Εδώ παθαίνουμε την πλάκα μας. Απλά. Είναι πολύ νωρίς για να τον βάλω στη λίστα των δίσκων του 2011; Φρεσκότατη μπάντα με νεοκυκλοφόρητο ντεμπούτο, καταφθάνει από το Σικάγο και μας τινάζει τα μυαλά (τα δικά μου τουλάχιστον τα τίναξε!). Αποτελούμενη από 7 μέλη με προϊστορία σε μπάντες όπως τους Yakuza και 90 Day Men απλά δεν σε αφήνουν μα κρεμάσεις καμία ταμπέλα στη μουσική τους. Χαοτικοί, ευλογημένοι (ή καταραμένοι) από τους Neurosis και σχεδόν παρανοϊκοί, πραγματικά δεν μπορώ να βρω κάποιο ψεγάδι σ’ αυτή τη κυκλοφορία. Μου έφεραν στο μυαλό πρώτα απ’ όλα κλειστοφοβία, ματαιότητα, τρελά και μετά Neurosis, Burzum, Trypticon. Με τόσο πολλά στοιχεία στο κάθε τους κομμάτι, φαντάζει σαν να είσαι εγκλωβισμένος σε κάποιο ξεχασμένο απ΄ τον θεό κτήριο και σε κάθε σκοτεινή γωνία του να σε περιμένει κάποιο ανείπωτο πλάσμα. Δεν ξέρω πιο να διαλέξω: το ‘Fallen’ που σε κάνει να αγκιστρωθείς από την έντονα σκοτεινή και doom του σύσταση, την μονολιθικότητα της ψαλμωδίας του ‘Coh’, τον μονόδρομο προς την ψυχική διάλυση στον οποίο σε κατευθύνει το ‘Pastures’ (τα γυναικεία φωνητικά μετράνε άσχημα!), το απίστευτο ‘Dead Inside’, που για μένα είναι το καλύτερο του δίσκου, με το πιάνο του να σε στοιχειώνει ή μήπως τα ‘Slave Rule’ και ‘Obituary’ που σε καθηλώνουν με τη δύναμη τους και σε αφήνουν σύξυλο να αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που μόλις σε ισοπέδωσε; Δεν έχω να πω τίποτα άλλο. Απλά ακούστε τον και δεν θα χάσετε τίποτα, εκτός από την διάθεσή σας για ζωή!
8,5/10
Αγγελική Καπίρη
