Οι Cidesphere ξεκίνησαν την πορεία τους το 1998 και παρέμεινα στη σκηνή για τα επόμενα επτά χρόνια. Τον Αύγουστο του 2017 επέστρεψαν και φέτος κυκλοφορεί το δεύτερο ουσιαστικά full-length album τους (το πρώτο κυκλοφόρησε το 2002). Κατάγονται από την Άγκυρα της Τουρκίας και τα μέλη τους είναι οι Oral Akyol στα φωνητικά, Taylan Firat στις κιθάρες, Aydin Aytac και Basar Cetin στις κιθάρες και το μπάσο (και οι δύο παίζουν και τα δύο όργανα, δεν αντιστοιχεί ένα στον καθένα) και Cem “Goremaster” Dursun στα τύμπανα.
Ο δίσκος αποτελείται από δέκα κομμάτια που η διάρκειά τους είναι μεταξύ των δύο και πέντε λεπτών. Αν πω ότι δεν έμεινα άναυδη με αυτό εδώ το album, θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που θα έχω πει. Μα τον Τουτάτη δεν περίμενα από Τούρκους να παίζουν melodic death metal. Για να μην παρεξηγηθώ, όλοι ξέρουμε πως είναι τα πράγματα στη γείτονα χώρα τα τελευταία χρόνια και το τι κατάσταση επικρατεί, οπότε ξαφνιάστηκα πάρα πολύ όταν είδα ότι μου δόθηκε black metal δίσκος προερχόμενος από εκεί. Μόνο για αυτόν τον λόγο. Μου φάνηκε πολύ ακραίο όλο αυτό αλλά όμορφα ακραίο, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι.
Η μελωδία είναι πραγματικά άκρως ενδιαφέρουσα. Σε πολλά σημεία θυμίζει τους Hypocrisy ενώ οι κιθάρες μοιάζουν με αυτές των At The Gates. Όσον αφορά τα φωνητικά και αυτά παραπέμπουν σε κάτι. Συγκεκριμένα στον Anders Fridén των In Flames αλλά της παλιάς εποχής. Φαίνεται ότι λατρεύουν το σουηδικό death metal και μπράβο τους.
Δε φανταζόμουν πως θα κατάφερναν να με κερδίσουν έτσι οι Cidesphere. Δεν ακούω ιδιαίτερα black/death, για αυτό και ήμουν κάπως διστακτική όταν είδα στις πληροφορίες τους το είδος τους. Είναι καλοπαιγμένος δίσκος και σωστά δομημένος. Οι πρώτες τους δουλειές δεν ήταν τόσο καλές και δεν τους είχα πάρει πολύ σοβαρά οφείλω να ομολογήσω. Χαίρομαι όμως που με έκαναν να αναθεωρήσω τη γνώμη μου και που δείχνουν ότι έχουν πάρει στα σοβαρά την επανένωσή τους.
7/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
