One man band από την γειτονική Ιταλία, με μοναδικό πρωταγωνιστή τον Mist, ο οποίος έχει συνθέσει και παίξει όλο τον δίσκο. Αυτό που δεν μπορώ αμέσως να αντικρίσω είναι η μουσική ταυτότητα του συγκροτήματος, που πέραν από τα πιο αναδειγμένα Goth/Doom παρατηρούνται Black σημεία, Melodic Death ακόμα και Ambient, δείχνοντας στον κάθε ακροατή ότι οι ιδέες και οι σκέψεις του δεν έχουν μουσικά όρια. Οι κιθάρες δυνατές, κυμαίνονται σε αργούς ρυθμούς, ένα μπάσο που χάνεται μέσα στο μουσικό του συνονθύλευμα, συνοδεύοντας κυρίως, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, έπειτα βλέπουμε τα τύμπανα που δεν είναι και ότι καλύτερο αν θες να εκτιμήσεις την μπάντα, διότι είναι drum machine και εκτός αυτού δεν λένε κάτι. Μεταφερόμαστε όμως στα πλήκτρα, που πρωταγωνιστούν στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, όπου εδώ βλέπουμε αρκετές όμορφες μελωδίες, άλλες πιο μελαγχολικές, άλλες πιο σκοτεινές, δίνοντας μεγάλο συν για κάθε κομμάτι. Τα πιο μελωδικά μέρη της δουλειάς του με το κλασικό πιάνο και τα γυναικεία φωνητικά, στην καλύτερη ήταν αδιάφορα, μιας και μου φάνηκαν συνηθισμένα και χωρίς συναίσθημα. Έρχεται τέλος να δώσει θετικό πρόσημο ο ίδιος με τα φωνητικά του που κυμαίνονται από μεσαία “growls” και καθαρά, προσδίδοντας την ιδιαίτερη θεατρικότητα που χρειάζεται το goth. Γενικά αν ακούσει κάποιος ολόκληρο τον δίσκο με την μία δεν θα βιώσει τίποτα θετικό, αν όμως σπάσουμε τον δίσκο ανά κομμάτια ή ακόμα καλύτερα αν δούμε τα μισά που είναι ενδιαφέροντα θα προσδοκούμε από εδώ και πέρα από τον Mist και τους “Dead Summer Society” αρκετή καλή δουλειά.
6,5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
