Οι Thrash Bandicoot (+1 για την ονοματάρα, όποιος λέει ότι δε μεγάλωσε παίζοντας Crash Bandicoot με τους κολλητούς του, είναι ψεύτης) είναι ένα συγκρότημα από την Αυστραλία που παίζει death/thrash. Το “Milwaukee Cannibal” (κι άλλο +1 για την αναφορά σε έναν από τους πιο διεστραμμένους κατά συρροή δολοφόνους που υπήρξαν) αποτελεί την πρώτη δισκογραφική τους δουλειά.
Δυστυχώς, θα είμαι απόλυτα ειλικρινής από την αρχή, καθώς δεν εντυπωσιάστηκα από το EP. Για την ακρίβεια, αισθάνομαι πως το είδος του thrash τα τελευταία πολλά χρόνια έχει παρέλθει και πως με λίγες εξαιρέσεις, εμφανίζονται συνέχεια όλο κυκλοφορίες-αναμασήματα των φορμών που έχουν χρησιμοποιηθεί από μικρούς και μεγάλους του είδους. Αυτό λοιπόν συμβαίνει και εδώ για μια ακόμα φορά σε σημείο που στα μισά της ακρόασης, αποφάσισα να βάλω το “Terrible Certainty” των Kreator γιατί πραγματικά βαριόμουν να ακούσω ξανά μια κυκλοφορία από τα ίδια που δεν έχει να μου προσφέρει κάτι.
Βασικά αυτό που ακούω εδώ είναι τυπικές δομές, απλοϊκά μέρη, κλασικά grooves και γρήγορα riffs για shank beat στα τύμπανα. Πράγματα δηλαδή που έχουν παιχτεί κυριολεκτικά από όλες τις μεγάλες thrash μπάντες και ως εκ τούτου έχουν παιχτεί και από τις περισσότερες μικρές. Προφανώς και τα βασικά πράγματα ενός είδους πρέπει να είναι εκεί ότι κι αν παίζεις, αλλιώς δε μπορείς να πας μπροστά. Την ίδια στιγμή όμως, δε μπορείς να κάνεις κατάχρηση αυτών και να παραμένεις προσκολλημένος εκεί γιατί τότε είναι που θα καταντήσεις βαρετός. Και όχι μόνο, αλλά δε θα κάνεις και ποτέ το μπαμ που θέλουν να κάνουν όλες οι μπάντες για να γίνουν μεγάλες. Γιατί πραγματικά δεν ξέρω ούτε μία μπάντα που να έγινε μεγάλη χωρίς να έχει δικό της στυλ και χωρίς να ρίσκαρε.
Όταν για παράδειγμα οι Testament αποφάσισαν στο ντεμπούτο τους να συνδυάσουν thrash βία με μελωδικά, βιρτουόζικα solos, αυτό ήταν μια ριψοκίνδυνη κίνηση εν έτη 1987 που το thrash θεωρούνταν ότι έπρεπε να είναι ακραίο και βίαιο. Οι Testament όμως έγιναν μια τεράστια μπάντα στο είδος, χάρη σε κινήσεις όπως αυτή.
Ανεξάρτητα όμως από τους Testament το θέμα είναι ότι μια μπάντα, αν θέλει να προχωρήσει θα πρέπει να ρισκάρει. Και δεν προχωράς όταν παίζεις για μια ακόμα φορά τα ίδια χιλιοειπωμένα θέματα.
5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
