Όταν θεωρείς τα 70’s ασήμαντα για τον σκληρό ήχο και τα αγνοείς επιδεικτικά (αυτό ισχύει κυρίως για τους νεότερους) 2 πράγματα μπορούν να συμβαίνουν: Ή ημιμαθής είσαι ή άσχετος. Βάλε το “Wander Thirst” να παίζει, κλείσε τα μάτια και νιώσε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην μεταφερθείς 30-40 χρόνια πίσω τότε που στο Champions League του σκληρού ήχου έπαιζαν μπάλα οι Purple, οι Bad Company και ο Stevie Ray Vaughan ανάμεσα σε πολλούς άλλους πρωτομάστορες. Εκεί παίζουν μπάλα και οι “δικοί μας” Double Treat κι ας σχηματίστηκαν μόλις χτες. Καταθέτω τα σέβη μου σε αυτό το εξαιρετικής ποιότητας album και δίνω τη σκυτάλη στον Σωτήρη Λαγωνίκα και τον Χρήστο Κισατζεκιάν στη συζήτηση που ακολουθεί. Never too late…
Καλησπέρα παιδιά, χαίρομαι πολύ που τα λέμε από κοντά…
Σωτήρης Λαγωνίκας/Χρήστος Κισατζεκιάν: Κι εμείς Πάνο…
Double Treat λοιπόν. Πείτε μας λίγα λόγια για το πως ξεκινήσατε το σχήμα…
Χρήστος Κισατζεκιάν: Ουσιασιαστικά οι Double Treat γεννήθηκαν από την ανέχεια που βιώσαμε στην προσπάθειά μας ν’αναβιώσουμε τους What’s the Buzz?. Όπως φαντάζομαι θα ξέρεις η τελευταία φορά που φανήκαμε ήταν ένα reunion που είχαμε κάνει με τον original κιθαρίστα μας (σ.σ.: Τάκης Καλατζής) τον Γενάρη του 2010 στο Sin City (σ.σ.: τότε Underworld). Πριν από αυτό τρέχα γύρευε, το προηγούμενο βήμα των What’s the Buzz?, δηλαδή το ότι υπάρχουμε και δεν έχουμε εξαφανιστεί από προσώπου γης, ήταν τον Φεβρουάριο του 2007 με την support εμφάνισή μας στους The Answer στο Gagarin που τότε μάλιστα έλειπε και η Jane (σ.σ: Sabanikou, φωνητικά). Η Jane εκτός από τη μουσική ασχολείται με το αυτοκίνητο και τη μοτοσυκλέτα. Εκείνη την περίοδο λοιπόν, βρισκόταν στην Αμερική για μια πολύ σημαντική παρουσίαση ενός νέου μοντέλου αυτοκινήτου, δεν θυμάμαι ποιο. Για να μη χάσουμε λοιπόν την ευκαιρία να παίξουμε με τους The Answer, καλέσαμε τον Αλέξη (σ.σ.: Μπαλακάκη) των Spitfire και Hannibal. Το αμέσως προηγούμενο βήμα μας ήταν το 2000 όταν και κυκλοφορήσαμε το album και μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια κάναμε κάποιες πολύ αραιές εμφανίσεις. Οπότε είπαμε ρε παιδάκι μου, αφού ξέρουμε ότι υπάρχει αρκετός κόσμος που γουστάρει αυτόν τον classic hard n’ heavy ήχο των 70’s που παίζουμε, βλέποντας με στις συναυλίες σαν φωτογράφο, με σταματούσαν και με ρωτούσαν “ρε Χρήστο, τι γίνεται με τους What’s the Buzz?;” ενώ το ίδιο πράγμα ρωτούσαν και τον Σωτήρη και την Jane. Οπότε βλέποντας αυτή την κινητικότητα που υπήρχε λέμε “ρε παιδιά, δεν βάζουμε μπροστά τους What’s the Buzz?;”. Ξεκινήσαμε με τον Σωτήρη… Για κιθαρίστα δεν διαλέξαμε τον Φίλιππο (σ.σ.: Σκλαβενίτη) διότι απλά οι μουσικές διαφορές που χώρισαν τους δρόμους μας πιθανώς παρέμεναν ακόμη…
Συγνώμη που σε διακόπτω Χρήστο, εφόσον τα δικαιώματα του ονόματος των What’s the Buzz? τα έχετε εσείς, πως και δεν κάνατε το album με αυτό το όνομα;
