώθει ο ακροατής ότι ακούει το δίσκο ζωντανά στο studio.
Προφανώς δεν εννοώ ότι η ποιότητα του ήχου είναι σπηλαιακή ή κάτι τέτοιο, ίσα ίσα μάλιστα που η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη. Απλά προσπαθώ να δώσω έμφαση ότι μπόρεσαν να βγάλουν έναν ήχο που ακούγεται φυσικός, αληθινός και ζεστός χωρίς να κάνουν απολύτως κανένα συμβιβασμό στην ποιότητά του. Κι αυτό είναι κάτι από το οποίο θα πρέπει να πάρουν ως παράδειγμα πολλά συγκροτήματα. Βοηθάει βέβαια και το γεγονός ότι νιώθεις πως κάθε μέλος του συγκροτήματος καταθέτει τη ψυχή του σε κάθε τραγούδι κι αυτό είναι κάτι που σπάνια νιώθω πια.
Για να μην πολυλογώ, θεωρώ ότι το “Preserved In Time” ίσως είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας τους, σίγουρα πάντως είναι ο πιο μεστός. Οι φίλοι του ήχου πρέπει να τον τσεκάρουν οπωσδήποτε, καθώς από τη στιγμή που τα τελευταία χρόνια ο συγκεκριμένος ήχος έχει πέσει σε τέλμα, καθώς οι Trouble έχουν κι αυτοί να δισκογραφήσουν οκτώ χρόνια, οι Candlemass βγάζουν δίσκους που απλά περνάνε τη βάση, και οι Solitude Aeturnus και Reverend Bizarre δεν υπάρχουν πια, αυτό εδώ δεν θεωρείται απλά ένα καλό υποκατάστατο αλλά έχει σοβαρές πιθανότητες να σας συντροφεύει για πολύ καιρό.
8/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
