Δεν είναι ποτέ κακό να έχεις φιλοδοξίες για το συγκρότημα σου ώστε να ανέβει ψηλά, φτιάχνοντας την δική σου μουσική. Κακό είναι να μην έχεις καθόλου ταυτότητα ή να προσπαθήσεις να μοχθήσεις γι’ αυτή. Στην περίπτωση των Apostolica συμβαίνει αυτό που αποκαλώ εγώ ως «μπάντα Ιζνογκούντ» (ξέρετε, λόγω του γνωστού ρητού «θέλω να γίνω χαλίφης στην θέση του χαλίφη»).
Λαμβάνοντας υπόψη την μόδα των Ghost που δεν εμφανίζουμε προσωπεία, χρησιμοποιούμε μάσκες, δημιουργώντας ένα πέπλο μυστηρίου για το τι παίζει γύρω από εμάς. Επικοινωνιακό κόλπο που κατά κάποιο τρόπο «περνάει».
Στον μουσικό τομέα τώρα, οι Apostolica κινούνται στο χώρο του συμφωνικού power metal. Αν ανοίξεις το μπλέντερ και βάλεις μέσα Powerwolf, Sabaton, Warkings, Orden Ogan, Bloodbound και λίγες δόσεις από Avantasia, έχεις πετύχει τι ακριβώς έχουμε εδώ. Ακούγοντας το δίσκο θα βρεις σημεία εδώ και εκεί, δίχως κάποιο κομμάτι να με κερδίσει ολοκληρωτικά, αν και ο Isaia παίζει κάποια εξαιρετικά solos. Ακολουθούν ωστόσο πιστά τα μονοπάτια που έχουν διδάξει τα παραπάνω σχήματα, με την πρωτοτυπία να έχει πάει περίπατο.
Από την άλλη φωνητικά δεν σε κερδίζει η φωνή του τραγουδιστή Ezekiel, μιας και είναι από εκείνες τις “love or hate” περιπτώσεις, ενώ σε πολλά σημεία τα τύμπανα του Malachia (έλα ντροπή, μην γελάτε!) ακούγονται περισσότερο προγραμματισμένα από ότι φυσικά.
Τέλος, να αναφέρω ότι το concept του δίσκου έχει να κάνει με μια αναπροσαρμογή του Βιβλίου της Αποκάλυψης σε μια εκδοχή του σήμερα. Προσωπικά, δεν με κέρδισαν. Ελπίζω σε επερχόμενη δουλειά του σχήματος με περισσότερα δικά τους στοιχεία.
5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