Χρήστος Κισατζεκιάν: Αυτό θέλω να σου πω… Εγώ, ο Σωτήρης και ο Τάκης ο Καλατζής, ο οποίος βρίσκεται στο Βέλγιο και δεν μπορεί να μας βοηθήσει είμαστε οι συνιδρυτές. Και αμέσως μετά στους έξι μήνες επειδή τότε ήταν και κοπέλα μου, ήρθε η Jane. Οπότε ουσιαστικά εμείς οι τέσσερις ήμασταν ο βασικός πυρήνας. Τον Φίλιππο λοιπόν, δεν υπήρχε λόγος να τον καλέσουμε εφόσον είχαμε ψυχρανθεί για λόγους καθαρά μουσικούς και όχι αυτά που λένε όλοι. Αυτός το πήγαινε πιο πολύ στο fusion ενώ εμείς θέλαμε να παραμείνουμε πιστοί στο classic hard rock. Εκείνο το διάστημα ψάχναμε για συνεργάτες, κάναμε κάποιες δοκιμές αλλά θέλαμε και κάποιον που να ταιριάζουν και τα χνώτα μας. Βρήκαμε τον Αλέξη τον Φλούρο (σ.σ.: Fragile Vastness, Seduce the Heaven), ο οποίος είναι τρομερός κιθαρίστας και καλός μας φίλος. Μας αγαπάει και τον αγαπάμε, αγαπάει επίσης και το στυλ μας όντας μεγάλος Gary Moore-όβιος. Του λέμε “ρε μαλάκα, έλα να παίξουμε τέτοια πράματα”. Το βάλαμε μπροστά το 2008-2010, κάναμε τις προβούλες μας, έβγαινε υλικό, είχαμε γράψει περίπου 6-7 κομμάτια. Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι οι Double Treat γεννήθηκαν επειδή οι What’s the Buzz? έφαγαν τρικλοποδιές από την ίδια τη ζωή. Γιατί ενώ ξεκινήσαμε με τον Αλέξη και τον Σωτήρη και τα πηγαίναμε καλά, πολύ καλά, συγκυρίες, αρχή κρίσης, σκοτούρες του Αλέξη και του Σωτήρη κυρίως, εγώ ακόμη ήμουν καλά οικονομικά, σταματήσαμε λόγω οικονομικών προβλημάτων αλλά κυρίως επειδή και ψυχολογικά βρισκόμασταν στον πάτο. Λέγαμε “εδώ ο κόσμος καίγεται, τι πάμε να κάνουμε τώρα;”. Οπότε αποφασίσαμε να βάλουμε την μπάντα στον πάγο. Τον Οκτώβριο του 2010 αν θυμάμαι καλά είπα στον Σωτήρη “ρε μαλάκα, σαν φίλοι-κολλητοί που είμαστε κι αφού έχεις το home studio στην ταράτσα σου, να μην έρχομαι να παίζουμε καμιά ιδέα και να την κρατάμε στην άκρη;”. Πάμε μαζί εκεί και ξεκινάμε να τζαμάρουμε και σε πληροφορώ βγήκε μια κομματάρα, δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα ποιο τραγούδι ήταν (σ.σ.: αναφέρεται στο ‘’Never Too Late’’) και λέμε “τι είναι αυτό;”. Το αφήνω στον Σωτήρη που λες, έχοντας ολοκληρώσει μόνο το μπάσο και τα τύμπανα. Εκείνος έβαλε στίχους, κιθάρες, πλήκτρα γιατί είναι Θεός ο άνθρωπος. Παίζει και μπάσο αλλά ευτυχώς με άφησε να το παίξω εγώ (σ.σ.: γέλια) γιατί γουστάρει τον τρόπο που παίζω. Οπότε ακούγοντας το τραγούδι λέμε “τι είναι αυτό ρε συ, What’s the Buzz? δεν είναι σίγουρα, οπότε κάπως αλλιώς πρέπει να το πούμε”, να βγάλουμε ένα όνομα για το project που κάνουμε και μετά βλέπουμε;”. Επειδή λατρεύω τον Stevie Ray Vaughan, αν γνωρίζεις κάποτε είχε ένα σχήμα τους Double Trouble (σ.σ.: μαζί με τους Johnny Reno και Jackie Newhouse με το όνομα να είναι παρμένο από ένα τραγουδι του Otis Rush) ενώ στα πρώτα του βήματα είχε άλλο ένα σχήμα με το όνομα Triple Threat Revue και κάπως έτσι εφόσον είμαστε δύο μέλη στο συγκρότημα βγήκε το όνομα Double Treat.
