Η σχέση μου με τις ορχηστρικές κυκλοφορίες δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Ο κάθε μουσικός που παρουσιάζει τις ικανότητες στο αγαπημένο του όργανο συνήθως κάνει μια επίδειξη δύναμης που ελάχιστα πιστεύω μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον του μέσου ακροατή. Για την ακρίβεια, πιστεύω ότι η πλειοψηφία τέτοιων δουλειών πιο πολύ απευθύνεται σε άλλους μουσικούς ή είναι απλά ένα “showcase” για μελλοντικές συνεργασίες. Προφανώς δεν λείπουν και οι εξαιρέσεις σε όλο αυτό το πανηγύρι οι οποίες όμως απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ο Derek Sherinian είναι λίγο πολύ σε όλους μας γνωστός. Από το πέρασμα τους στους Dream Theater, την συμμετοχή του σε πολλά μεγάλα ονόματα αλλά και προσωπικές δουλειές. Είναι αν μη τι άλλο ένας καταξιωμένος μουσικός. Φέτος επιστρέφει με το “Vortex” που έρχεται δύο χρόνια μετά το προηγούμενο “The Phoenix”.
Όπως και στην προηγούμενη του δουλειά, ο Derek συνεργάζεται με μια πληθώρα κιθαρίστων όπου ο καθένας φυσικά φέρνει το δικό του προσωπικό άγγιγμα. Σε βαθμό που θα μπορούσε κάλλιστα να πει ότι αυτός εδώ είναι αμιγώς κιθαριστικός δίσκος παρά η solo δουλειά ενός πληκτρά.
Εννοείτε ότι συχνά ο Derek περνά μπροστά, ποτέ όμως σε βάρος της σύνθεσης. Έτσι λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει πραγματικά τραγούδια. Η ποικιλία στον ήχο, μιας και ο μουσικός ακροβατεί ανάμεσα σε πολλά παρακλάδια, κάνει το άλμπουμ αρκετά ευχάριστο στην ακρόαση. Από τις πιο σκληρές στιγμές του μέχρι τις πιο blues/funk αναφορές του μπορώ να πω ότι δεν με κούρασε καθόλου.
Από την άλλη, η πιθανότητα να ακούσω αυτό το άλμπουμ πέρα από τις ανάγκες για την παρουσίαση του, είναι πρακτικά μηδενικές. Και αυτό λέει πολλά για το πόσο σχετικά βρίσκω τα instrumental άλμπουμ εν έτει 2022. Παρόλα αυτά, αν για εσάς τα instrumental είναι ενδιαφέροντα είμαι σίγουρος πως θα απολαύσετε και το “Vortex” σε αρκετά μεγάλο βαθμό.
8/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
