Πολύ κλο κλο και από αυγό τίποτα. Με αυτή την σοφή λαϊκή παροιμία μπορώ να συνοψίσω την ακρόαση και το αποτέλεσμα αυτής του ντεμπούτου των Deaf Rat από την Σουηδία. Δεν είμαι ελιτιστής και δεν περιμένω την παρθενογένεση για να απολαύσω την μουσική μου αλλά δυστυχώς το “Ban The Light” περνάει και δεν ακουμπάει.
Ξεκινώ με τα θετικά. Οι τύποι είναι Σουηδοί. Αυτομάτως λοιπόν ξέρουν να παίζουν (μάλλον κάτι στο νερό εκεί). Το σχήμα παρουσιάζει 10 κομμάτια κλασσικού heavy rock που σε κάποια σημεία είναι ελαφρώς πιο heavy, ίσως λόγω και της παραγωγής. Μιλώντας για παραγωγή αυτή είναι όπως κάποιος μπορεί να περιμένει καλογυαλισμένη και αρτιότατη. Το άλμπουμ έχει κάποιες δυνατές στιγμές και σίγουρα 1-2 hitάκια. Ως εκεί όμως.
Πάμε στα αρνητικά. Προσπερνώντας το εναρκτήριο, και αρκετά δυνατό, “Fallen Angels” σύντομα αυτή η λάμψη του δίσκου σβήνει αργά και σταθερά. Μιλάμε λοιπόν για μια δουλειά – κονσέρβα που πραγματικά ακούγεται κομμένη και ραμμένη με την λογική “εδώ θα κάνουμε αυτό, εκεί θα παίξουμε έτσι”. Πρωτοτυπία είναι μια λέξη άγνωστη και χωρίς να αντιγράφουν στεγνά πολύ απλά ότι παίζουν το έχουμε ξανακούσει.
Επίσης για κάποιο λόγο ο Frankie Rich μου ακούγεται να πιέζεται στην ψηλά του, σε αντίθεση με πιο χαλαρές στιγμές που η φωνή του είναι πιο ζεστή και ροκ.
Προσωπικά δεν έχω κανέναν λόγο να ξανακούσω το εν λόγο δίσκο. Νέο σχήμα οι Def Rat και μπορεί η αρχή να μην είναι και η ιδανική όμως πιστεύω ότι θα τους συναντήσω ξανά στο μέλλον και ελπίζω να με εκπλήξουν ευχάριστα.
6,0 / 10
Μιχάλης Νταλάκος
