Μία ακόμα ακραία για τα αυτιά μου επιλογή, αυτή των Buckshot Facelift. Με δικά τους λόγια: “667% Grindcore με κατσικίσια γεύση”. Ξεκινώντας λοιπόν, πρώτα κομμάτια το “Elder’s Rasp” και “Lambs Pee Blood”. Παράδοξες παύσεις και με το τέμπο να ανεβοκατεβαίνει ήμουν αρκετά χαμένη μέσα στη δίνη τους. Το πιο παράδοξο που συνάντησα, ήταν οι progressive συνθέσεις μέσα στα ωμά Grindcore χτυπήματα. Αν μπορούσε να θεωρηθεί αρνητικό (με το “αν” αναφέρομαι στο ότι δε γνωρίζω αν γίνεται επίτηδες ή όχι), η μπότα του ντράμερ σε πολλά σημεία φαίνεται να είναι εκτός ρυθμού. Συνεχίζοντας λοιπόν να με εκπλήσσουν, οι κύριοι μας δίνουν το “Monday Morning Scumbag”, δεν μπορώ να καταλάβω από τα φωνητικά σε τι αναφέρεται το κομμάτι, αλλά μουσικά, άξιζε κάθε του δευτερόλεπτο. Κυρίως το τελευταίο μέρος του ήταν πραγματικά από τις λίγες φορές που θέλησα να κάνω ένα μικρό rewind για να αναλύσω τι στο καλό συνέβαινε. “Across Dead Oceans” , με μια τρομερή ατμόσφαιρα, πράγμα που προσωπικά δεν πίστευα ότι θα έλεγα για μια Grind μπάντα (ίσως τελικά να φταίει που έχουν άλλες τόσες διαφορετικές επιρροές). Σκοτεινοί ήχοι συνέχισαν να εμφανίζονται όσο προχωρούσα προς το “Touch The Monolith” και παρακάτω. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να βαθμολογήσω έτσι απλά κάτι τόσο παράξενο και ηχητικά παράδοξο. Από τη μία έχοντας τα δεδομένα των μέχρι τώρα ακουσμάτων μου, το “Elder’s Rasp” φαίνεται να μην έχει δομή, λες και τα κομμάτια γράφτηκαν πάνω σε καθαρό αυτοσχεδιασμό. Από την άλλη, αυτό δεν είναι πάντα κακό, ίσως το “one take” αποτέλεσμα που άκουσα να ήταν πολύ καλό. Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει έλλειψη ταλέντου. Ο δίσκος έχει πράγματα να δείξει και να δώσει. Η “φασαρία” δεν ανήκει στον ήχο των Buckshot Facelift, και το “Elder’s Rasp” είναι η απόδειξη σε όλα του τα σημεία.
7/10
Ντένια Παλαιολόγου
