Η αξία της Σουηδίας στη μεταλλική ιστορία είναι αδιαμφισβήτητη για οποιοδήποτε είδος και να μιλάμε, είτε heavy, είτε death, αυτή η χώρα έχει κάτι να προσφέρει. Δε νοείται να ακούς death metal και να μην ακούς Entombed ή heavy/power και να μην ακούς Hammerfall. Πιστεύω καταλαβαίνετε το point μου. Αυτοί λοιπόν οι grindcore βετεράνοι (σ.σ.: 1992 έτος ίδρυσης) είναι ακόμα μία δυνατή προσθήκη στο χώρο με τα καλά άλμπουμ και μπάντες της χώρας.
Στο δια ταύτα τώρα. Γενικά το πρόβλημά μου με είδη όπως το grindcore ήταν οι μικρές διάρκειες και η ποσότητα των κομματιών. Και το αποτέλεσμα ήταν, πλην κάποιων εξαιρέσεων, να κουράζομαι απίστευτα πολύ με το είδος, γιατί ούτε ολοκληρωμένες συνθέσεις έπαιρνα, και κουραζόμουν και από τα πάρα πολλά κομμάτια. Με χαρά μου λοιπόν διαπίστωσα ότι οι Σουηδοί είναι από τα grindcore σχήματα που κατάφεραν να με κρατήσουν σε εγρήγορση, παρόλο που το άλμπουμ τους έχει μέσα 24 κομμάτια (σ.σ.: “Land Of The Forgotten Riffs” εύκολα ο τίτλος της δεκαετίας, ενώ άνετα θα μπορούσε πίστα στο “Brutal Legend” να ονομάζεται έτσι). Ο λόγος που ευχαριστήθηκα την ακρόαση του δίσκου; Απλώς έμπνευση!
Οι προπάτορες του είδους (σ.σ.: Terrorizer, Napalm Death, Repulsion και άλλοι) έγραφαν εμπνευσμένα κομμάτια μικρής διαρκείας. Έπαιρναν το death metal που ήταν σε έξαρση τότε, το αναμείγνυαν με πανκ και το έπαιζαν σε 200 στροφές, μέσα από ένα ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ πρίσμα (σ.σ.: το τονίζω γιατί το πρόβλημά μου με τις περισσότερες μπάντες του είδους είναι η απουσία ταυτότητας) και τα αποτελέσματα ήταν δισκάρες όπως το “World Downfall” ή το “Horrified”. Αυτός λοιπόν ο δίσκος, παρόλο που κάτι καινούριο δε φέρνει στη «φάση», είναι εμπνευσμένος, με τα θέματά του να μην κουράζουν και να απλώνονται ιδανικά δίνοντάς μας άφθονα ξεσπάσματα και groove περάσματα.
Μπορεί να μην είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός του grindcore, και «παίζει» να μη γίνω και ποτέ γιατί βάζω την ολοκληρωμένη σύνθεση πάνω από όλα, όμως αυτό το δισκάκι το ευχαριστήθηκα.
7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
