Για άλλη μια φορά δεν μας αφήνουν να αγιάσουμε. Όχι ότι θέλουμε κάτι τέτοιο προφανώς αλλά αυτή η μπάντα είναι φτιαγμένη για να αναγεννάει τα πάντα. Το 2010 το “Paracletus”, 2011 “Absconditus EP” και φέτος το παρόν EP. 6 κομμάτια τα οποία θα μπορούσαν άνετα να είναι το νέο άλμπουμ των απόκρυφων Γάλλων. Άλλο στιλ, ακόμα DsO, απότομοι, επιθετικοί, ατμοσφαιρικοί και καθόλου ομαλοί. Ένα απαίδευτο αυτί δεν θα μπορούσε καν να προσέξει πόσους ρυθμούς αλλάζει ο drummer και τι είναι αυτά που παίζει. Τα ακόρντα είναι σταθερά δυσαρμονικά και ελαττωμένα (μουσικά όχι ποσοτικά). Οι ταχύτητες ποικίλουν. Ένα αργό καταθλιπτικό και άκρως ατμοσφαιρικό εισαγωγικό κομμάτι που μας καλωσορίζει και με το επόμενο το οποίο δομικά είναι αρκετά αλλοπρόσαλλο με απότομες αλλαγές και ένα ύφος που μπερδεύει μας βάζουν χωρίς πολλά πολλά στο νόημα. Το κλίμα παραμένει σε αυτό που υπάρχει εξ αρχής και στα υπόλοιπα 4, με μελωδίες που έχουν την σφραγίδα τους και φωνητικά που θα μπορούσαν να ηχούν στα αυτιά μου μέχρι να πάθω αμνησία. Οι DsO είναι από τις μπάντες που θα τις ακούσουν πολλοί του χώρου αλλά λίγοι θα τις κατανοήσουν εις βάθος. Καλή Ακρόαση.
8/10
Χρήστος Τσίτσης
