Ίσως και να είναι περιττές οι συστάσεις για αυτήν εδώ την περίπτωση, μιας που η συμμετοχή του στους Kyuss και τους Fu Manchu τον ανέβασαν αρκετά στα μάτια του κόσμου, για τα τυπικά όμως θα γίνουν κανονικά. Ο Brant Bjork λοιπόν αποτελεί τον εκπρόσωπο του καλιφορνέζικου desert rock. Με τριάντα χρόνια παρουσίας στον χώρο και δώδεκα full-length albums στην πλάτη του, προχωρά απτόητος στην κυκλοφορία του δέκατου τρίτου full-length με το ομώνυμο “Brant Bjork”.
Η αλήθεια είναι ότι η τελευταία του δουλειά, το “Mankind Woman”, δεν άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις. Ούτε το “Brant Bjork” κατάφερε να εντυπωσιάσει τόσο. Στα πέντε πρώτα κομμάτια, τα grooves σε παρασέρνουν όμορφα και ωραία σε έναν γλυκό ύπνο. Τόσο η μελωδία τους όσο και τα φωνητικά τους είναι υπερβολικά ήρεμα και ήσυχα που λίγο παραπάνω αν είσαι κουρασμένος, ακούγοντας αυτά τα κομμάτια κοιμάσαι μια ώρα αρχύτερα.
Ευτυχώς όμως η κατάσταση αλλάζει στο “Shitkickin’ Now”. Πιο γρήγορος ρυθμός, περισσότερη ζωντάνια και γενικά πολύ περισσότερη ενέργεια. Αν ήταν όλος ο δίσκος σε αυτό το ύφος θα ήταν κλάσεις ανώτερος. Ακολουθεί το “Stardust & Diamond Eyes”. Είναι κάτι ενδιάμεσο των πέντε πρώτων και του προαναφερθέντος. Στα couple έχει λίγο το ύφος του “Shitkicin’ Now” ενώ στα refrains γίνεται ίδιο με τα πρώτα. Δυσκολεύεται να βγει η πρόταση από το πόσο αργά το λέει.
Ερχόμαστε στο τελευταίο. “Been So Long”. Το αγάπησα. Μπορεί να είναι λίγο μονότονο αλλά είναι πραγματικά υπέροχο. Μόνο ο Brant και η κιθάρα (του). Σίγουρα ευθύνεται και το γεγονός ότι είναι το μοναδικό δίλεπτο κομμάτι μεταξύ των οχτώ που συμπεριλαμβάνονται στον δίσκο. Όπως και να έχει όμως είναι ένα πολύ καλό τραγούδι.
Για να ολοκληρώνουμε σιγά σιγά. Είναι δεδομένο ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο. Λίγο πιο γρήγορο tempo, λίγο πιο σύντομη διάρκεια στις φράσεις και λίγο μικρότερη διάρκεια στα κομμάτια θα έκαναν αυτόν τον δίσκο κάπως πιο ευχάριστο. Παρ’ όλα αυτά όμως το κοινό είναι ο τελικός κριτής. Μακάρι να το βρείτε πιο αξιόλογο.
5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
