Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα άκουγα μια Ιταλική μπάντα να πάιζει τέτοια μουσική. Η αλήθεια πως έχω τους Ιταλούς κατά κύριο λόγο να είναι οπαδοί συγκροτημάτων όπως Rhapsody, Symphony X, Dream Theater και ό,τι έχει σχέση με ατελείωτο, βιρτουόζικο, κιθαριστικό shredding. Εξεπλάγην ευχάριστα όταν άκουσα το “Behold The Abyss” και αυτό το άγνωστο για εμένα συγκρότημα από την γειτονική χώρα, αφού φαίνεται πως οι Βlack Oath έχουν βρει τον τρόπο να δαμάσουν το σκοτάδι και να πάρουν τα καλύτερα του στοιχεία, μεταφράζοντας τα σε νότες.
Το “Behold The Abyss” είναι το τέταρτο full-length album του συγκροτήματος και παρά την ελάχιστη πείρα που έχω με τους συγκεκριμένους, τολμώ να πω πως είναι ένας ώριμος συνθετικά δίσκος, τίποτα δεν είναι τυχαίο ή τουλάχιστον δεν ακούγεται να έχει τοποθετηθεί τυχαία, ή υπάρχει έτσι απλά για να πιάνει χώρο. Και το πιο σημαντικό, είναι πως παρά το ότι τα κομμάτια έχουν μεγάλη διάρκεια, όπως π.χ. το ομώνυμο (9:14), δεν γίνονται κουραστικά, θα βρουν τρόπο να περάσουν σε άλλο σκηνικό, ν’ αλλάξουν τις παραστάσεις, πάντα στο ίδιο στυλ, αργόσυρτο, βαρύ σκοτεινό (με αρκετές επιρροές από Black Sabbath, Candlemass, Paradise Lost, ίσως κάπου ν’ ακούω λίγο Anathema), δίχως όμως να γίνεται βαρετό και να κρατά διαρκώς τον ακροατή σε ενδιαφέρον, κάτι που πολλοί δεν έχουν καταφέρει σε αυτό το είδος και δεν είναι παράξενο καθώς μιλάμε για ένα στυλ δύσκολο γιατί… να το πω απλά, πρέπει να νοιώθεις για να το κάνεις σωστά και να μη καταντάς μονότονος και οι Black Oath με το “Βehold The Abyss” φαίνεται να το έχουν καταφέρει με το παραπάνω.
Σαν παραγωγή, σαν mix δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο, αφού είναι από τις λίγες φορές που ο παραγωγός-ηχολήπτης έχει γίνει μέλος του συγκροτήματος, έχει γίνει ένα με τη μουσική και ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό που αρμόζει καταλληλότερα στις συνθέσεις της μπάντας, εξωτερικεύοντας έτσι με τον πιο σωστό τρόπο αυτήν τη μαγευτική σκοτεινή ατμόσφαιρα και αύρα που εκπέμπει το “Behold The Abyss”.
Αν είναι κάτι που με χαλάει είναι πως θα ήθελα περισσότερη δουλειά στην προφορά, χωρίς να θέλω να μειώσω την καταπληκτική δουλειά στις φωνητικές γραμμές του κατά τ’ άλλα μελωδικότατου A. Th. Ναι, μπορεί να είναι παραξενιά, αλλά θα το λέω και θα το ξαναλέω όσο κουραστικό και αν καταντάει και εδώ έχω ένα παραπάνω λόγο να το τονίζω και δεν είναι άλλος του ότι αν τα πράγματα ήταν λίιιιιιιγο διαφορετικά, ίσως να μιλούσαμε για μια από τις καλύτερες (κατά την ταπεινή μου άποψη) κυκλοφορίες του 2018.
8/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
