Φέτος συμπληρώθηκαν είκοσι πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου album των Borknagar, το όχημα έκφρασης του χαρισματικού Øystein G. Brun. Εκείνη την περίοδο η Viking θεματολογία (καθώς και η βάφτιση ενός black metal παρακλαδιού σε Viking) όχι απλά δεν ήταν στα πάνω της αλλά δεν ήταν ούτε καν στα σπάργανα, καθώς τότε οι μόνοι που υπήρχαν σε αυτόν το θεματικό τομέα ήταν οι επίσης ανερχόμενοι Enslaved και οι βετεράνοι (τότε) Bathory, οι οποίοι όμως είχαν ήδη αποκολληθεί από το black metal ομφάλιο λώρο εδώ και κάτι χρόνια.
Και από το τότε μέχρι το σήμερα, δεν έχει αλλάξει μόνο η κυριαρχία του Viking metal (sic), αλλά και οι ίδιοι οι Borknagar. Όσοι τους έχετε γνωρίσει από τα τελευταία, ομολογουμένως εξαιρετικά album τους, θα δυσκολευτείτε να τους αναγνωρίσετε. Ναι, ήδη υπάρχουν αρκετές Viking αναφορές και επιρροές αλλά σα σύνολο ο δίσκος ήταν πολύ πιο κοντά στο παραδοσιακό νορβηγικό black metal εκείνης της περιόδου, απλά η λίγο πιο μελωδική τους προσέγγιση τους έκανε κάπως διαφορετικούς από όσους αντέγραφαν ξεδιάντροπα. Προσθέστε και την έμπρακτη αγάπη τους για τους Bathory, την οποία φρόντιζαν να δείχνουν σε κάθε σπιθαμή των συνθέσεων, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στο δίσκο σημεία που μοιάζουν να ξεπήδησαν από το “Blood Fire Death”.
Όλα τα παραπάνω είχαν σαν αποτέλεσμα να ενσωματωθούν πιο ομαλά τα folk στοιχεία, τα οποία ομολογουμένως ήταν πολύ ελάχιστα και ελαφρά αλλά διακριτά. Μπορεί σήμερα να το έχουμε συνηθίσει και να έχει κατακρεουργηθεί κιόλας σε μεγάλο βαθμό, για την εποχή όμως ήταν μεγάλη υπόθεση, μιας και πολύ λίγοι το είχαν δοκιμάσει και οι περισσότεροι το πολεμούσαν κιόλας (βλέπε Fenriz αμέσως μετά την κυκλοφορία του δικού του folk/black project Storm). Προφανώς και με τα χρόνια οι Borknagar ραφινάρισαν τον ήχο τους και τελειοποίησαν το ύφος τους αλλά και μόνο από ιστορικής άποψης αυτό το album είναι πολύ σημαντικό. Βέβαια, η έντονη ωμότητά του το κάνει πιο αρεστό στους πιο παραδοσιακούς blacksters αλλά ακόμα κι έτσι, παραμένει ακόμα και σήμερα ένα πολύ όμορφο άκουσμα.
Και κάτι ακόμα, μπορεί κάποιοι από εσάς να μην το γνωρίζετε αλλά σε αυτό το πρώτο album υπήρχε μια σύνθεση που ήταν καθαρά all-star team (που λένε και στο χωριό μου). Πέρα από τον Øystein στις κιθάρες, έχουμε τον Garm (Ulver) ο οποίος προσφέρει κυρίως harsh φωνητικά με εξαίρεση ένα κομμάτι, τον Infernus (Gorgoroth) στο μπάσο, τον Ivar Bjørnson (Enslaved) στα πλήκτρα (εκείνη την περίοδο τα δύο συγκροτήματα δε μοιράζονταν μόνο ένα κοινό μουσικό όραμα αλλά και μέλη) και τον αδικοχαμένο Grim στα τύμπανα (Immortal, Gorgoroth). Όλοι τους ένας κι ένας, με τον καθένα ξεχωριστά να αφήνει το δικό του στίγμα στο δίσκο.
Όσον αφορά τα της επανακυκλοφορίας, στο δίσκο έχει γίνει ένα ωραιότατο remaster, με τα bonus να περιλαμβάνουν ηχογραφήσεις από πρόβα, εναλλακτικές μίξεις και ζωντανά sessions σε studio. Ένα πολύ ελκυστικό πακέτο για όσους θέλουν να ακούσουν το πώς ξεκίνησε αυτό το συγκρότημα, το οποίο δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ κακό δίσκο στη καριέρα του, απλά, όπως σχεδόν όλοι, ξεκίνησαν από κάπως διαφορετικό ύφος, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να μην είναι ελκυστικό για τους πάντες. Αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε οπωσδήποτε να κριτικαριστεί είναι η ύπαρξη πέντε instrumental κομματιών ανάμεσα στα δέκα του δίσκου, αν και, παραδόξως για εμένα, δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα, μιας και δεν διαταρασσόταν η ροή του. Ξέρω βέβαια κάποιους που παραπονιούνται γι’ αυτό αλλά περί ορέξεως.
8/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]m
