Οι Drops Of Heart είναι ένα melodic death/deathcore/metalcore συγκρότημα από την Ρωσία. Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2008 αλλά μετά από κάποια σειρά γεγονότων αποφάσισαν να αποσυρθούν το 2010. Ήρθαν πάλι στο προσκήνιο χάρη στον τραγουδιστή τους κάπου στο 2013 με 2014 και παραμένουν ενεργοί μέχρι σήμερα. Η δισκογραφία των πρώτων χρόνων τους αποτελείται μόνο από ένα ΕΡ. Από την ημέρα που επανήλθαν όμως έχουν κυκλοφορήσει μερικά singles που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και ένα full-length album. Έπειτα από έξι χρόνια έρχεται και το δεύτερο full-length με τον τίτλο “Stargazers”.
Ο δίσκος λοιπόν αποτελείται από δώδεκα κομμάτια με την διάρκειά τους να κυμαίνεται στα τέσσερα με έξι λεπτά. Η τελευταία φορά που ήρθα σε επαφή με την Mother Russia ήταν τότε που είδα σε επανάληψη τους Δύο Ξένους και μετά από μια ραδιοφωνική εκπομπή που έπαιξε metal cover του «Χριστός Ανέστη» από ένα ρωσικό συγκρότημα (Μεγάλη Εβδομάδα ήταν και ήθελαν να τρολάρουν κόσμο, δείξτε κατανόηση). Ναι, όπως καταλάβατε δεν είχα ουσιαστική επαφή ποτέ με τη metal σκηνή της χώρας. Αυτό το album ήταν το πρώτο που άκουσα από τη συγκεκριμένη σκηνή και μπορώ να πω ότι είναι αρκετά αξιόλογο.
Γενικά έχω θέματα με τα κομμάτια που κρατάνε περισσότερο από πέντε λεπτά. Και τα πέντε δηλαδή με το ζόρι τα αντέχω αλλά υπάρχουν περιπτώσεις, σαν αυτή εδώ για παράδειγμα, που δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα. Κύλησε αρκετά ευχάριστα παρόλο που κάποια στιγμή βαρέθηκα λιγάκι από τις σχεδόν πανομοιότυπες εισαγωγές των κομματιών. Η μελωδία ήταν τόσο ενδιαφέρουσα και πανέμορφη. Πρέπει να ήταν η μοναδική φορά που άκουσα τόσο γλυκές αλλά και δυναμικές ταυτόχρονα κιθάρες. Και στο σύνολό της βέβαια είναι άρτια. Δένουν μεταξύ τους όλα όπως πρέπει για το είδος τους χωρίς να καλύπτει το ένα όργανο το άλλο. Η παραγωγή και η μίξη σε αυτά φαίνεται να έχει γίνει σωστά.
Στα φωνητικά όμως ρε παιδιά, γιατί όχι; Τα καθαρά δεν ακούγονται σχεδόν καθόλου, χάνονται μέσα στα όργανα. Τα ακραία εξαιτίας των ρωσικών στίχων και της «βαβούρας» της μελωδίας, κάνουν τον Denis Fahrislamov να ακούγεται σαν τον Ταζ. Δεν είναι άθλια, ούτε το λέω με κακή πρόθεση όλο αυτό, απλά σε μερικά σημεία γελούσα τόσο πολύ γιατί αυτό που άκουγα μου έφερνε στο μυαλό μου τον αγαπημένο μου Διάβολο της Τασμανίας.
Για να ολοκληρώνουμε σιγά σιγά. Έχει γίνει καλή δουλειά. Αν εξαιρέσουμε αυτά τα μαύρα σημεία της υπόθεσης, τα υπόλοιπα είναι εντάξει. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω έστω και από τα συμφραζόμενα το νόημα των στίχων αλλά δεν πειράζει. Οι οπαδοί των Gojira, Slipknot, Dark Tranquillity και The Black Dahlia Murder είναι πολύ πιθανό να τους εκτιμήσετε.
6,5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