Υπάρχουν ακόμα ελπίδες να δούμε νέο album από τους What’s the Buzz? στο μέλλον;
Χρήστος Κισατζεκιάν: Μόλις ξεκινήσαμε τους Double Treat ουσιαστικά τον Οκτώβρη του 2012 αλλά χωρίς δισκογραφική εταιρία και το είχαμε στα χέρια μας, βρήκαμε τον Τόλη τον Φεβρουάριο και τον Απρίλιο που έγινε η παρουσίαση του “Wander Thirst” είπα στον Σωτήρη “πολύ ωραία, τι κάνουμε τώρα;”.”Θα ξαναγεννήσουμε τους What’s the Buzz?”,μου απάντησε. Γράψαμε ένα κομμάτι, πολύ ωραίο κομμάτι και άκου τώρα να δεις πως έχουν τα πράγματα. Αφού η τεχνολογία μας γαμάει αλλά μας βοηθάει κιόλας να κάνουμε το εξής. Η Jane είναι στην Άνοιξη, εσύ στον Πειραιά, εγώ στα Πατήσια και ο Τάκης ο πρώτος μας κιθαρίστας στο Βέλγιο, να στέλνουμε τα κανάλια στον Σωτήρη και αυτός να προσθέτει τα φωνητικά και τις κιθάρες. Το κομμάτι το γράψαμε νομίζω Νοέμβρη ή Δεκέμβρη του 2012. Όλα αυτά στα λέω για να καταλάβεις πόσο θέλαμε να ξαναβγάλουμε στο προσκήνιο τους What’s the Buzz?. Λοιπόν, όσο είδες εσύ το καινούριο κομμάτι με φωνητικά και κιθάρες, άλλο τόσο το είδαμε κι εμείς. Όπως καταλαβαίνεις με τις δουλειές που έχει ο καθένας μας, απλά δεν γίνεται. Ο Τάκης μετακόμισε σε άλλη περιοχή και άλλαξε δουλειά στο Βέλγιο, η Jane χαροπαλεύει με τα δικά της οικονομικά προβλήματα…
Καταλαβαίνω τι λες Χρήστο, είναι πολύ δύσκολο να βγει ένα album όταν τα μέλη της μπάντας είναι σκόρπια κυριολεκτικά στους πέντε ανέμους…
Χρήστος Κισατζεκιάν: Ακριβώς αυτό! Θέλουμε, προσπαθούμε αλλά δεν μας βγαίνει ακόμα.
Πίσω στο album. Όταν άκουσα το “Wander Thirst” δεν ένιωσα ότι άκουγα μια νέα μπάντα αλλά σαν να βρήκα θαμμένο στην αποθήκη μου ένα σπάνιο και ξεχασμένο album των 70’s. Ένα album φωτογραφιών από εκείνη την εποχή. Τι είναι για εσάς το “Wander Thirst”;
Σωτήρης Λαγωνίκας: Το “Wander Thirst” είναι μια αληθινή απεικόνιση του μουσικού μας κόσμου. Προσπαθήσαμε με τον Χρήστο εξ’ αρχής να δημιουργήσουμε ένα album φτιαγμένο με τον παλιό καλό τρόπο, που λένε… Δηλαδή, αυθόρμητες συνθέσεις, ακριβώς όπως μας κατέβηκαν στο κεφάλι. Χωρίς προσπάθεια να αρέσεις, κάτσε κάτω και παίξ’ τα όσο καλύτερα μπορείς. Παίξ’ τα εκατό φορές αν θες, παίξ’ τα όμως, όχι “προγραμμάτισε” τα.. Αυτό είναι όλο και είμαστε περήφανοι για αυτό που βγήκε.
Χρήστος Κισατζεκιάν: Είναι το πιο αγαπημένο μας παιδάκι! Εγώ με τον Σωτήρη έχουμε 4 χρόνια διαφορά. Όταν εκείνος ήταν 14 κι εγώ 18 η διαφορά μας ήταν εμφανής. Τη στιγμή που μιλάμε η διαφορά αυτή δεν υπάρχει, εκμηδενίστηκε. Είμαστε ίδια γενιά, ίδια βιώματα, πολύ κοντινά γούστα με αποτέλεσμα να κάτσουμε να παίξουμε για τη φανέλα, για πάρτη μας κι ας μην ακουγόταν ποτέ το album στον κόσμο, δεν είχαμε σκοπό από την αρχή να δημοσιευτεί, για πάρτη μας το κάναμε, για να βγάλουμε το άχτι μας που τόσο καιρό δεν είχαμε δημιουργήσει κάτι και επιτέλους να ηχογραφηθεί. Και ξαφνικά βρισκόμαστε με 10 κομμάτια και μια κρυφή διασκευή που ήταν ιδέα του αδερφού μου, τα οποία θεωρήσαμε πως είναι τρομερό υλικό που πρέπει να βγει στο φως. Ειλικρινά και μιλάω για μένα προσωπικά, είναι το αγαπημένο μας παιδάκι γιατί είναι ότι πιο κοντινό σε μας έχουμε δημιουργήσει σαν άνθρωποι, σαν μουσικοί, σαν καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια που δισκογραφούμε!
