Άλλη μια ενδιαφέρουσα κυκλοφορία που πέφτει στα χέρια μου από τον χώρο της death-gore σκηνής. Αυτή τη φορά πρόκειται για τους πολύ καλούς Broken Hope, ένα συγκρότημα το οποίο βρισκόταν σε αδράνεια από το 2002. Οι Broken Hope, για όσους δεν ξέρουν, είναι ένα cult όνομα στον χώρο του gore με έτος δημιουργίας το 1998 και έχουν κυκλοφορήσει πέντε άλμπουμ στο παρελθόν όλα τους αντιπροσωπευτικά της δυναμικής τους. Οι λόγοι που δεν έγιναν ευρέως γνωστοί είναι ψιλοάγνωστος αλλά η επιστροφή τους είναι ένα γεγονός που αρκετοί ανέμεναν με αγωνία, ιδιαίτερα μετά την αυτοκτονία του original τραγουδιστή τους Joe Ptacek στα 37 του το 2010. Πρώτο λοιπόν άλμπουμ για τους Broken Hope μετά την επανένωση τους το 2012 και έκτο συνολικά στην καριέρα τους, με τους Jeremy Wagner και Shaun Glas σε κιθάρα και μπάσο να παραμένουν σταθεροί, με νέο τραγουδιστή τον Damian Leski από τους Gorgasm, νέο ντράμερ τον Mike Micezek, ο οποίος είναι εξαιρετικός, νέο κιθαρίστα τον Chuck Wepfe και με προστάτιδα εταιρεία την Century Media, η οποία είδε την ευκαιρία και τους υπόγραψε δίνοντας τους την ευκαιρία να απελευθερώσουν στα ηχεία μας αυτό το τέρας που ονομάζεται “Omen Of Disease”. Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κάποιος ακούγοντας τον δίσκο είναι η καθαρή αλλά στιβαρή παραγωγή η οποία δίνει έξτρα δύναμη στα κομμάτια που απαρτίζουν το “Omen Of Disease”. Δεύτερη παρατήρηση είναι η φωνή του Damian Leski η οποία με γυρνάει στις πρώιμες μέρες των Obituary και με κάνει να γουστάρω που δεν καταλαβαίνω ούτε μια λέξη από αυτά που τραγουδάει/ουρλιάζει/βγάζει από το στομάχι του αυτός ο ιδιαίτερος καλλιτέχνης. Η μουσική, αν εξαιρέσεις κάποια μοντέρνα τραβήγματα στις κιθάρες όπως για παράδειγμα στο κομμάτι “Prevacious Poltergeist” και ότι είναι λίγο πιο τεχνικό γενικά από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, μοιάζει βγαλμένη από το 1993 με πιο καθαρή παραγωγή και groove τοσο όσο χρειάζεται για να κάνει αυτόν τον δίσκο να ξεχωρίζει. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι το “Rendered Into Lard” με τον Trevor Strnad από τους The Black Dalhia Murder στις δεύτερες φωνές και μια mid tempo διάθεση η οποία εξελίσσεται σε μια blastbeat καταιγίδα και ξαναγυρνά σε mid tempo ρυθμούς και ξανά blastbeat για να σου δώσει τα αρχίδια στο στόμα το outro του κομματιού το οποίο σε κάνει να καταλάβεις γιατί ονομάζεται έτσι το κομμάτι μέσα από τον χαρούμενο διάλογο και την θαλπωρή που νιώθεις σε ένα οικογενειακό δείπνο κανιβάλων!! Κατά τ’ άλλα τραγούδια όπως τα “Ghastly”, “Carnage Genecis” και “Give Μe the Βottom Ηalf” γαμούν και δέρνουν με τον δίσκο συνολικά να ακούγεται γεμάτος και να κυλάει καλά χωρίς αυτό να αποκλείει τα πνευματικά ή ψυχολογικά κουσούρια που ενδεχομένως θα αφήσει στον ακροατή του. Gooooooooooooooooooooooooooooooorrrrrre!!!!
8/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
