Μεταφερόμαστε στο Ηνωμένο Βασίλειο και συγκεκριμένα στην Σκωτία, όπου κυκλοφορεί η “φήμη“ ότι η underground σκηνή τους είναι υποτιμημένη στις μέρες μας. Εδώ έχουμε ένα extreme παράδειγμα από μία μονομελή πλέον μπάντα τους Laceration, όπου ο Hamish Maguire κυκλοφόρησε την τρίτη δουλειά του death – grind συγκροτήματός του, με ακραία (αρκετά σάπια) φωνητικά, riff που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “κλασικά” – έχοντας λίγα να δώσουν – και με “φτιαγμένα” ντραμς όπου δεν ακούγονται καθόλου άσχημα. Ο δίσκος περιέχει παλαιά κομμάτια και ζωντανές εκτελέσεις παλαιών και νέων, συμπληρώνοντας μία ιδέα λιγότερο από εικοσιτέσσερα λεπτά. Θα χαρακτήριζα γενικά τον δίσκο μία μεγάλη μετριότητα, για τον λόγο ότι μου την χαλάνε λίγο πολύ όλα. Είτε θα είναι η δομή η οποία χάνεται μέσα στην φωνή και στους ακαταλαβίστικους στίχους, είτε θα είναι η πολύ grind κιθάρα, που θα αγγίζει τον ήχο του τενεκέ σε μερικά σημεία, είτε τα πολύ grind φωνητικά. Τώρα που το σκέφτομαι το πρόβλημα μου δεν είναι η death πλευρά του δίσκου (αν και έχει θαφτεί μέσα στα splaterίστηκα riffs). Bottom line: βλέπουμε ένα σχετικά νέο συγκρότημα, που καταφέρνει να ξεχωρίσει από το underground επίπεδο, με καλό γενικό σύνολο για τους φαν του είδους, όπου δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από παρόμοιες μπάντες τις Αμερικής ή της Σουηδίας. Αν δεν έχει συνηθίσει κάποιος σε παρόμοια ακούσματα να το αποφύγει, γιατί θα το μισήσει σχεδόν σίγουρα.
6/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