Τι κριτικές έχετε λάβει έως τώρα; Ποιες είναι οι προσδοκίες σας σαν μπάντα;
Χρήστος Κισατζεκιάν: Χαιρόμαστε πάρα πολύ γιατί μέχρι τώρα έχουμε λάβει πάρα πολύ καλές κριτικές έως εκθειαστικές μπορώ να πω, πράγμα που δεν το περιμέναμε.
Μα γιατί δεν το περιμένατε, το album που κυκλοφορήσατε, είναι τουλάχιστον εξαιρετικό…
Χρήστος Κισατζεκιάν: Ξέρεις τι; Αν και τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αναβίωση του ιδιώματος του ήχου των 70’s και το γεγονός ότι όλο και περισσότερος νέος κόσμος μπαίνει σε αυτόν τον ήχο μας βοήθησε συγκυριακά στο ν’ ακουστεί το album. Το 99.9% των κριτικών ήταν από καλές έως εκθειαστικές και μόνο το 0.01%, ένας από Ιταλία που έγραψε “ρε παιδιά όλα καλά, χρυσά και άγια, αλλά γιατί όλα τα τραγούδια να είναι mid-tempo και ούτε ένα up-tempo;”. Πράγματι χαμογελάσαμε όταν είδαμε αυτή την κριτική αλλά είναι κάτι που απλά εν μας βγήκε στο studio. Τώρα όσον αφορά τις προσδοκίες, τι προσδοκίες να έχω ρε συ Παναγιώτη; Στην Ελλαδίτσα είμαστε, είμαστε πολύ προσγειωμένοι. Οι προσδοκίες μας είναι να ακουστεί το album, να αγαπηθεί, να πιάσει τόπο, ν’ αγγίξει ανθρώπους και κάποια στιγμή να πουλήσει… Τι να σου πω τώρα… 200-300 κομμάτια που τα θεωρώ άθλο για τη σημερινή εποχή, τη στιγμή που οι Saxon πουλάνε λιγότερα από 1000, για να βγάλουμε τα έξοδα της κοπής που θα δώσουμε στον Τόλη, την εταιρία κλπ. και μετά να παίξουμε οπωσδήποτε ένα επετειακό live, κάτι σαν release party, αλλά γι’ αυτό απομένει να βρούμε τους κατάλληλους συνεργάτες…
Σωτήρης Λαγωνίκας: Από τη δική μου μεριά, η μόνη μου προσδοκία είναι να μην απογοητεύσουμε τους ακροατές του album. Δεν έχω καμία άλλη προσδοκία γιατί οι προσδοκίες αγχώνουν και συνήθως αναγκάζουν την “λογική” να σπρώχνει την έμπνευση έξω από το στούντιο…
Γιατί επιλέξατε να διασκευάσετε το “Knockin’ On Heaven’s Door” κι όχι κάποιο άλλο τραγούδι; Θεωρώ ότι είστε άριστοι γνώστες των μουσικών πραγμάτων εκείνης της εποχής.
Χρήστος Κισατζεκιάν: Ήταν ξεκάθαρα ιδέα του μεγάλου μου αδερφού που ήταν και ο μουσικός μέντοράς μου, ο άνθρωπος που με έμπασε στον σκληρό ήχο και τη μουσική γενικότερα. Είναι σχεδόν 11 χρόνια μεγαλύτερός μου πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να μεγαλώσω με αυτά τα ακούσματα, ξέρεις Cream, Hendrix κλπ…
Απλά μου φάνηκε παράξενη η επιλογή γιατί το “Knockin…” το έχουν διασκευάσει και οι Guns N’ Roses, περίμενα κάτι ιδιαίτερο…
Χρήστος Κισατζεκιάν: Καταλαβαίνω τι λες, το συγκεκριμένο όμως είναι το αγαπημένο τραγούδι του αδερφού μου και φυσικά όχι από τους GN’R αλλά από τον ίδιο τον Bob Dylan. Και λόγω της ταινίας “Pat Garrett & Billy the Kid” του Sam Peckinpah όπου εκεί ο Dylan έπαιξε έναν ρόλο. Κλασικό western που στο συστήνω ανεπιφύλακτα. Εκεί στην πραγματική εκτέλεση του τραγουδιού που είναι μόλις ενάμιση λεπτό κι επειδή και ο Dylan αλλά και ο Peckinpah είναι οι αγαπημένοι του και λατρεύει όλο αυτό το σκηνικό, μας είπε “ρε παιδιά, οκ ξέρω τη διασκευή των Guns αλλά εγώ θέλω κάτι πιο heavy metal”. Μπήκαμε που λες στο studio και του αλλάξαμε τον αδόξαστο όπως θα άκουσες κι εσύ…
