Οι White Ward είναι το συγκρότημα των Yurii Kazarian και Andrii Pechatkin, από την Οδησσό της Ουκρανίας. Δημιουργήθηκε το 2012 και μουσικά έχει τις ρίζες του στο ακατέργαστο καταθλιπτικό black metal ενώ έχει εξελιχθεί σε ένα μοναδικό μείγμα post-black metal, με συναισθηματικά ηχητικά τοπία και εκτεταμένες ατμόσφαιρες σκοτεινής jazz με την χρήση του σαξόφωνου. Το συγκρότημα εξερευνά θέματα που έχουν να κάνουν με τον θάνατο, την μεταθανάτιο ζωή και τις ψυχικές διαταραχές. είναι εμπνευσμένο από μια σειρά από σκοτεινές ατμόσφαιρες, συμπεριλαμβανομένων των κειμένων του H.P. Lovecraft και I.M. Banks.
Δισκογραφικά όλες οι πρώιμες ηχογραφήσεις της μπάντας συγκεντρώθηκαν στη συλλογή “Origins” που κυκλοφόρησε το 2016. Ακολούθησαν τα “Futility Report” το 2017 και το “Love Exchange Failure” το 2019. Το 2021 oι White Ward συνέθεσαν και ηχογράφησαν δύο νέα τραγούδια για τον εορτασμό της 200ης κυκλοφορίας της Debemur Morti. Αυτό που ξεχωρίζει αμέσως είναι η παρουσία του Lars Nedland. Ο άνθρωπος που όλοι γνωρίζουμε από τους Solefald και περισσότερο από τους Borknagar.
Μέσα σε αυτά τα κομμάτια είναι διάχυτος ο πειραματισμός. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να ακούσω black metal και στην σύνθεση να υπάρχει σαξόφωνο. Η ατμόσφαιρα και το σκοτάδι δυο στοιχεία που συνθέτουν μια πολύ καλή εκκίνηση για το πρώτο κομμάτι “Debemur Morti”, τα drums ξεκινούν και όλα οδηγούν σε ένα black metal κρεσέντο. Στη συνέχεια αυξάνει η ένταση, ο ρυθμός, οι κραυγές ενώ τα πλήκτρα φτιάχνουν ατμόσφαιρα στο υπόβαθρο. Όλα καταλήγουν σε κάτι που σίγουρα δεν το περιμένει κανείς, post-metal με καθαρά φωνητικά και πολύ πιασάρικο ρυθμό που με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Και κάπου εκεί εμφανίζεται το σαξόφωνο, εάν ταιριάζει θα το κρίνεται εσείς. Ένα εννιάλεπτο κομμάτι το οποίο έχει τόσα στοιχεία και επιρροές μέσα του που θα χρειαστούν πολλές ακροάσεις για να το αποκρυπτογραφήσουμε.
Το “Embers” έχει διάρκεια οχτώ λεπτά, τα πρώτα τέσσερα δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα μπαράκι που παίζει πιάνο jazz ενώ εσύ πίνεις το ποτάκι σου. Στο δεύτερο μέρος επικρατεί μια απόγνωση καθώς ξεκινάει ένας καταιγιστικός black metal ρυθμός ο οποίος έχει την προσθήκη του σαξοφώνου. Νομίζω ότι ακούω ska. Να δω τι άλλο θα σκαρφιστούν τα συγκροτήματα προκειμένου να τραβήξουν τα βλέμματα.
Όλα αυτά τα χρόνια οι πειραματισμοί στο black metal δίνουν και παίρνουν αλλά σαξόφωνο δεν είχα ακούσει ποτέ! Όσο ζεις μαθαίνεις. Μέσα σε αυτά τα δεκαεπτά λεπτα κυριαρχεί ένα μείγμα jazz με black metal και όχι μόνο. Θα σας γοητεύσουν τα ατμοσφαιρικά περάσματα, το post-metal με όλα όσα το πλαισιώνουν. Τα ακραία σημεία μου αρέσουν ακόμη περισσότερο καθώς δημιουργούν μια έντονη καταθλιπτική αίσθηση αλλά όταν το γυρνάνε σε jazz, ο ήχος δεν παλεύεται. Εξού και ο βαθμός.
5/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
