Μετά το Βερολίνο και το Λονδίνο αλλά και μετά από αρκετό καιρό, ήρθε η ώρα και για τη χώρα μας να διεξάγει για πρώτη φορά το Desertfest με συγκροτήματα που αφορούν κυρίως τον stoner ήχο. Μπορεί να ξέραμε από την αρχή ότι δε θα βλέπαμε τον John Garcia, καθώς ακύρωσε όλη την ευρωπαική του περιοδεία, αλλά σίγουρα υπήρχε αρκετό ενδιαφέρον σε όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα της πρώτης ημέρας. Ίσως σε κάποιους να φάνηκε ταλαιπωρία – λόγω και της έντονης βροχής αργότερα – που σχεδόν μετά από κάθε μπάντα θα μετακινούμασταν στην απέναντι σκηνή σε άλλο κτίριο (στον 4ο όροφο πιο συγκεκριμένα), αλλά μπορώ να πω ότι ακόμα και αυτό είχε τη φάση του.
Κατέφθασα στο χώρο του Stage 2 (που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το Stage 1/Gazi Music Hall που είχανε παίξει οι Sisters Of Mercy πέρυσι), λίγα μόλις λεπτά αφότου είχαν ξεκινήσει οι House Of Broken Promises από την Καλιφόρνια. Το συγκρότημα αποτελείται από τρία άτομα τα οποία στο τριανταπεντάλεπτο που έπαιξαν είχαν αρκετά καλή σκηνική παρουσία. Στην αρχή μου φάνηκαν αμήχανοι και δεν προσπάθησαν να επικοινωνήσουν ιδιαίτερα με το λίγο κοινό που υπήρχε ακόμα εκείνη την ώρα. Έβγαλαν αρκετή «αλητεία» και τσαμπουκά και μαζί με την μουσική τους μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση, μου φάνηκαν πολύ ωραίοι. Αξίζει να τσεκάρετε το full length τους “Using The Useless” που κυκλοφόρησε το 2009. Ότι πρέπει και ακόμα παραπάνω, για να ζεστάνουν το κοινό. Ο ντράμερ Miguel Cancino πολύ καλός, τα έδωσε όλα και φαινόταν να μην κουράζεται με τίποτα, στο τέλος πέταξε και μερικές μπαγκέτες! Στα συν κρατάμε ότι ο μουσάτος κιθαρίστας Arthur Seay ήταν τεχνικός ήχου του Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour). Αυτό σίγουρα λέει κάποια πράγματα.
Τους άφησα λίγο πριν τελειώσουν, για την πρώτη μετακίνηση της ημέρας και για να προλάβω από την αρχή τους Beggars, οι οποίοι τελικά βγήκαν στη σκηνή μετά τις 18:20 που ήταν προγραμματισμένο Είχαν ταρακουνήσει αρκετά τον κόσμο, με την τέταρτη δισκογραφική τους δουλειά, το “Devil’s Highway” και αυτό επιβεβαιώθηκε από τις αντιδράσεις και τη συμμετοχή του κόσμου. Ο ήχος στην αρχή μου φάνηκε ότι ήθελε κάποιες βελτιώσεις, αλλά αυτό μετά άλλαξε. Μπορεί και να ήταν η ιδέα μου. Φυσικά, ακούστηκαν και κάποια τραγούδια από τα προηγούμενα άλμπουμ και εκεί που χρειαζόταν έκανε την εμφάνισή του και το σαξόφωνο, κάτι που έδειξε ότι το συγκρότημα δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Σε εξαιρετική φόρμα γενικά, μπορώ να πω ότι άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
Για τη συνέχεια είχαμε τους Sadhus οι οποίοι παίζουν sludge. Τo Stage 2 είχε γεμίσει ασφυκτικά. Για να πω την αλήθεια δε μου άρεσαν ούτε μου έδωσαν κάτι το ιδιαίτερο όσο έπαιξαν, αφήνοντάς με αδιάφορο. Αυτό συνέβη μόνο με τη συγκεκριμένη μπάντα στο φεστιβάλ και έτσι περίμενα απλά να τελειώσουν. Πολύ ουρλιαχτό και από ουσία λίγα πράγματα. Ωστόσο κυρίως μπροστά έπεσε αρκετό κοπάνημα και ο κόσμος έδειξε ότι είχε έρθει και για αυτούς.