Κατά τη γνώμη μου δεν φεύγει πολύ μακριά από την αυθεντική εκτέλεση, έχει αυτόν τον Sabbath-ικό χαρακτήρα που σκοτώνει και τα ψυχεδελικά διπλά φωνητικά που μου φέρνουν στο νου τους αγαπημένους μου Alice in Chains…
Χρήστος Κισατζεκιάν: Ακριβώς αυτό! Μου το είπαν κι άλλοι αυτό που μου λες…
Σωτήρης Λαγωνίκας: Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Βύρωνας έβλεπε μια παρανοϊκά σκληρή πλευρά της μουσικής του Bob Dylan στο “Knockin’…” και ήθελε να τον βοηθήσουμε να την ξεσκεπάσει. Ελπίζω να το πετύχαμε. Όσο για τα μουσικά πράγματα εκείνης της εποχής, έχω κρατήσει αρκετά στο μυαλό μου αλλά ούτε κατά διάνοια όσα ο Χρήστος ή ακόμα περισσότερο ο Βύρωνας, ο οποίος μύρισε τον αέρα των 70’s με μεγαλύτερα πνευμόνια από τα δικά μας…
Θα υπάρξουν κάποιες συναυλίες ή κάποια περιοδεία μελλοντικά;
Χρήστος Κισατζεκιάν: Για περιοδεία το θεωρώ σχεδόν αδύνατο λόγω της ηλικίας και των υποχρεώσεων που έχει ο καθένας μας, ο Σωτήρης εκτός απ’ όλα τ’ άλλα που έχει στο κεφάλι του, είναι και οικογενειάρχης. Βέβαια ποτέ μη λες ποτέ και πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Έχω στείλει το album στο εξωτερικό μήπως και βρεθεί κάποιος ατζέντης, κάποιος παραγωγός και μας πει “εσείς κολλάτε με αυτούς, ελάτε να παίξετε”.. Εκεί θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να μη πούμε όχι φυσικά. Όπως σου είπα και πριν, μέσα στον χρόνο θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το επετειακό live αλλά ακόμα και αυτό χρειάζεται πολύ καλή προετοιμασία, πολλές πρόβες και να βρούμε τα κατάλληλα άτομα. Θέλουμε οπωσδήποτε κιθαρίστα, πληκτρά και τραγουδιστή…
Τραγουδιστή; Σωτήρη δεν θα τραγουδήσεις εσύ;
Σωτήρης Λαγωνίκας: Φυσικά και θα τραγουδήσω, απλά σε αρκετά τραγούδια θέλω να παίξω τύμπανα οπότε για να μην έχω αυτό το μικρόφωνο όταν θα παίζω θα καλέσουμε κάποιον να κάνει τα φωνητικά στα συγκεκριμένα τραγούδια. Έχουμε μιλήσει με κάποιους καταξιωμένους μουσικούς και αναζητούμε τις καλύτερες επιλογές…
Ποια μέλη από μπάντες των 70’s (ασχέτως αν είναι εν ζωή ή όχι) θα συνέθεταν την ιδανικότερη rock μπάντα;
Σωτήρης Λαγωνίκας: Την κάνω τακτικά αυτήν τη σκέψη και παρότι πάντα επιλέγω χωρίς πολλή σκέψη, πάντα μου βγαίνει υπερ-μπάντα. Και αυτήν τη φορά θα απαντήσω εντελώς τυχαία: John Lennon (κιθάρα, πιάνο, φωνητικά), Paul McCartney (μπάσο, πιάνο, φωνητικά), George Harrison (κιθάρα, φωνητικά) και Ringo Starr (drums, φωνητικά). Αυτή είναι η σημερινή μου πρόταση.
