Το Δελτίο Τύπου μας πληροφορεί ότι οι Drowning Deep μπορεί μόλις τώρα να κατάφεραν να κυκλοφορήσουν υλικό, αλλά παλεύουν να βρουν μια σταθερότητα από το 2006 όταν και μπήκε η ιδέα για το συγκρότημα. Τώρα, μπορεί να αναρωτιέστε ότι αυτό είναι απλά μία δικαιολογία για τη βαρεμάρα που είχαν ή για το ότι το υλικό τους ήταν για πέταμα, αλλά όχι. Αστάθεια στη σύνθεση είναι η επίσημη τοποθέτηση κι εμείς πρέπει να τους πιστέψουμε.
Το “Human Decay”λοιπόν είναι ένα EP που σηματοδοτεί και την πρώτη κυκλοφορία τους, το οποίο κρατάει ένα μισάωρο και έχει έξι κομμάτια συν ένα outro. Η σύνθεση της μπάντας από το Αννόβερο έχει έξι μέλη και δε γίνεται παρά να μου δημιουργηθούν κι άλλες απορίες. Αρχικά, ένα τόσο τραγικό αποτέλεσμα το φτιάχνουν και δυο-τρία άτομα, δεν χρειάζονται έξι. Δεύτερον, τόσα χρόνια που υποτίθεται ότι παλεύετε δε γινόταν να γράψετε κάτι καλύτερο; Ειλικρινά, σας πήρε δεκατέσσερα χρόνια για αυτό που μόλις άκουσα; Παιδιά, αφήστε το καλύτερο και κάντε κάτι πιο εποικοδομητικό με τον ελεύθερο χρόνο σας.
Αρχικά, το στυλ της μπάντας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν gothic/groove metal. Υπάρχει μία μελαγχολία στην ατμόσφαιρα, όπως και σε κάποιες μελωδίες, αλλά έχουν μία πιο μοντέρνα προσέγγιση στη μουσική τους. Τα φωνητικά εναλλάσσονται μεταξύ καθαρών και ακραίων και είναι μέτρια στην καλύτερη, τραγικά και φάλτσα στην χειρότερη. Οι κιθάρες κάτι προσπαθούν να κάνουν, αφού έχουν κάποια riffs και μελωδίες που τραβάνε το μάτι, αλλά μέχρι εκεί. Το μπάσο είναι υπερβολικά ψηλά και μαζί με την μπότα των drums δημιουργεί ένα κακό ηχητικό αποτέλεσμα. Γενικά η παραγωγή είναι σε ερασιτεχνικά επίπεδα και κάνει τα κομμάτια να ακούγονται πιο χάλια απ’ ότι μπορεί να είναι.
Σε κάποια σημεία μου θύμισαν τις νεότερες εκδοχές των Amorphis και Moonspell, αλλά μέχρι εκεί. Θέλουν αδιανόητο όγκο δουλειάς για να μπορέσουν έστω να τους πλησιάσουν. Εν κατακλείδι, θεωρώ αστείο μια μπάντα για τόσα χρόνια να μην μπορεί να γράψει λίγα κομμάτια της προκοπής και να μας παρουσιάζει ένα τόσο κακογραμμένο αποτέλεσμα σαν πρώτη κυκλοφορία. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, έγραψαν και ένα τραγούδι στα ιταλικά για να δείξουν ότι έχουν ποικιλία και στους στίχους πέρα από τη μουσική τους. Γελάνε και τα πόμολα.
2/10
Γιώργος Τερζάκης
[email protected]
