Βρισκόμαστε στα τέλη του Φεβρουαρίου, την επομένη της θεομηνίας που προκλήθηκε από την τεράστια βροχόπτωση στην Αθήνα ξεκινώντας την ημέρα με το πρωινό μου καφεδάκι παρέα με το promo του “Overdrive” των νεοσύστατων Σουηδών Diamond Dawn. Μελωδικό hard rock, Frontiers… ”Πολύ ωραία” αναφώνησα. Ξεκινώντας λοιπόν την ακρόαση με το άκουσμα του “Into Overdrive” και κυρίως του single “Take me Higher” ζωγραφιζόταν ένα χαμόγελο στα χείλη μου και καταριόμουν καλοπροαίρετα πάντα, τη Σουηδία, το νερό της και τα λοιπά “καλούδια” της. Πίστεψα πως θα έχουμε άλλη μια περίπτωση H.E.A.T., Work of Art, Eclipse και άλλων συγκροτημάτων που μας ήρθαν σαν “μάννα εξ ουρανού” (σ.σ.: εκ Βορρά θα ήταν η σωστότερη έκφραση). Η προϋπηρεσία του Tobias Lindell, παραγωγού της μπάντας σε Europe, Hardcore Superstar και H.E.A.T., ήταν άλλος ένας σημαντικός παράγοντας που ενίσχυσε αυτή μου τη σκέψη. Η συνέχεια είναι εξίσου ανάλογη με τραγούδια ευχάριστα μεν αλλά αρκετά κλισαρισμένα που χρωστούν πολλά στους “πάλιουρες” Europe και Foreigner αλλά και στις νεότερες μπάντες του Σουηδικού AOR ήχου. Συνθέσεις που έχουν σαν βάση τα keyboards, την 80΄-ίλα που όσο και να ακούω δεν τη χορταίνω και γενικά τα πράγματα που μας αρέσουν όσοι γουστάρουμε τον μελωδικό ήχο. Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα μείνει αδιάφορος σε τραγούδια όπως τα “Standing as One”, “Indestructible”, “Give it all”, “Don’t Walk Away” και το “πιο Europe πεθαίνεις” “Powergames” αλλά έπειτα από κάποιες ακροάσεις διαπιστώνεις κάποια πολύ σημαντικά πράγματα. Το “Overdrive” στερείται φρεσκάδας και ταυτότητας, πέφτει στην παγίδα της επανάληψης και δεν είναι το album που χωρίς αυτό δεν μπορείς να ζήσεις. Σίγουρα ακούγοντάς το θα περάσεις καλά αλλά μετά από μερικές ακροάσεις θα μπει και μάλιστα θα μείνει για πολύ καιρό στο ράφι της δισκοθήκης σου να το τρώει η σκόνη, χωρίς να έχεις τη διάθεση να το ξαναβγάλεις από εκεί. Οι fans του ήχου πιθανότατα να το εκτιμήσουν, οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια και χωρίς το “Overdrive”.
6/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