Χρήστος Κισατζεκιάν: Ωχ (σ.σ.: γέλια)… Άντε διάλεξε… Λοιπόν Geezer Butler στο μπάσο, Ian Paice στα τύμπανα, επειδή είμαι ακόμα επηρεασμένος από τον θάνατό του, Jon Lord στα πλήκτρα, Malcolm Young στις ρυθμικές κιθάρες, Stevie Ray Vaughan φυσικά στις lead κιθάρες και τραγουδιστής…. Ωχ, τι λέμε τώρα… Θα πω Glenn Hughes…
Ποιος σημερινός καλλιτέχνης θεωρείς ότι συνεχίζει επάξια την κληρονομιά εκείνης της εποχής;
Σωτήρης Λαγωνίκας: Δόξα τον Ύψιστο, υπάρχουν και παλιοί καλλιτέχνες που συνεχίζουν να τιμούν την κληρονομιά τους αλλά υπάρχουν και νεότερες μπάντες που συνεχίζουν επάξια να χτίζουν πάνω σε αυτήν την κληρονομιά. Ενδεικτικά θα αναφέρω A.C.T., Heaven & Earth, Joe Bonamassa, Rival Sons πολλοί άλλοι…
Χρήστος Κισατζεκιάν: Αρκετές… Πλέον αρκετές μπάντες υπάρχουν σε αυτό το ιδίωμα. Βγαίνουν συνεχώς νέα φυντάνια και από τη Σουηδία και από παντού τα τελευταία 10 χρόνια. Καλή ώρα μια τελευταία μου ανακάλυψη και αποκάλυψη για μένα είναι οι Σουηδοί Kamchatka και σου τους προτείνω ανεπιφύλακτα (σ.σ.: τους τσέκαρα ήδη Χρήστο και συμφωνώ απόλυτα). Αναπαράγουν με την ευρύτερη έννοια του όρου αυτά που έκανε τότε ο Robin Trower (σ.σ.: σπουδαίος Βρετανός κιθαρίστας) μετά τον Hendrix και ο Frank Marino που είναι πράγματα που λατρεύω. Μου αρέσει η hard rock n’ blues σκηνή που έχει τον Joe Bonamassa και κάποιους άλλους να ηγούνται, υποκλίνομαι στους The Answer, υποκλίνομαι στους Gin Lady, στους Rival Sons, στους King Hobo και σε όλη αυτή τη σκηνή που παλιομοδίζει και πεθαίνω, τους Black Country Communion. O Glenn Hughes από μόνος του συνεχίζει να βγάζει εξαιρετικά albums και τον έχω πολύ ψηλά σε εκτίμηση. Ο Paul Rodgers παρότι με τους Queen δεν συμφωνώ με αυτό το πάντρεμα, με αυτόν τον γάμο, είναι και παραμένει ο Θεός μου. Οπότε και από την παλιά γενιά όποιοι επιμένουν να βγάζουν ωραία πράγματα με βρίσκουν μαζί τους και παραμένουν στην καρδιά μου, αλλά και η νέα γενιά έχει να επιδείξει εξίσου πολύ ωραία πράγματα που φυσικά με βρίσκουν υποστηρικτή τους. Όμως αν θα έπρεπε να δείξω με το δάκτυλο ΕΝΑ άξιο συνεχιστή της εποποιίας των 70s, αυτός θα ήταν ο Steven Wilson σε όλες του τις εκφάνσεις!!!
Γιατί πιστεύεις οι περισσότεροι νέοι που ξεκινούν να έρχονται σε επαφή με τη σκληρή μουσική αγνοούν επιδεικτικά τα 70’s χαρακτηρίζοντάς τη “μουσική για γέρους”;
Σωτήρης Λαγωνίκας: Πιστεύω ότι δεν έχουν δώσει ακόμα την ευκαιρία στο σκληρό Rock των 70’s. Τα αληθινά ανοιχτά μυαλά, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχουν δίψα να μάθουν τι μουσική βγήκε τότε συνεχίζοντας παράλληλα να ακούν καινούρια πράγματα διαρκώς. Αυτό που με ενοχλεί εμένα να βλέπω σε πολλές νέες μπάντες, είναι η προσοχή που δίνουν στον σκληρό τους ήχο, παραμελώντας το σκληρό τους παίξιμο. Γενικότερα παρατηρώ ότι το χτύπημα στις χορδές τους μαλακώνει όσο σκληραίνει ο ήχος των ενισχυτών και των πεταλιέρων τους. Είναι ανησυχητικό το φαινόμενο…
