Υπήρχαν εποχές που το “No Fuel Left For The Pilgrims” ξεσήκωνε clubs ολόκληρα με τις goth/sleaze επιτυχίες του, με πρώτη και καλύτερη το δικαίως υπερτιμημένο “Sleeping My Day Away”. Υπήρχαν εποχές που ο Jesper Binzer ήταν η ευρωπαϊκή απάντηση στον εγωμανή Sebastian Bach. Υπήρχαν μέχρι και εποχές που οι D.A.D. πίστευαν σε κάτι παραπάνω από περιστασιακή δημοσιότητα. Η κακή τους τύχη όμως δεν είχε την ίδια γνώμη, παρασύροντας και αυτούς στη δίνη του alternative/post rock που τότε άνθιζε. Έκτοτε συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, πιο πολύ για διαδικαστικούς, παρά για ουσιαστικούς σκοπούς, αφήνοντάς μας να λησμονούμε τις 3 πρώτες δισκάρες. Η τελευταία δισκογραφική τους προσπάθεια έγινε το 2011 με το “Dic.Nii.Lan.Daft.Erd.Ark” (σαφέστατο λογοπαίγνιο σχετικά με τα γελοία copyrights του οίκου της Disney), δείχνοντας μας ένα πλήρως αλλοιωμένο πρόσωπο των D.A.D. στον ήχο. Οι πάλαι ποτέ εμπνευσμένες goth-ιές στα riffs του έτερου αδελφού Jacob Binzer έδωσαν τη θέση τους στο αμερικάνικο stoner, συμβαδίζοντας με τη μόδα των καιρών. Αν και στον συνθετικό τρόπο γραφής το album ξενίζει ιδιαίτερα (και χωρίς να αναφέρω τον ερμηνευτικά αγνώριστο Jesper), ωστόσο παρατηρήσαμε μερικές αρκετά καλές στιγμές που τους επιτρέπουν να εξακολουθούν να έχουν αξιοπρέπεια. Κομμάτια σαν τα “I Want What She’s Got”, “Fast On Wheels”, “Last Time In Neverland” και “Breaking Them Heart By Heart” σου δείχνουν ότι η Δανέζικη τετράδα έχει κάτι από τα παλιά. Η εν λόγω “deluxe edition”, αν και διπλάσια σε περιεχόμενο από την αρχική κυκλοφορία, δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό αγοράς. Ίσως και να θεωρήσεις σοβαρή αφορμή την ύπαρξη ενός μικρού D.A.D. “best of” μεταγενέστερων albums σε live versions, με μόνη εξαίρεση το αξεπέραστο “Jihad”. Τα υπόλοιπα είναι κάποιες ακουστικές εκτελέσεις από κομμάτια του album που δεν σου κινούν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Αν πάντως έχεις τη δυνατότητα να κάνεις την επιλογή, προτίμησε αυτήν εδώ την έκδοση, καθότι κάπως πιο ενημερωμένη. Τώρα στην πιο λογική επιλογή του να μην θελήσεις να δώσεις βάση στους D.A.D. του σήμερα, μάλλον δεν χάνεις και τίποτα.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
