Αρκετά καλή έκπληξη, η άλλη μια δισκογραφική επιστροφή από τους Γερμανούς «πειρατές». Όλο αυτό κυρίως μετά την ανακοίνωση του «τέλους» τους πριν από μερικά χρόνια τόσο από τις ζωντανές εμφανίσεις όσο και δισκογραφικά από ότι φαινότανε. Έκτοτε όμως, μεσολάβησαν το χλιαρό “Shadowmaker” (2012), το αρκετά καλό “Resilient” (2013) και ο διάδοχός του, το “Rapid Foray” που κυμαίνεται περίπου στο ίδιο επίπεδο, αν όχι λίγο πιο ψηλά.
Οι Running Wild εδώ, προσπαθούν να πάνε πίσω στις ρίζες τους, στον ήχο που καθιέρωσαν από τη δεκαετία του ’80, έναν ήχο αρκετά οικείο και γνώριμο και σε αυτό το άλμπουμ, όχι κάτι διαφορετικό σε αυτό που μας έχουν συνηθίσει στους περισσότερους δίσκους τους. Το άλμπουμ αυτό, έχει καλά τραγούδια που μπορούν να πρωταγωνιστήσουν και να μπουν στη μεγάλη σχετική λίστα των Running Wild.
Κάποια από αυτά είναι φυσικά το εναρκτήριο “Black Skies Red Flag”, σχετικά απλό και στο γνώριμο riffing της μπάντας, τα “Rapid Foray” και “Black Bart” που είναι από τα πρώτα κομμάτια που κυκλοφόρησαν από το δίσκο αλλά και το πιο αργό “By The Blood In Your Heart” με το χαρακτηριστικό του refrain και την πιο folk (α-λα Grave Digger) προσέγγισή του με την γκάιντα προς το τέλος. Πολύ ωραίο και το πολύ δυνατό και «μπασάτο» “Warmongers”. To πιο “mainstream” κομμάτι θεωρώ ότι είναι το «παρτάρικο» και κάπως διαφορετικό “Stick To Your Guns”. Το άλμπουμ παίρνει και μια πιο μελωδική στροφή με το “Hallestrified”. Πολύ σημαντικό για το δίσκο το ότι δεν έχει μέσα κομμάτια fillers.
Όλα τα τραγούδια είναι αξιόλογα και μπορεί να μη δημιουργήσουν σε κάποιους ατάκες του τύπου «πω πω, τι δισκάρα», στέκονται επάξια κάτω από το όνομα των Running Wild και φυσικά στη μεγάλη ιστορία του συγκροτήματος. Τολμώ να πω ότι έχει τα φόντα να χαρακτηριστεί ακόμα και ως από τα highlight τους και αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς ακούγοντας το “Into The West”.
Παραδοσιακά, όπως σε μπόλικους δίσκους της μπάντας, υπάρχει ένα μεγάλης διάρκειας κομμάτι, το εντεκάλεπτο “Last Of The Mohicans” με παραπάνω ίσως (μόνο εδώ) τη διάθεση για πειραματισμό. Για το τραγούδι ο Kasparek έχει πει ότι αποτελείται από πολλά και διάφορα κομμάτια που το κάνουν πιο περίπλοκο. Φοβερό επίσης το εξώφυλλο που βασίστηκε από τον Kasparek και έφτιαξε ο Jens Reinhold (Virgin Steele, Freedom Call μεταξύ άλλων).
Τα τρία τελευταία τραγούδια, “Blood Moon Rising”, “Into The West” και το “The Last Of The Mohicans” (ω ναι, riff-άρα) αποδεικνύουν αυτό που θα γράψω για το τέλος, ότι οι Running Wild εδώ κάνουν πολύ καλά, καλύτερα από άλλα άλμπουμ, αυτό που ξέρουν να κάνουν τα τελευταία τριάντα δύο χρόνια. Και συνεχίζουν ακόμα, με ένα πολύ καλό δίσκο και το καράβι ακόμα να πλέει! Προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω θα αρέσει στους περισσότερου οπαδούς του σχήματος. Άραγε μπορούμε να ελπίζουμε να τους δούμε κάποια στιγμή από τα μέρη μας;
8/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
