Ανέκαθεν σεβόμουν τους Dokken, από τα 80’s μέχρι και σήμερα. Κυρίως γιατί ποτέ δεν το έπαιξαν μάγκες έχοντας από πίσω έναν Desmond Child. Μετά και την αποχώρηση του George Lynch για να δημιουργήσει solo καριέρα, ο Don δεν πτοήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους (άλλους καλούς και άλλους μέτριους) για να φτάσουμε στο 2012 και στο νέο ενδέκατο “Broken Bones” album που όπως όλα δείχνουν, μάλλον θα είναι και το τελευταίο. Αυτό το γεγονός ίσως και να σε επισκιάσει κατά τη διάρκεια αυτής της ακρόασης. Όπως και να το κάνουμε, τα τελευταία λόγια ενός θρυλικού -κατ’ εμέ- συγκροτήματος δε μπορούν να χωρέσουν σε μόλις 11 τραγούδια. Ο νέος δίσκος φιλοξενεί για πρώτη φορά τη δουλειά του rock βετεράνου μπασίστα Sean McNabb (House Of Lords, Great White, Quiet Riot, Rough Cutt), αντικαθιστώντας τον επί χρόνια μπασίστα Barry Sparks. Δυσάρεστη έκπληξη αποτελεί η αποχώρηση του μοναδικού original μέλους των Dokken (πλην του Don, φυσικά) Mick Brown από το drum kit, λίγο μετά το τέλος των ηχογραφήσεων. Το σημαντικό είναι πως το “Broken Bones” δεν επηρεάζεται καθόλου από όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα του line-up. Το πρώτο single “Empire” είναι αρκετά heavy και τιμά το παρελθόν της μπάντας ικανοποιητικά, κάτι που γίνεται σε ακόμα πιο έντονο βαθμό με το ομότιτλο κομμάτι. Ακουστικές κιθάρες για εισαγωγή (σαν ένα σημερινό “Dream Warriors”) με ένα refrain που κάνει αίσθηση. Στην πορεία συναντάμε πιο mid-tempo συνθέσεις όπως “Waterfall” και “Victims Of The Crime”, ενώ τα “Burning Tears” και “Fade Away” είναι ότι καλύτερο θα μπορούσαν να γράψουν οι Dokken σήμερα, από πλευράς μπαλάντας. Κατά βάση, το “Broken Bones” εστιάζει πιο πολύ στο κιθαριστικό κομμάτι, παρόλο που η χαρακτηριστική φωνή του Don είναι παρούσα. Ούτως ή άλλως ο Jon Levin είναι μοναδικός τεχνίτης στα solos και πρέπει να φανεί. Αν τα λεγόμενα του leader ισχύουν, τότε οι Dokken μας αποχαιρετούν με ένα αξιοπρεπέστατο album, πάντα κοντά στο παγκοσμίως γνωστό ηχητικό στυλ που τους καθιέρωσε. Επαγγελματίες ως το τέλος.
7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
