[Option A]
Μετά την κυκλοφορία των δυο αριστουργημάτων “The Wicked Symphony” και “Angel Of Babylon” το 2010 ο Tobias Sammet είχε ανακοινώσει πως δεν θα ασχοληθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα με τους Avantasia για να επικεντρωθεί στους Edguy. Θεωρούσε πως με την κυκλοφορία των δυο αυτών albums έκλεισε ο κύκλος αυτός. Η έμπνευση όμως είχε άλλα σχέδια και κάλεσε πάλι τον Tobi στον μαγικό κόσμο τον οποίο ο ίδιος είχε δημιουργήσει, τρία χρόνια μετά ανακοινώνοντας το “The Mystery of Time”. Έχοντας συνοδοιπόρους και σε αυτό το το μουσικό ταξίδι τους Sascha Paeth, Michael Kiske, Bob Catley, χωρίς τον Jorn Lande αυτήν την φορά, αλλά στο roster έχουν προστεθεί σημαντικά ονόματα της μουσικής σκηνής όπως Joe Lynn Turner (ex Rainbow, ex Deep Purple), Ronnie Atkins (Pretty Maids), Arjen Lucassen, Eric Martin (MR. BIG), και Biff Byford (Saxon), ενώ για πρώτη φορά έχουμε και την χρήση ορχήστρας με την συμμετοχή της German Film Orchestra Babelsberg. Γενικά υπήρξε μεγάλη προκατάληψη γύρω από την είδηση της κυκλοφορίας του “The Mystery of Time” καθώς ο περισσότερος κόσμος έδειξε να το απορρίπτει πριν καλά καλά το ακούσει. Αν αναλογιστούμε και την μερίδα των οπαδών οι οποίοι έμειναν κολλημένοι στις δυο πρώτες metal όπερες απορρίπτοντας τα υπόλοιπα albums τότε το έργο του είναι ακόμα πιο δύσκολο. Καταφέρνει όμως τελικά το νέο αυτό πόνημα των Avantasia να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας; Η αλήθεια είναι πως το album είναι αρκετά καλό και αν δεν σας πείσει με το πρώτο άκουσμα τότε με λίγες ακροάσεις ακόμα θα καταφέρει να σας κερδίσει. Δεν είναι το album της καριέρας του Sammet ούτε ξεπερνάει τα προηγούμενα δύο, διαθέτει όμως και αυτό συνθέσεις υψηλής ποιότητας με αψεγάδιαστη παραγωγή ενώ η χρήση της ορχήστρας τονίζει τον επικό χαρακτήρα της μουσική τους δίνοντας στην ατμόσφαιρα μια πιο θεατρική προσέγγιση. Τα δύο πρώτα τραγούδια ομολογώ πως δεν κατάφεραν να με αγγίξουν μέχρι που ήρθε το “Black Orchid” και με ταρακούνησε για τα καλά. Ένα επικό κομμάτι με επιβλητικό refrain και φυσικά η συμμετοχή του Biff Byford έρχεται να το απογειώσει ακόμα περισσότερο. Πως θα μπορούσα να μην ανατριχιάσω στο “Where Clock Hands Freeze” ένα γρήγορο power metal κομμάτι με τον τεράστιο Michael Kiske πρωταγωνιστή που με πήγε πίσω στην metal opera εποχή και μου ξύπνησε όμορφες αναμνήσεις. Το “Sleepwalking” ίσως δίκαια προκάλεσε κάποιες αντιδράσεις και αυτό λόγω του pop χαρακτήρα του καθώς ξεφεύγει λίγο από τα τυπικά metal δρώμενα και θυμίζει συνθέσεις τύπου “Lost In Space” και “Carry Me Over”. Κατά τ’ άλλα πρόκειται για μια συμπαθητική σύνθεση με ένα όμορφο ντουέτο Tobias Sammet και Cloudy Yank. Πολύ καλή στιγμή είναι και το”Invoke The Machine” με Ronnie Atkins που κυριολεκτικά με εξέπληξε ευχάριστα και πρόκειται ίσως για την κορυφαία στιγμή του album μαζί με το “The Great Mystery”, το οποίο μου θύμισε τους λόγους που αγαπάω την μουσική των Avantasia. Μαγική σύνθεση, φανταστική