Χρήστος Κισατζεκιάν: Κοίτα, κάπου είναι λογικό, πάντα όταν είσαι νέος, θέλεις να αντιταχθείς με το κατεστημένο, με το παλιό, με το υπάρχον, θες να κάνεις κάτι δικό σου, κάτι καινούριο και αυτό είναι υγιέστατο. Συνήθως αυτό που γίνεται αργότερα όταν φύγει αυτή η άρνηση, η αντίσταση, το αίμα που βράζει, η επανάσταση κλπ. και βρεις έναν δρόμο όπου θα δεχτείς και από το παλιό, από τις ρίζες τι σου κάνει και τι δεν σου κάνει, βλέπεις πάρα πολλούς που ενώ στην εφηβεία τους ήταν πολέμιοι, πολύ σύντομα στο τέλος της εφηβείας γίνονται όχι μόνο διαλλακτικοί αλλά και οπαδοί μερικών παλιών ηρώων…
Γνώμη μου είναι πως η επανάσταση ξεκίνησε από τους δικούς σου ήρωες οι οποίοι με τη σειρά τους γαλούχησαν τους δικούς μου, τους ήρωες της γενιάς μετά τη δική μου και πάει λέγοντας. Ο πιτσιρικάς που ξεκινάει τη μουσική ακούγοντας πχ. Slipknot, Mastodon ή System of a Down αν θέλει να έχει ολοκληρωμένη άποψη πάνω σε αυτό που ακούει θα πρέπει να σεβαστεί και να εκτιμήσει τις μπάντες από τις οποίες επηρεάστηκαν οι ήρωες του…
Χρήστος Κισατζεκιάν: Έτσι είναι Πάνο και αυτό που προσπαθώ να κάνω μέσα από τη δουλειά μου στο Hammer γιατί αυτό μου έχει μείνει μόνο πλέον, παλιά έγραφα στο θρυλικό ZOO, στο ΠΟΠ + ΡΟΚ, στο Δίφωνο κλπ. Πάντα θεωρώ μεγάλη ευθύνη και έργο όσων ανακατεύονται με τα έντυπα μέσα αλλά και τα webzines,να δείχνουν στους πολύ φρέσκους ακροατές ότι οι ήρωες τους έχουν σαν ήρωες τους δικούς μας ήρωες. Οπότε μήπως από εκεί άνοιγε μια πορτούλα…
Είστε πολλά χρόνια στον χώρο. Κάνοντας μια γρήγορη ανασκόπηση της έως τώρα πορείας σας, τι θα αλλάζατε και τι θα αφήνατε ως έχει;
Σωτήρης Λαγωνίκας: Ότι έγινε ως σήμερα, έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τα δεδομένα της κάθε εποχής και ότι καλό ΔΕΝ έγινε ως τώρα, ίσως γίνει αργότερα. Είμαστε νέοι και έχουμε δρόμο μπροστά μας!
Χρήστος Κισατζεκιάν: Αν θα άλλαζα κάτι γιατί ότι και να έχω κάνει μου αρέσει πολύ ευτυχώς, αν θα άλλαζα κάτι θα ήταν μια ολιγωρία μου στο να μην αφοσιωθώ με τη μουσική τόσο ώστε να την κάνω βιοποριστικό επάγγελμα και να δοκιμάσω την τύχη μου/μας στο εξωτερικό. Γιατί μόνο έτσι κάνεις κάτι. Αν βγει στις αρένες του εξωτερικού όπως έκαναν οι Aphrodite’s Child, μόνο τότε έχεις πιθανότητες να κάνεις κάτι στη ζωή σου με αυτό που γουστάρεις. Αν ήθελα να κάνω τη μουσική βιοποριστικό επάγγελμα και να πεθάνω σαν μουσικός θα άλλαζα αυτό, δηλαδή να έκανα το μεγάλο βήμα και να αφήσω ότι είχα εδώ πέρα και να δοκιμάσω την τύχη μου έξω. Όχι πως βέβαια μετανιώνω για το ότι έκατσα στην Ελλάδα, γιατί στην Ελλάδα πέτυχα ότι καλύτερο θα μπορούσα να πετύχω σαν rock φωτογράφος και σαν “ερασιτέχνης” μουσικός.
Έχετε ακούσει κάποια νέα Ελληνική μπάντα στον δικό σας ήχο που πιστεύετε ότι θα ξεχωρίσει στο μέλλον; Πως βλέπετε την Ελληνική rock/metal σκηνή γενικότερα;
Σωτήρης Λαγωνίκας: Έχω την τύχη να μου στέλνουν πολλά παιδιά τη δουλειά τους και συνήθως με κερδίζουν. Πρόσφατα παραδείγματα οι Aeon Dust, Burning Spirit, Chronomancy, Γιώργος Γαλανός & Μαργαρίτα Στάικου και ζητώ χίλια συγγνώμη για όσα μου διαφεύγουν αυτήν τη στιγμή. Α! Να μην ξεχάσω και τους Black & Blue, στα τύμπανα των οποίων κάθεται ο γιος μου!
