Η μπάντα από την Τυνησία επιστρέφει με το “The Monster In Me” μετά από το πολύ επιτυχημένο ομώνυμο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 2015. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν παίξει σε πολλά φεστιβάλ , καθώς και ως supporting acts σε τεράστιους καλλιτέχνες, ενώ έχουν μοιραστεί μαζί τους τη σκηνή επίγειοι Θεοί όπως οι Max Cavalera, Paul Di Anno, Tim “Ripper” Owens, Kiko Loureiro, Ron “Bumblefoot” Thal, Mark Jansen και πολλοί άλλοι… Ας δούμε όμως τώρα αν η τωρινή τους δουλειά θα μας αφήσει άφωνους όπως και η πρώτη.
Ξεκινάμε με το “Whispers From The Wicked”. Το riff μπαίνει δυναμικά χωρίς δεύτερη σκέψη και τα δίνει όλα. Η ακόμα πιο ευχάριστηέκπληξη είναι ότι ακούμε τη φωνή ενός πολύ αγαπημένου (για εμένα τουλάχιστον) τραγουδιστή. Ο ένας και μοναδικός Mikael Stanne (Dark Tranquillity) απογειώνει το τραγούδι με τη τα χαρακτηριστικότατα growls του να κάνουν ένα απίθανο πάντρεμα με τη μελωδία. Συνεχίζοντας έχουμε το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ η αρχή του οποίου θα κάνει μέχρι και τις πέτρες να αρχίσουν να κοπανιούνται. Η κιθαριστική δουλειά σε αυτό το τραγούδι είναι έργο τέχνης. Το ρεφραίν ομολογώ ότι είναι αυτό που με “χαλάει”. Η απότομη αλλαγή δεν μου “πολυάρεσε” αλλά τα πλήκτρα μετά μας το ξεπληρώνουν και με το παραπάνω. Υπέροχο κομμάτι. Τώρα ήρθε η στιγμή για το single που μας έδωσαν τον προηγούμενο χρόνο. Τι να πρωτοπώ για το “The Devil’s Doll”;. Tα δεύτερα φωνητικά στην αρχή και κατά τη διάρκεια του ρεφραίν είναι εθιστικά. Το ρεφραίν απίθανο και οι αρμονίες στις κιθάρες αξέχαστες, ενώ η συμμετοχή του Mark Jansen (Epica/MaYan) είναι το “κερασάκι στην τούρτα”. Ακολούθως ακούγεται η πρώτη ήρεμη μελωδία και μπαίνει το “The Rebirth”. Η αλήθεια είναι το αυτό το κομμάτι με έκανε να χαθώ. Αφαιρέθηκα υπερβολικά και με παρέσυρε η ανατολίτικη μελωδία του.
Μέχρι τώρα κάθε ένα από τα κομμάτια που ακούσαμε ήταν εξαιρετικό και ιδιαίτερο. Τώρα όμως οι Carthagods φαίνεται να θέλουν να κινηθούν σε πιο progressive μονοπάτια με το “A Last Sigh”. Ωραίο τραγούδι αλλά μου φάνηκε πιο αδύναμο από τα προηγούμενα… μέχρι τη μέση του. Μόλις ακούγεται η φωνή του Jansen “τρώμε” ένα γερό χτύπημα. Ειδικά μόλις ακούγεται η φράση “We are drifting one by one” και ακολουθεί το solo, το κομμάτι αποκτά μια νέα γοητεία. Συνεχίζουμε στα πιο γρήγορα και power-ίζοντα μονοπάτια μέχρι να μπουν οι κοφτές κιθάρες. Το “Cry Out For The Land” έχει αμέτρητες αλλαγές και είναι εντυπωσιακό. Συνεχίζοντας ακούμε το “Memories Of Never Ending Pains”, όπου και επιστρέφουμε απότομα σε μπαλάντα. Ίσως και πολύ απότομα. Πολύ ωραίο τραγούδι αλλά χωρίς κάτι το τόσο πρωτότυπο για να σχολιάσω. Τέλος έχουμε το “The Rebirth II”, ένα instrumental κομμάτι που σε εμένα φάνηκε αδιάφορο. Τα δυο τελευταία κομμάτια χάλασαν το απίθανο αυτό άλμπουμ, το οποίο θα μπορούσε να τελειώσει πολύ καλύτερα.
Με στοιχεία από power και progressive metal οι Carthagods μου έβγαλαν ένα αίσθημα σαν να άκουγα Brainstorm, χωρίς να έχουν τόσες ομοιότητες. Όμως αυτή η δυναμικότητα στα riffs και οι μπαλάντες μου θύμισαν πολύ εποχές του “Soul Temptation” και του “Liquid Monster”, και εννοείται ότι αυτό είναι καλό. Όσοι θα έχουν την τύχη να τους δουν τον Ιούλιο στο Chania Rock Festival είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν θα τους ξεχάσουν.
8/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