ατμόσφαιρα και ένα επικό feeling που με έκανε να ανατριχιάσω. Οι συμμετοχές των Joe Lynn Turner, Biff Byford και Bob Catley απλά επιβεβαίωσαν το ήδη μοναδικό αποτέλεσμα. Η όποια συνθετική καμπή που διακρίνεται στο “The Mystery of Time” είναι φυσικό επακόλουθο αν αναλογιστούμε πόσα τραγούδια έχει γράψει ο Sammet τα τελευταία τρία χρόνια τόσο για τους Avantasia όσο και για τους Edguy ενώ είναι πολύ σημαντικό πως παρόλα αυτά τα κομμάτια του εν λόγω album στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και παραμένουν υψηλής ποιότητας. Αν πραγματικά η χειρότερη στιγμή των Avantasia περιέχει κομμάτια όπως τα “Invoke The Machine’’ ή “Black Orchid” τότε χαλάλι του. Πολλοί καλλιτέχνες θα ευχόντουσαν τα χειρότερα τραγούδια που έχουν γράψει να είναι τέτοιου επιπέδου. Πάντως και εγώ θα συμφωνήσω πως όντως ήρθε η ώρα για ένα διάλλειμα και μάλιστα μεγάλο. Ίσως η προσμονή ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που έλειψε στην προκειμένη περίπτωση. Εξάλλου πρέπει να επικεντρωθεί και στους Edguy μπας και δούμε επιτέλους ένα καλό album και από αυτούς. Μέχρι την επόμενη φορά θα αρκεστώ στο άκουσμα του “The Mystery of Time” που τελικά κατάφερε να με κερδίσει και θα καταφέρει και εσάς αν το ακούσετε χωρίς προκαταλήψεις και του δώσετε την προσοχή που απαιτείται.
7.5/10
Κώστας Αυγουλέας
[Option B]
Άβυσσος τελικά η ψυχή και το μυαλό του καλλιτέχνη. Η περίπτωση αυτή χαρακτηρίζει τον mainman των Avantasia, Tobias Sammet, όσο δεν φαντάζεστε! Έχοντας παρακολουθήσει αρκετά στενά την καριέρα και την δισκογραφία του Γερμανού μουσικού, μπορώ να πω πως η κατρακύλα της έμπνευσης και σύνθεσης ξεκίνησε από το 2006, όταν δηλαδή κυκλοφόρησε το υπερβολικά μέτριο για τα μέχρι τότε Edguy δεδομένα άλμπουμ “Rocket Ride”. Τρείς συνθέσεις ξεχωρίζουν κατ’ εμέ από εκεί μέσα το πολύ! Δυο χρόνια αργότερα, η συνθετική ικανότητα του αρχίζει να κλονίζεται, μιας και ο ίδιος επιλέγει να κυκλοφορήσει τόσο με τους Edguy (“Tinnitus Sanctus”) όσο και με τους Avantasia (“The Scarecrow”), δυο δουλειές όπου με τους πρώτους αποτυγχάνει παταγωδώς (η πλήρης αποτυχία βέβαια είναι στο τελευταίο δίσκο των Edguy “Age Of Jocker” του 2011) ενώ τουλάχιστον με τους δεύτερους η κατάσταση κάπως σώζεται, καθώς υπάρχουν κάποιες συνθέσεις αξιόλογες συνθέσεις, μετρημένες στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού. Το 2010 φρόντισε να αποζημιώσει τους οπαδούς του με την (διπλή) κυκλοφορία των “The Wicked Symphony” & “Angel Of Babylon”. Εκεί που έχεις ξεχάσει το “The Scarecrow” και λες ότι υπάρχει αισιοδοξία για την επερχόμενη κυκλοφορία, εκεί έρχεται η πρώτη σφαλιάρα. Βλέπεις το εξώφυλλο του δίσκου και νομίζεις ότι κρατάς κάποια κυκλοφορία των Magnum (αν εξαιρέσεις βέβαια το Avantasia logo, το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο επί χρόνια υπεύθυνος για τα εξώφυλλα των Magnum, Rodney Matthews). Η δεύτερη επήλθε όταν άκουσα το πρώτο single για τον δίσκο, το “Invoke The Machine”, το οποίο ούτε με