Χρήστος Κισατζεκιάν: Καταρχήν, η Ελληνική σκηνή έχει πάρει απίστευτα τα πάνω της, παίζουμε μπάλα σε διεθνή επίπεδα ξεκάθαρα πλέον, δηλαδή προϊοντικά ανταγωνιζόμαστε τους πάντες, ακόμα και τους Σουηδούς που έχουν επιχορηγήσεις και ζουν από αυτό. Εμείς αντίστοιχα έχουμε ανθρώπους που δουλεύουν σε φάμπρικες και μετά πηγαίνουν χωρίς να κάνουν μπάνιο να παίξουν την πρόβα τους, έτσι; Δεν συγκρίνεται το ένα με το άλλο. Αλλά παρόλα αυτά, παλικαρίσια για μια ακόμα φορά η Ελλαδάρα και οι Έλληνες που είναι ικανοί για τα καλύτερα και για τα χειρότερα στην ιστορία της ανθρωπότητας, για μια ακόμα φορά μπορούμε να στεκόμαστε επάξια και να ανταγωνιζόμαστε τεράστιες μπάντες του εξωτερικού. Και αυτό το βήμα έγινε σταδιακά μεν αλλά πήρε φωτιά-πυρκαγιά τα τελευταία 6-7 χρόνια όπου πλέον παραγωγοί, τραγουδιστές, μπάντες, συνθέτες, στιχουργοί έχουν απογειωθεί όλοι σε σημείο απίστευτο. Μπάντα που να ξεχωρίζω; Μου αρέσουν πάρα πολλά πράγματα που ακούω τελευταία. Σίγουρα οι Planet of Zeus έχουν κάνει το κλικ και τη διαφορά. Και δεν είναι μόνο οι αριθμοί που μιλάνε, είναι και οι ανατριχίλες που μου δίνουν με τόσα πράγματα που έχω ακούσει, αυτή η μπάντα είναι η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό. Κλασικο hard n’ heavy στο στυλ το δικό μας δεν παίζουν πολλοί στην Ελλάδα, όσοι παίζουν ή θα sleaze-άρουν ή θα αμερικανίζουν λίγο ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Το Βρετανικό στυλ που έχουμε εμείς και θέλω να πιστεύω ότι έχουμε, στο στυλ των Bad Company, των Thunder κλπ. δεν το έχω ακούσει ξεκάθαρα από κάποια Ελληνική μπάντα.
Έχω δύο ερωτήσεις, μια για τον καθένα σας: Χρήστο, είσαι συντάκτης γνωστού μουσικού περιοδικού, φωτογράφος και μουσικός. Αν σε έβαζε κάποιος να διαλέξεις ανάμεσα στη μουσική και τη φωτογραφία, τι θα επέλεγες; Σωτήρη, αντίστοιχα θέλω να διαλέξεις ανάμεσα σε: Ντράμερ, τραγουδιστής ή κιθαρίστας;
Χρήστος Κισατζεκιάν: Δεν θα μπορούσα να διαλέξω και γι’ αυτόν τον λόγο τα έχω παντρέψει εδώ και 30 χρόνια κι έχω κάνει την καύλα μου επάγγελμα (σ.σ.: γέλια).
Σωτήρης Λαγωνίκας: Δυστυχώς δεν είμαι τίποτε από αυτά. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που τρώνε τα χρόνια τους στα θρανία για να σπουδάσουν μουσική και ντρέπομαι να πω καν ότι είμαι μουσικός. Είμαι ένας αυτοδίδακτος ερασιτέχνης που ονειρεύεται μουσική. Μουσική την οποία θέλει να μπορεί να εκφράζει και χωρίς την βοήθεια μουσικών.
Ευχαριστώ πάρα πολύ, τα τελευταία λόγια δικά σας…
Χρήστος Κισατζεκιάν: Χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτή την καταξίωση της Ελληνικής σκηνής που ζούμε τα τελευταία 2 χρόνια. Ο κόσμος πλέον δεν απαξιώνει τις Ελληνικές μπάντες, αγοράζει τα CD, πηγαίνει στις συναυλίες τους, γεμίζει τους χώρους, ασχολείται και στηρίζει τη σκηνή, απλά είναι εκεί. Αξίζει να στηρίζετε τη σκηνή γιατί αυτή η χώρα έχει να επιδείξει μουσικάρες, μπαντάρες, συνθέσεις, Μουσική με Μ.
Σωτήρης Λαγωνίκας: Εγώ ευχαριστώ και εσένα προσωπικά και το Greekrebels.gr για την αγάπη και την στήριξή σας στην Ελληνική σκηνή του σκληρού ήχου!
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
http://www.facebook.com/doubletreatband?fref=ts
http://www.doubletreatband.com/
Band Members
Σωτήρης Λαγωνίκας – φωνητικά, κιθάρες, τύμπανα, πλήκτρα
Χρήστος Κισατζεκιάν – μπάσο, φωνητικά
Discography
2013 – Wander Thirst