Με τη μουσική των Torche από τη Φλόριντα του Μαιάμι είχα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή πίσω στο Rockwave Festival του 2009. Από τότε δε θυμόμουν πολλά πράγματα για αυτούς. Ευτυχώς που μεσολάβησε αυτή η εμφάνιση ώστε να θυμηθώ! Οι τύποι ήταν καταπληκτικοί και εύκολα βάζω την εμφάνισή τους ως το highlight της βραδιάς! Η μουσική τους, αρκετά πιο πολύπλοκη και περίπλοκη με πολύ πειρσσότερες εναλλαγές αλλά και με μπόλικο grooving που μας εκτόξευσε όλους. Θυμίζει και αρκετά Mastodon. Σε κάποια φάση το headbanging και γενικότερα το «κούνημα» δε σταματούσαν με τίποτα! Από τις καλύτερες και πιο δυνατές μπάντες που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Κάποια από τα φοβερά κομμάτια, γεμάτα ενέργεια που ακούστηκαν ήταν το φοβερό και με φοβερή πάντα απόδοση “Across The Shields”, το σύντομο “Sky Trials” και (αν δεν κάνω λάθος) το “Minions” από τον τελευταίο τους δίσκο “Restarter”. Δε ξέρω εαν με συνεπήρε ο ενθουσιασμός, καθώς όπως έγραψα εξ αρχής, ήξερα λίγα πράγματα για τους Torche, αλλά τους ευχαριστήθηκα με την ψυχή μου. Και αυτοί έδειξαν να ευχαριστιούνται τόσο με την ανταπόκριση του κοινού, όσο και με την επιστροφή τους στη χώρα μας.
Αρκετός κόσμος πέρασε πάλι απέναντι, ώστε να παρακολουθήσει τους δικούς μας We.Own.The.Sky. Πιο ιδιαίτερη μπάντα καθώς πρόκειται για instrumental. Πολύ ενδιαφέρον πάντως, αφού είδαμε και αυτό, το διαφορετικό σίγουρα στοιχείο στο Desertfest. Κάποια κομμάτια τους ήταν αρκετά δυνατά με πολύ όγκο, ενώ κάποια άλλα πιο ατμοσφαιρικά, χαλαρά αλλά και πιο μελωδικά. Έπαιξαν και ένα καινούριο κομμάτι, χωρίς να έχει ακόμα τίτλο όπως μας είπαν! Σημαντικό το ότι κρατήσανε το ενδιαφέρον του κόσμου μέχρι το τέλος, πράγμα που δεν είναι εύκολο γιατί μερικοί μετά από κάποιον αριθμό instrumental κομματιών απλά την κάνουν, αλλά και γιατί ήτανε η μοναδική μπάντα της ημέρας που έπαιζε instrumental. Αρκετά ενδιαφέρον συγκρότημα.
Από τους Truckfighters δεν άκουσα πολύ μουσική. Ο ήχος πάλι μου φάνηκε να έχει κάποια μικρά προβλήματα στην αρχή αλλά μέχρι εκεί. Το κοινό είχε γεμίσει για τα καλά το Stage 1 για να δει τους Σουηδούς και να ακούσει το desert rock τους. Νομίζω ότι οι Σουηδοί κατάφεραν να δικαιώσουν τις προσδοκίες όπως φάνηκε φυσικά για άλλη μια φορά και από τις αντιδράσεις του κόσμου σε κομμάτια όπως το “Desert Cruiser” όπου έγινε χαμός και είχαμε και mosh pit! Από νέα τους τραγούδια και το δίσκο “Calm Before The Storm” κατάφερα να συγκρατήσω το ομώνυμο, αλλά και το “The 1”.
Truckfighters setlist:
Mind Control / Hawkshaw / The Chairman / Calm Before The Storm / Mastodont / The 1 / Desert Cruiser
Για τη συνέχεια, επισκεφτήκαμε για τελευταία φορά τη δεύτερη σκηνή, πηγαίνοντας πάλι στον τέταρτο όροφο για τους Ιταλούς Black Rainbows. Με έτρωγε η περιέργεια για το τι θα ακούσω και ήθελα πολύ να τους τσεκάρω. Όπως περίμενα, είχαν και κάποια στοιχεία από doom στον ήχο τους, που ήταν δυνατός και ογκώδης. Δυστυχώς όμως, όπως διαπίστωσαν και οι ίδιοι, ο ήχος είχε αρκετά προβλήματα. Αυτό φάνηκε, μεταξύ άλλων και στην πρώτη επαφή του τραγουδιστή Gabriele Fiori με το μικρόφωνο, φάνηκε ότι κάτι δε πήγαινε καλά. Παρόλα τα ηχητικά προβλήματα, τα οποία συνεχίστηκαν, οι Ιταλοί μου άρεσαν. Ο ήχος τους τέλος, θυμίζει πολύ Black Sabbath. Από το 2007 μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει πέντε full length albums.
