Η Βραζιλία έχει να μας δείξει κατά καιρούς τεράστιες thrash/death metal μπάντες. Sepultura, Sarcofago, Orzus, Attomica, Vulcano μερικές από αυτές. Οι Drowned από ότι φαίνεται, είναι μια μπάντα η οποία ξέφυγε από το μεγάλο κύμα, που ανέδειξε το Βραζιλιάνικο thrash metal και στoν υπόλοιπο κόσμο. Η μπάντα υπάρχει από το 1998 και έχει «υποστεί» και ένα μεγάλο διάλειμμα πέντε ετών, πριν από την κυκλοφορία του εν λόγω δίσκου, “7th”, ο οποίος μοιραία όπως φαίνεται και από τον τίτλο, είναι και ο έβδομος της μπάντας.
Η αλήθεια είναι ότι πριν από το “7th” δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη των Drowned και μάλλον υπάρχει κάποιος λόγος για αυτό. Η μπάντα υποστηρίζει ότι παίζει thrash/death metal, αλλά προσωπικά, μετά τις ακροάσεις του “7th” μπορώ να πω ότι υπάρχει μια σχιζοφρενική τάση και μια αναποφασιστικότητα για το τι ακριβώς θέλουν να κάνουν οι Drowned. Όλα αυτά, δυστυχώς έχουν σαν αποτέλεσμα να μην μπορεί η μπάντα να βγάλει προς τα έξω κάτι το καλό, ενώ και η παραγωγή του δίσκου δεν βοηθά, αφού οποιαδήποτε death/thrash καταβολή χάνεται, μέσα σε ένα punk ήχο που έχει ο δίσκος.
Το πιο ενδιαφέρον τραγούδι του δίσκου είναι το “Damaged Wood Coffin”, το οποίο έχει κάποιες ωραίες μοντέρνες καταβολές και είναι το πιο ευθύ τραγούδι, συνδυάζοντας το μελωδικό και death metal στοιχείο με τον καλύτερο τρόπο. Στο ίδιο ύφος και σε ακόμη πιο κλασσικούς metal δρόμους με πολλές Iron Maiden καταβολές, είναι τα “Epidemic And God Selfishness” και “Elitist Heaven Ruled By Devil”. Αλλά κάπου εκεί τελειώνει και το ενδιαφέρον.
Το “Violent March Of Chaos” φέρνει την σχιζοφρενική τάση της μπάντας στην επιφάνεια, μια όντας μελωδικό, μια σε κλασσικές death/thrash φόρμες και μια σε punk φόρμες. Τα nu-metal στοιχεία και οι grooves στα “Rage Before Some Hope” “Toothless Messiah” και “Murder Sex, Hate And More… ”, είναι ο ορισμός της σύγχυσης, αφού εκεί που περιμένεις τα κλασσικά thrash/death στοιχεία, έρχονται κάποια σημεία που δεν κολλάνε καθόλου στο τελικό αποτέλεσμα.
Με λίγα λόγια, η προσπάθεια των Drowned να εντάξουν κάποια μοντέρνα και punk στοιχεία στο κλασσικό death/thrash ήχο, μάλλον έπεσε στο κενό. Κάπου εκεί καταλαβαίνω γιατί οι Drowned δεν έχουν αναγνωριστεί ακόμη στην παγκόσμια μουσική σκηνή, ενώ ήδη έχουν φτάσει στον έβδομο δίσκο τους. Χρειάζεται αλλαγή στην παραγωγή και από εκεί και πέρα ή μεγαλύτερη δουλειά πάνω στις συνθέσεις τους αν θέλουν να εντάξουν τόσα πολλά διαφορετικά στοιχεία στη μουσική τους ή να επιλέξουν πιο κλασσικούς και μελωδικούς thrash/death δρόμους, αφού φαίνεται σε κάποια τραγούδια του “7th”, ότι κατέχουν αυτή την πλευρά. Προς το παρόν, μάλλον απογοητευμένος μπορώ να πω ότι είμαι από την κυκλοφορία των Drowned.
5.5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
