Οι Celtachor είναι Ιρλανδοί, οι οποίοι σχηματίστηκαν το 2007 και μετά από πέντε χρόνια αλλά και δύο demo κυκλοφόρησαν μόνοι τους τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο “Nine Waves From The Shore”(2012). Με στοιχεία από black, doom, epic και folk, οι ιστορίες των τραγουδιών τους είναι επηρεασμένες από την ιρλανδική μυθολογία. Αυτό εδώ είναι το περσινό δεύτερό τους άλμπουμ και μιλάει για το βασιλιά Nuada. Η αλήθεια είναι ότι με τέτοιο όνομα αλλά και εξώφυλλο περίμενα κάτι πιο φολκ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε το συναντάμε πιο μετά.
Η επική ατμόσφαιρα του άλμπουμ πάντως, φαίνεται από την αρχή του “Arrival Of The Tuatha” τόσο από τα ιδανικά κιθαριστικά ριφ, όσο και από τα black metal φωνητικά που κυριαρχούν σε όλο το άλμπουμ. Στο “The Mighty Sreng” συναντάμε προς το τέλος λίγο το φολκ στοιχείο, το οποίο κάνει και το κομμάτι λίγο πιο μελωδικό. Μπορώ να πω ότι το refrain σε κρατάει και σε πιάνει από το λαιμό. Το “King Eochaid’s Fall” ξεκάθαρα θυμίζει τους συμπατριώτες τους και μεγάλους Primordial και έχει μια πολύ ωραία, επική αλλαγή που καταλήγει στο εξαιρετικό κλείσιμο του κομματιού. Αν και λίγο πιο αργό το “Bres”, στο ίδιο μοτίβο πάνω κάτω, καθώς και εδώ παρατηρούμε κάποιες σαφείς celtic αναφορές (μπορεί αυτό να έχει παίξει το ρόλο του στο όνομα της μπάντας). Όπως περίμενα, μου άρεσε αρκετά και το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, το οποίο είναι αρκετά πιο doomy και μελωδικό στα τελευταία του λεπτά και μας βάζει πιο μέσα στην ιστορία (ιρλανδικής μυθολογίας) που περιγράφει το άλμπουμ. Ακόμα πιο επικό, μελαγχολικό και πιο αργό συνολικά σε σχέση με προηγούμενα κομμάτια του δίσκου το “Second Battle Of Magh Tuireadh”, μου έφερε στο μυαλό ακόμα περισσότερο (εκτός από τους Primordial που «εμφανίζονται» πολύ στο δίσκο!) μπάντες σαν τους Immortal. Σίγουρα από τις πολύ καλές στιγμές του δίσκου αυτού, που μετά από ένα ήρεμο ιντερλούδιο (“Nuada’s Burial”), νομίζω κλείνει μια χαρά με το «χαοτικό» “Uaithne: The Dagda’s Harp”. Πιστεύω ότι ο δίσκος αυτός είναι μια απόδειξη, ένα παράδειγμα του πώς συνδυάζεται ο επικός ήχος με black φωνητικά, λίγο φολκ στοιχείο και φυσικά τις μουσικές αναφορές που ανέφερα και πριν, που πηγάζουν από την πατρίδα τους, την Ιρλανδία.
Μόνη προσωπική μου ένσταση, είναι η μικρή μονοτονία που υπάρχει στα φωνητικά , αφού πέραν από κάποιες αλλαγές στο δεύτερο κομμάτι, δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο στη συνέχεια, χωρίς αυτό να αποτελεί και πρόβλημα. Τέλος, σίγουρα στα θετικά το ότι έχουν μοιραστεί τη σκηνή με κορυφαίες μπάντες του είδους όπως οι (τεράστιοι) Primordial, Mael Mordha (που… είχαν ανοίξει κάποτε τους Primordial για όσους θυμούνται) Heidevolk, Wolfchant κ.α. , πράγμα που δείχνει από τη μια κάποιες από τις επιρροές τους και από την άλλη τους βάζει στη λίστα με μπάντες όλου αυτού του ήχου που παρακολουθούμε με ενδιαφέρον.
7/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
