Η πλειοψηφία των metal δίσκων που υπάρχουν είναι κυκλοφορίες που μπορεί να τις ακούσει και να τις ευχαριστηθεί ο καθένας, είτε είναι οπαδός του εκάστοτε είδους είτε όχι. Υπάρχει όμως και ένα μικρότερο ποσοστών κυκλοφοριών, κυρίως στο χώρο του extreme metal, που δεν είναι για τα αυτιά όλων, ακόμα και αυτών που μπορεί να γουστάρουν φουλ το black ή το grindcore, για παράδειγμα, συνήθως γιατί πρόκειται για ανορθόδοξα και δύσκολα ακούσματα.
Ένα παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας είναι η μουσική των Chestcrush που μας έρχονται από το Εδιμβούργο της Σκωτίας, αν και τα μέλη δεν είναι Σκωτσέζοι. Η μπάντα δημιουργήθηκε από τον Βαγγέλη Βασιλάκο και μαζί με τον Γάλλο Thomas Blanc κυκλοφόρησαν πέρσι τον Ιούνιο το πρώτο τους demo. Φέτος οι Chestcrush επέστρεψαν και με την προσθήκη του Πολωνού Krzysztof Klingbein στα τύμπανα, μας παρουσιάζουν το πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο, ονόματι “Vdelygmia”.
Καταρχάς, να ξεκινήσω λέγοντας πως το “Vdelygmia” είναι κατά κύριο λόγο ένας blackened death δίσκος, που όμως έχει στοιχεία από grindcore, κλασικό black αλλά και από sludge. Επίσης, είναι ένας δίσκος του οποίου η μουσική βαδίζει σε δύο διαφορετικά μονοπάτια. Από τη μία έχουμε τις γρήγορες ταχύτητες και την εξαιρετικά βαριά και in-your-face νοοτροπία και από την άλλη έχουμε την πιο αργή και πιο σκοτεινή πλευρά του δίσκου.
Όσον αφορά το πρώτο κομμάτι, στο οποίο, όπως θα καταλάβατε, κυριαρχούν τα είδη του black, του blackened death και του grindcore, οι Chestcrush πραγματικά δεν χαρίζουν κάστανα σε κανέναν και βομβαρδίζουν ανελέητα τα αυτιά του ακροατή. Blast beats, καταιγιστική δίκαση, βαριές κιθάρες και brutal φωνητικά δίνουν το έναυσμα για το χάος και την καταστροφή που προκαλεί η μουσική των Chestcrush. Ιδιαίτερα σε κάποια πιο mid-tempo αλλά και πιο αργά περάσματα, η μουσική γίνεται ακόμα πιο βαριά και επιβλητική και σε συνδυασμό με τα ακόμα πιο brutal φωνητικά, η μουσική μετατοπίζεται από το death προς το grindcore.
Κι όμως, μαζί με τον καταιγισμό και τη βαρύτητα κάτι άλλο ύπουλο και απειλητικό έρπει, αθέατο. Κάτι απεγνωσμένα φωνητικά στο βάθος, κάτι παγωμένες μελωδίες της κιθάρας, μια δόση τρέλας και παράνοιας στο παίξιμο είναι στοιχεία που κάνουν την εμφάνισή τους στα πιο βαριά και γρήγορα μέρη του δίσκου και σε προετοιμάζουν για τη σκοτεινή πλευρά του. Μια σκοτεινή πλευρά όπου, κατά τη γνώμη μου, οι Chestcrush δίνουν ρέστα, καθώς πραγματικά δημιουργούν μια υπέροχη απειλητική και ζοφερή ατμόσφαιρα.
Για παράδειγμα, σε κομμάτια όπως τα “The Digester” και “Vaptizetai O Doulos”, οι αργές sludge ταχύτητες σε συνδυασμό με τη χρήση διαφόρων εφέ, το αργό παίξιμο, μελωδίες που βγάζουν παράνοια, ουρλιαχτά και απεγνωσμένες κραυγές και η παραμόρφωση και το feedback της κιθάρας, φτιάχνουν ένα εξαιρετικά άβολο και ανησυχητικό περιβάλλον για τον ακροατή, ο οποίος έχει συνέχεια την αίσθηση ότι κάτι το ανίερο και βδελυρό σέρνεται αργά προς το μέρος του.
Όπως είπα στην αρχή, το “Vdelygmia” είναι ένα ανορθόδοξο και καθόλου εύκολο άκουσμα. Δεν πρόκειται, δηλαδή, να το βάλεις και να περάσεις καλά, με την κλασική έννοια. Για εκείνους όμως που προτιμάνε τη μουσική τους δύσκολη, ο πρώτος δίσκος των Chestcrust είναι πραγματικά ό,τι πρέπει για αυτούς, καθώς πίσω από τη ζοφερότητα και τη ακρότητα θα ανακαλύψουν όμορφες μελωδίες και μια υπέροχη ατμόσφαιρα αλλά και θα χτυπηθούν δίχως αύριο με τα ωραία βαριά και γρήγορα ξεσπάσματα. Οι Chestcrust έθεσαν τον πήχη ψηλά με το ανοσιούργημά τους και μένει να δούμε αν θα καταφέρουν να το ξεπεράσουν με την επόμενη δουλειά τους. Κάτι, φυσικά, που περιμένουμε με λαχτάρα να το πετύχουν.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