απογοήτευσε αφάνταστα αλλά ούτε με τρέλανε. Ήλπιζα πραγματικά να είναι απλά το χειρότερο του δίσκου σαν σύνθεση. Η ακρόαση του “The Mystery Of Time” έκρυβε την μεγαλύτερη ξενέρα που θα μπορούσε να νιώσει ένας οπαδός των Avantasia. Εάν κάποιος περιμένει να ακούσει έστω μια φυσική εξέλιξη των δυο album του 2010, μάλλον πρέπει να αλλάξει πλευρό γιατί είναι βαθιά νυχτωμένος. Πατώντας το ‘play’ να ξεκινήσει ο δίσκος βρίσκω τον εαυτό μου να είναι δυσαρεστημένος της πρώτης ακρόασης, κάτι που δεν άλλαξε και εν συνεχεία στις επόμενες ακροάσεις. Αφήνοντας πίσω τα εντελώς αδιάφορα “Spectres”, “The Watchmakers Dream” & “Black Orchid”, κάνουμε μια στάση στο “Where Clock Hands Freeze”. Τέταρτο κομμάτι για να βρεθεί μια καλή στιγμή. Σύνθεση η οποία φέρνει στο μυαλό ένδοξες εποχές των “The Metal Opera Pt. I & II”, με το δίδυμο Kiske – Sammet να ζωγραφίζει για ακόμα μια φορά στις γνωστές Helloweenικές φόρμες. Το “Sleepwalking” που ακολουθεί είναι ένα ακόμα αδιάφορο κομμάτι για να έρθει το “Slavior In The Clockwork”, ένα σχεδόν ενδεκάλεπτο έπος για να διαγράψει (κάπως) τις προηγούμενες απαράδεκτες στιγμές του δίσκου, πλην της εξαίρεσης “Where Clock Hands Freeze”, με riffing που πηγάζει στο “The Wicked Symphony” (κάλλιστα μπορεί να αποτελέσει εν μέρει ένα ‘μεγάλο αδερφάκι’ του “Scales Of Justice”). Εδώ πραγματικά είναι ιδιαίτερος και ο συνδυασμός των Joe Lynn Turner (Rainbow, ex-Deep Purple), Michael Kiske (ex-Helloween, Unisonic), Biff Byford (Saxon) σε συνδυασμό με τον Tobias Sammet είναι ο πιο ουσιώδης του δίσκου. Για το “Invoke The Machine” τα είπαμε παραπάνω. Απλά συμπαθητικό. Στο “What’s Left On Me”, την μπαλάντα του δίσκου, ο Eric Martin (Mr. Big) σε συνδυασμό με τον Sammet κάνουν το κομμάτι να ηχεί τελείως Bon Jovi meets Savatage και μάλλον βρίσκεται σε λάθος δίσκο. Περίεργο υβρίδιο αλλά ο Sammet έχει φανερώσει πως πλέον ότι και να γράψει, το γράφει απλά για την ‘κονόμα’ και όχι γιατί το γουστάρει. Το “Dweller In A Dream” είναι το τρίτο πραγματικά καλό κομμάτι, το οποίο θυμίζει ναι μεν “The Scarecrow” και “Another Angel Down”, στα χέρια όμως των Kiske/Sammet απογειώνεται! Τυχαίο το δίδυμο αυτό σε δυο από τις τρεις καλύτερες συνθέσεις. Ο δίσκος κλείνει με το “The Great Mystery”, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο από μια alternate version κατ’ εμέ του εναρκτήριου κομματιού. Όταν λοιπόν σε εξήντα δυο λεπτά συνολικής διάρκειας καταφέρνεις να ευχαριστηθείς μονάχα το εν τρίτο και κάτι ψηλά από αυτά, τότε υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Το “The Mystery Of Time” μπορεί να χαρακτηριστεί ως το πλέον filler-filled album της καριέρας του Sammet, που πέραν των τριών εξαιρέσεων που προανέφερα, δεν έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει. Οι προσδοκίες για επερχόμενες δουλειές έφτασε στο ναδίρ. Επειδή η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη, τον Tobi τον κατάπιε… Διακοπές πενταετίας στην καλύτερη προτείνω…
4/10
Νίκος Σιγλίδης
