Αυτό σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί έκπληξη. Έχω βάλει το δισκάκι να παίζει κοιτάζω εταιρεία και εκεί πάνω που είμαι έτοιμος να πω “δες πως τα κατάφεραν πάλι οι πουτάνες οι Νορβηγοί” ξαφνικά βλέπω καλύτερα και τι να δω; Οι τύποι μας έρχονται από τη μεταλλομάνα Ινδία! Ομολογώ πως δεν έχω τη παραμικρή ιδέα για τη ποιότητα, κυρίως, της σκηνής της χώρας, απόδειξη το γεγονός ότι αγνοούσα τη σχεδόν δεκαπεντάχρονη πορεία του σχήματος, στην οποία αυτός εδώ ο εξαιρετικός δίσκος κατέχει τη περίοπτη θέση της τέταρτης ολοκληρωμένης τους δουλειάς. Οι προσπάθειες των παλικαριών φαίνεται πως δικαιώθηκαν το 2010 όταν και υπογράφοντας στην αγγλική Candlelight Records κυκλοφόρησαν την τρίτη τους προσπάθεια και φάνηκε να κάνουν το κάτι παραπάνω. Μια μπάντα που ξεκίνησε από το συμφωνικό metal για να εξελιχθεί σε αυτό το, από κάθε άποψη καλόγουστο και καλοπαιγμένο melodic black/death metal. Ωραίες μελωδίες με heavy metal και βιρτουόζικη αισθητική, τεχνικότατο παίξιμο με riffs που ακροβατούν μεταξύ black, death και κάτι λίγο από thrash και κυρίως κότσια για να χώσουν σε αυτή την αρκετά εμπορική (για τα δεδομένα του χώρου πάντα) προσπάθειά τους και μπόλικα blast-ίδια για να μην διαμαρτύρομαι εγώ! Εξαιρετική εναλλαγή μεταξύ brutal και καθαρών φωνητικών αρκετά κοντά στο στυλ των Dimmu Borgir – και αναφέρομαι ιδιαιτέρως στα καθαρά – με το τραγουδιστή να ακούγεται σαν μια πιο επική, θα έλεγα, εκδοχή του τιτανοτεράστιου Simen Hestnaes (Arcturus, ex-Dimmu Borgir, ex-Borknagar). Όπως κανείς μπορεί σχετικά εύκολα να καταλάβει δεν μιλάμε σε καμία περίπτωση για μια μπάντα από Ινδία που ναι μεν παίζει καλά αλλά μάλλον θα την ακούσει κάποιος για το cult της υπόθεσης κυρίως. Αντίθετα, εδώ μιλάμε για μια μπάντα που τόσο από παικτικής, όσο και από αισθητικής απόψεως είναι για επίπεδο Candlelight και άνω. Να μην ξεχάσω να αφιερώσω δύο λέξεις στην αδυναμία μου (γενικώς), τα solos δηλαδή, που εδώ είναι κάτι παραπάνω από αριστοτεχνικά. Δηλώνω εντυπωσιασμένος και ενθουσιασμένος που καλωσορίζω μια καινούργια δύναμη στο χώρο.
8/10
Τάσος Δεληγιάννης
