Οι Demonical μας έρχονται από την πόλη της Avesta στη Σουηδία, όπου σχηματίστηκαν το 2006 από μέλη που ανήκαν πριν στους Centinex. Σκοπός τους ήταν να επιστρέψουν στις ρίζες του death metal και να γράψουν δυνατή και σκοτεινή μουσική. Στα δεκαέξι χρόνια ύπαρξης κάθε άλλο παρά ανενεργοί ήταν, έχοντας κυκλοφορήσει έξι ολοκληρωμένους δίσκους, τρία split albums κι ένα EP, ενώ πολυάριθμες ήταν και οι αλλαγές στη σύνθεσή τους.
Από την αρχική τους σύνθεση μονάχα ο Martin Schulman στο μπάσο έχει μείνει και ο Ronnie Bergerstål στα τύμπανα, ο οποίος το 2011 είχε φύγει από την μπάντα, για να ξαναγυρίσει το 2019, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του “Chaos Manifesto”. Φέτος, οι Σουηδοί επιστρέφουν με το έβδομο δίσκο τους, με τίτλο “Mass Destroyer”.
Το “Mass Destroyer” αποτελεί την πιο σύντομη, μέχρι τώρα κυκλοφορία τους, αφού διαρκεί τριάντα τρία λεπτά, με τις προηγούμενες να κυμαίνονται από τριάντα πέντε έως σαράντα ένα λεπτά. Αυτό, όμως, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, αφού ο τελευταίος δίσκος των Σουηδών είναι η έννοια μιας to the point κυκλοφορίας που έρχεται, τα σαρώνει όλα και φεύγει πριν καν καταλάβεις τι σε χτύπησε.
Το κύριο στοιχείο είναι το γρήγορο, βαρύ και καταιγιστικό death metal, το οποίο, όμως, πλαισιώνεται και από στοιχεία που συνήθως συναντώνται σε άλλα είδη του metal. Ένα από αυτά είναι οι παγωμένες και μελωδικές κιθάρες, που ακούγονται κυρίως στα πιο γρήγορα tempo, και δίνει έναν ωραίο black metal τόνο στη μουσική. Επίσης, κάποια από τα γρήγορα ξεσπάσματα έχουν μία πιο ξεκάθαρη thrash προσέγγιση, με αρκετό groove στα riff της κιθάρας.
Δεν είναι, όμως, και λίγες οι φορές που η μουσική, κυρίως εξαιτίας των μελωδιών των κιθαρών, έχει μία πιο power metal αισθητική, σαν τον ήχο που έχει η μουσική melodic death κυκλοφοριών, όπως εκείνων των Amon Amarth. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το συγκεκριμένο συγκρότημα έρχεται στο νου σου, κυρίως στις πιο έντονες mid-tempo στιγμές, μία αίσθηση που εντείνεται και από τα βαθιά και φωναχτά φωνητικά του Christofer Säterdal, που δεν είναι βέβαια τόσο βαθιά, όπως εκείνα του Johan Hegg, αλλά και πάλι η αίσθηση υπάρχει.
Παρόλο που, όπως ανέφερα, οι γρήγορες ταχύτητες είναι εκείνες που κυριαρχούν στο δίσκο, εν τούτοις υπάρχουν mid-tempo κοψίματα, αλλά και κάποια πιο αργά περάσματα με πιο sludge νοοτροπία. Και αυτά τα περάσματα λειτουργούν πολύ ωραία, αφού υπάρχει αλλαγή στο tempo της μουσικής και δείχνει ότι εκτός από καταιγιστική μουσική οι Σουηδοί ξέρουν να γράφουν όμορφες και σκοτεινές μελωδίες, με τον ήχο βέβαια να είναι το ίδιο βαρύς όπως στον υπόλοιπο δίσκο.
Αυτό που ήθελαν τα αρχικά μέλη της μπάντας, να δημιουργήσουν παλιά καλή death metal μουσική, το έχουν καταφέρει και με το παραπάνω. Ο βαρύς ήχος τους, οι γρήγορες ταχύτητες, τα σκοτεινά αργά περάσματα, που πλαισιώνονται από μια δυνατή παραγωγή, από ένα ωραίο και πολύ δυναμικό παίξιμο, από όλους τους μουσικούς, και από τα βαθιά και πολύ ταιριαστά με τη μουσική φωνητικά, στοιχειοθετούν ένα καταιγιστικό αποτέλεσμα που θα ικανοποιήσει όσο δεν πάει τους οπαδούς του συγκεκριμένου είδους, αλλά και τους οπαδούς του extreme metal γενικότερα.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
