Το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει κάθε thrash metal μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, είναι να σε κάνει να σηκωθείς από την θέση σου και να βρεθείς νοητά σε κάποιο moshpit. Από την πρώτη νότα που θα ακούσεις, ακόμα και αν είσαι στο σπίτι με πιτζάμες και τσαγάκι. Τούτοι εδώ οι Βερολινέζοι, κερδίζουν το στοίχημα αυτό με άνεση. Η κριτική θα μπορούσε να έχει σταματήσει εδώ και να σας έχω πει ό,τι πρέπει να ξέρετε. Η Γερμανία, άλλωστε, δεν απογοητεύει ποτέ σε αυτό το ζήτημα. Από τους Kreator μέχρι τους Holy Moses, έχει αποτελέσει συστηματικά γενέτειρα μεγάλων ή “μικρών” ηρώων αυτής της σκηνής.
Οι Reactory δεν είναι πιτσιρικάδες, προς μεγάλη μου έκπληξη. Έχουν στην πλάτη τους δέκα χρόνια και αρκετούς δίσκους. Ο ενθουσιασμός τους όμως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εφηβικός. Πράγμα που αποτελεί σοβαρό πλεονέκτημα όταν παίζεις thrash. Ειδικά όταν αυτός ο ενθουσιασμός, συνδυάζεται με την εμπειρία και την αντίληψη ήχου του “Collapse To Come”. Ο ένρινος Hans Hazard φτύνει τους στίχους με μια Mustaine-ική ειρωνεία, ο Βραζιλιάνος Caue Santos βασανίζει το drum kit του χωρίς κανένα έλεος και ο Jerome Düren τοποθετεί επιδέξια εδώ κι’ εκεί solos παλιάς κοπής, αλλά αδιαμφισβήτητης καφρίλας. Ακούστε το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, “Enemy”, για να καταλάβετε τι εννοώ.
Ναι, προφανώς έχουν κάποια ελλατωματάκια. Συνθέσεις που είναι λίγο καλύτερες από άλλες και πράγματα στην μίξη που θα μπορούσαν να ακούγονται διαφορετικά. Αλλά είναι τόσο πειστικοί σε αυτό που κάνουν, που τέτοια μικροπταίσματα καταλήγουν να προσδίδουν περισσότερο χαρακτήρα και περισσότερη γνησιότητα στο όλο εγχείρημα.Ναι, προφανώς και δεν ανακαλύπτουν τον τροχό. Αλλά στο μισάωρο που κρατάει ο δίσκος, δεν θα σε νοιάξει καθόλου κάτι τέτοιο.
Σε αυτό συνηγορεί ότι ενώ ακούς μια δουλειά που δεν είναι ζωντανή, όχι μόνο έχεις την αίσθηση ότι οι μουσικοί παίζουν μπροστά σου, αλλά ότι περνάνε και πολύ καλά. Αυτό το ευχάριστο συναίσθημα μπορεί να ακούγεται εννοιολογικό παράδοξο για μπάντες τέτοιου ύφους. Όμως, εκτός από τα καντάρια τσαντίλας του “Born From Sorrow”, δεν μπορείς να μην προσέξεις ότι το ίσως πιο πολυφορεμένο σε εκνευριστικό βαθμό κλισέ αυτού του συρφετού, εδώ φαίνεται απολύτως πιστευτό. Συγκεκριμένα, η φράση “old-school metalheads που γουστάρουν, τζαμάροντας και πίνοντας μπύρες παρέα” βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της στην ενέργεια του “Collapse To Come”.
Η μπύρα, το δεύτερο εκ των δύο καλύτερων εξαγώγιμων προϊόντων της χώρας τους (τρία, αν μετρήσουμε και την Heidi Klum), αποτελεί λοιπόν εξίσου βασικό συστατικό του album με το πρώτο, το thrash metal. Έτσι, όπως κάθε καλή συνεργεία βύνης με λυκίσκο μπορεί, το σχήμα στήνει γιορτή από το πουθενά και απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε μερακλήδες. Όσοι πιστοί, απολαύστε ανεύθυνα.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