Και αυτούς τους άφησα κανα δεκάλεπτο πριν τελειώσουν, έτσι ώστε να βρω ένα καλό σημείο για να δω τους 1000mods, για τους οποίους δίκαια πάρα πολύ κόσμος βρισκόταν εκεί και περίμενε την πως και πως την εμφάνισή τους. Δε χρειάζεται να πω τι χαμός έγινε σε κομμάτια όπως τα “Low”, “Claws” ή το πλέον κλασικό “Vidage”. Ένα τραγούδι που δε γίνεται να μην περάσεις καλά ακούγωντάς το σε μια συναυλία τους. Ο νέος τους δίσκος “Repeated Exposure To..” φάνηκε να έχει απήχηση. Από εκεί ακούσαμε τέσσερα κομμάτια με το πολύ καλό “The Son” για εμένα να ξεχωρίζει παραπάνω. Το βλέπω να παίρνει μόνιμη θέση στις συναυλίες του συγκροτήματος. Πολύ στίχοι τραγουδήθηκαν σχεδόν απ’εξω, στοιχείο που δείχνει πόσο έχει αγαπηθεί η μπάντα. Μου φάνηκε ότι έπαιξαν λιγότερο από ότι είχε προγραμματιστεί. Όπως και να έχει, μια πολύ καλή εμφάνιση, που δικαιώνει τη υψηλή θέση της μπάντας στο Desertfest.
1000mods setlist:
Above179 / Τhe Son / Road To Burn / Loose / Low / Claws / El Rollito / Vidage / On A Stone
Κατά τις 12:30 είχε έρθει η ώρα για τους Αμερικάνους Red Fang, το βαρβάτο όνομα της ημέρας, με τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό τους και πιο πρόσφατο το φετινό “Only Ghosts” ( κυκλοφορεί σε λίγες μέρες), το οποίο φυσικά και τίμησαν με διάφορα κομμάτια από εκεί. Αν και δεν είχα μεγάλη σχέση με τη μπάντα πιο πριν, έχω να πω ότι με εντυπωσίασαν Ακούσαμε heavy metal, sludge και φυσικά stoner με μεγάλη ποικιλομορφία στα κομμάτια τους, στις συνθέσεις. Τραγούδια όπως το “Wires” με το οποίο μπήκαν, και τα “Blood Like Scream”, “Hank Is Dead” και “Prehistoric Dog”, από τα πιο γνωστά τους, μας πιάσανε από το λαιμό από την αρχή και δε μας άφησαν! Από τα καινούρια τους, ξεχώρισα το “Cut It Short”. Χαρακτηριστικό που μου άρεσε πολύ και σχεδόν λάτρεψα, είναι οι εξαίσιες συνεργασίες του μπασίστα Aaron Beam και του κιθαρίστα Bryan Giles στα φωνητικά. Αυτό φανέρωσε την ποικιλομορφία που έγραψα πριν και το διαφορετικό στυλ και τις φωνές, που υπάρχουν σε κάθε κομμάτι, τον τρόπο που τραγουδάνε. Μου άρεσε να βλέπω και τους δυο να τραγουδάνε, πολλές φορές στο ίδιο κομμάτι. Εξαιρετικοί και οι δυο! Βασικά δεν υπήρξε κομμάτι που να μη μου άρεσε καθόλου. Το ίδιο ακριβώς ισχύει γενικά για την εμφάνιση των Red Fang! Αξίζει να σημειώσω επίσης, ότι εκεί που βρισκόμουν για να τους παρακολουθήσω, στο πάνω διάζωμα, ο ήχος ήταν πολύ καλός, πεντακάθαρος και δε διέκρινα κάποιο ψεγάδι.
Red Fang setlist:
Wires / Blood Like Cream / Prehistoric Dog / Hank Is Dead / Malverde / Flies / Cut It Short / No Air / No Hope / The Deep / The Smell Of The Sound / 1516 / Throw Up
Αυτά λοιπόν από την πρώτη μέρα του Desertfest. Φοβερή απόδοση (και) από τους headliners, ο κόσμος με τη συμμετοχή του έδειξε να τους ευχαριστήθηκε, όπως όμως και τις προηγούμενες ώρες του festival. Δε νομίζω ότι έμεινα κανείς με παράπονο. Η άποψή μου είναι, ότι οι περισσότεροι ήξεραν το χαρακτήρα του festival αλλά και πράγματα για όλες τις μπάντες που θα έπαιζαν και αυτό το κατάλαβα όχι τόσο στην προσέλευση του κόσμου, αφού στην αρχή ήταν μικρή, αλλά από την συμμετοχή που είχε το κοινό σε όλα τα συγκροτήματα Από την άλλη, ένα festival/διοργάνωση, με πολύ υλικό για να ακούσει κανείς και πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να μάθει. See you next time!
Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
[email protected]
