Dommedag στα νορβηγικά σημαίνει «ημέρα της κρίσης». Είναι επίσης και συγκρότημα από τη Νορβηγία, όπως μάλλον υποθέσατε από τα παραπάνω, το οποίο παίζει, τι άλλο φυσικά, black metal και αυτό πρόκειται για το ντεμπούτο του. Δυστυχώς, αυτός ο δίσκος δεν κατάφερε να με κερδίσει. Η παραγωγή του και ο ήχος του είναι μια χαρά και θα έλεγα ιδανικά για το είδος που μας έχει συνηθίσει σε ήχο-τουαλέτα που πλέον ακούγεται αστείος.
Το πρόβλημα βρίσκεται στις συνθέσεις και τις δομές. Η μπάντα επιδίδεται σε ένα ανελέητο σφυροκόπημα χωρίς τελειωμό και χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές και αυτό καταντάει απίστευτα κουραστικό, τουλάχιστον εδώ γιατί δεν υπάρχει κάποια μουσικότητα. Όλα είναι τελείως επιτηδευμένα και γίνονται με σκοπό το χτύπημα και τίποτα περισσότερο.
Για παράδειγμα, το “Panzer Division Marduk” είναι κι αυτό ένας δίσκος που από την αρχή μέχρι το τέλος δε σταματάει το ξύλο. Όμως είναι ένας δίσκος με μουσικές δομές, τα κομμάτια έχουν αρχή, μέση, τέλος και τα riffs είναι ευδιάκριτα μέσα στον όλο χαμό. Και μιλάμε για Marduk, μια από τις πιο βίαιες μπάντες που έχουν περάσει από το είδος. Προφανώς, δεν προσπαθώ να συγκρίνω αυτές τις δύο μπάντες, κάτι τέτοιο θα ήταν ανούσιο και γελοίο.
Αυτό που προσπαθώ να εξηγήσω είναι ότι και η βία στο extreme metal χρειάζεται να έχει μία μουσικότητα, μια δομή, να υπάρχουν αλλαγές για να μην προκαλούν κούραση. Αλλιώς είναι απλά ένα σφυροκόπημα χωρίς νόημα και λόγο ύπαρξης το οποίο προκαλεί ανία πάρα πολύ γρήγορα. Σίγουρα, τα blast beats στο black metal πρέπει να υπάρχουν, ακραία μουσική είναι στην τελική αλλά μία μπάντα δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στο να γράφει βίαιες συνθέσεις.
Πόσο μάλλον σε ένα πλήρη δίσκο, ο οποίος πρέπει να αναδεικνύει όλες τις αρετές μίας μπάντας. Αν η μόνη τους αρετή είναι να παίζουν ξύλο, δε νομίζω να πάνε μακριά. Αν πάλι βάλουν κάτω τα κομμάτια τους και προσπαθήσουν να τους δώσουν δομές και μουσικότητα, τότε κάτι μπορεί να γίνει. Στο ντεμπούτο είναι, έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους να το κάνουν.
5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
