Πέμπτο album για τους Αμερικάνους Shy, Low, τους οποίους για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ακούσει ξανά ούτε καν σαν όνομα κι ας παρακολουθώ όσο πιο στενά μπορώ τη σκηνή του post-rock. Βέβαια δεν την παρακολουθώ τόσο στενά πια όπως πριν δέκα χρόνια διότι η διαρκής επαναληψιμότητα και η έλλειψη εφευρετικότητας και προσαρμοστικότητας την έχουν οδηγήσει στον απόλυτο κορεσμό, καθώς το είδος από μόνο του αρνείται ακόμα και τώρα πλήρως να αλλάξει και επιζεί σαν παράσιτο ως ανάμειξη με άλλα είδη.
Και οι Shy, Low, στο νέο τους album, επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτήν την πεποίθηση, παρ’ όλο που επιδεικνύουν έμπρακτα όλα τα στοιχεία για τα οποία αγαπήσαμε το είδος, το οποίο δεν είναι καθαρό post-rock καθώς metal-ίζει. Πάντως είναι πλήρως instrumental. Διαθέτει τις γλυκόπικρες μελωδιούλες του, τα δραματικά χτισίματα, τα delays στις κιθάρες, την ατμόσφαιρα και το groove.
Από την άλλη δείχνει πλήρης ξεροκεφαλιά, καθώς ανήκει στο τάγμα των σχημάτων τα οποία αρνούνται να προοδεύσουν έστω και μία σπιθαμή, αναμασούν όλα τα κλισέ του είδους θεωρώντας ότι η εξέλιξη είναι καταστροφική και αποδεικνύουν γιατί το είδος ξεφούσκωσε ξαφνικά τόσο απότομα. Όταν στο δίσκο σου σκάνε παντού deja-vu από προηγούμενες δουλειές του είδους (και όχι απαραίτητα από το ίδιο το συγκρότημα αυτό καθαυτό), τότε όσο κι αν απολαμβάνεις το δίσκο, κάπου μπουχτίζεις με τις ατέλειωτες επαναλήψεις.
Οπότε από τη μία έχουμε το γεγονός ότι ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα και είναι όμορφος, από την άλλη όμως δε ξεφεύγει ούτε χιλιοστό από την πεπατημένη του είδους και συνεχίζει το ατέλειωτο αναμάσημα που επικρατεί. Δε ξέρω για εσάς αλλά εμένα η συγκεκριμένη κατάσταση στο είδος με έχει κουράσει αφόρητα και σε σημείο σχεδόν μη αναστρέψιμο, σε σημείο που όσο ευχάριστα ακούγεται και ρέει ο δίσκος, πλέον πολύ δύσκολα θα επιστρέψω σε αυτόν γιατί δεν έχει να μου προσφέρει κάτι πια.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
