Τους Αυστραλούς rockers τους είχα γνωρίσει προ τετραετίας με τον τρίτο τους δίσκο, το “Never Say Die”, όπου αν είσαι οπαδός σχημάτων όπως AC/DC, Black County Communion, The Dead Daisies, Rainbow και με λίγο «λοξοκοίτασμα» προς τους Alice In Chains και Stone Temple Pilots, πρέπει να βρεις και να τον ακούσεις… χθες! Κάλλιστα θα φανταζόμουν τους Dead City Ruins σε κοινή περιοδεία με μπάντες που προανάφερα αλλά το ιδεατό θα ήταν αυτοί ανάμεσα σε Spiritual Beggars, Planet Of Zeus, Soundtruck και Roadhouse Diet. Θα γινόταν του «χαμούλη»!
Ας πάμε να αναλύσουμε τι επρόκειτο να δούμε στο “Shockwave”. Η πρώτη τεράστια αλλαγή που συναντά κανείς είναι πίσω από το μικρόφωνο, με τον νεοεισελθέν Steve Welsh να αποτελεί μεταγραφή επιπέδου Champions League. Που την βρήκατε τέτοια φωνάρα ρε μόρτιδες; Ο τύπος είναι ένα περίεργο υβρίδιο μεταξύ του Chris Cornell και του Sebastian Bach (στα νιάτα του). Το μόνο σίγουρο είναι, ότι και ο προκάτοχος του πίσω από το μικρόφωνο ήταν εξαιρετικός, αλλά τούτος εδώ ρε παιδί μου είναι για μένα το απόλυτο και μακάρι μαζί του η μπάντα να κυκλοφορήσει ακόμα μεγαλύτερες δισκάρες.
Όσον αφορά το μουσικό, τι να πεις σε αυτό το σημείο; Το “Speed Machine” για εμένα είναι το smash hit του δίσκου, το οποίο δεν ξέρω ούτε καν πόσες φορές παίζει να το έχω ακούσει στο repeat, το “Dog On A Leash” κάλλιστα θα μπορούσε να έχει θέση μέσα στο “Slave To The Grind” των Skid Row, τα “Rain” και “Spiders” αποτελούν ύμνους αφιερωμένους στον Αμερικανικό Νότο, το “Preacher” που ανοίγει τον δίσκο και αποτέλεσε και το πρώτο single δικαίως πήρε την θέση που πήρε ενώ καλύτερο κλείσιμο από το “The Sorcerer” δεν θα μπορούσε να έχει ο δίσκος.
Αν ψάξετε για αρνητικά, για εμένα είναι μόνο η διάρκεια που είναι κάτι λίγο παραπάνω από τα σαράντα λεπτά, αλλά και πάλι αυτό είναι στην ιδιοσυγκρασία του καθενός. Για εμένα προσωπικά, όπως και το προηγούμενο άλμπουμ, δεν χορταίνω να τους ακούω. Όταν μια μπάντα ξέρει να γκρουβάρει, ξέρει να σε αρπάζει από τα μούτρα και έχει τα cojones να σε κρατάει στην δύνη της μουσικής τους, αυτό είναι για εμένα η απόλυτη επιτυχία. Σε συνδυασμό πάντα από το να μην θέλει να γίνει «μπάντα Ιζνογκούντ» αλλά να έχει την δική της ταυτότητα.
Αυτοί εδώ οι Αυστραλοί rockers είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι που για εμένα προσωπικά τους αξίζει να πάνε σε δυσθεώρητα ύψη. Μια ακρόαση του “Shockwave” είναι αρκετή για να σας πείσει.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
