Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Awakening”, οι Wardrum επιστρέφουν με τον νέο τους δίσκο “Mavericks”, ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να αποτελεί ένα στοίχημα για την μπάντα. Έχοντας ένα καινούργιο μέλος πλέον, κάτι που από μόνο του φέρνει μεγάλο αέρα ανανέωσης τόσο μουσικά όσο και μέσα στην ίδια την μπάντα, μας παρουσιάζουν έντεκα νέα κομμάτια τα οποία απαρτίζουν το πρώτο concept άλμπουμ τους. Σε αυτό ξεδιπλώνεται η ιστορία της φτερωτής «μασκότ» τους, η οποία τους ακολουθεί σε όλες τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους.
Εναρκτήριο κομμάτι το “Hunt For Survival” που από μόνο του αποτελεί ένα πολύ δυνατό πρώτο δείγμα των δυνατοτήτων του Γιώργου Μαργαριτόπουλου. Τα επόμενα δύο κομμάτια που ακολουθούν, με το ένα να αποτελεί και το ομότιτλο κομμάτι, είναι η καλύτερη επιβεβαίωση πως ο ήχος των Wardrum είναι αυτός που έκανε και κάνει την μπάντα καθώς και το σύνολο και όχι η μονάδα. Κλασικά κομμάτια που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιαδήποτε προηγούμενη τους κυκλοφορία με Βρεττό/Μακραντωνάκη να οργιάζουν.
Και φτάνουμε στην πρώτη μουσικά έκπληξη του δίσκου, το “Sands Of Time” το οποίο όπως προδίδει και ο τίτλος του φέρνει ανατολίτικο αέρα για πρώτη φορά στην μέχρι τώρα πορεία της μπάντας. Αργό, επιβλητικό με μία τεράστια Dio αισθητική στο solo και ένα από τα καλύτερα 80s ρεφρέν που έχω ακούσει εδώ και αρκετά χρόνια. Συνέχεια με το “Rise” και την χαρά του Στέργιου Κουρού όσον αφορά το ρυθμικό μέρος και το “Broken Pieces” το οποίο και αυτό φέρνει κάτι «καινούριο» στον μέχρι τώρα ήχο τους.
Ακόμα ένα κλασικό Wardrum κομμάτι με το “Mavro” να το διαδέχεται το μικρό αλλά ιδιαίτερα όμορφο ακουστικό “No One Believes”.
Και μπαίνουμε στα τελευταία τρία κομμάτια του δίσκου, δύο εκ των οποίων από μόνα τους είναι αρκετά για να καλύψουν όλο το άρθρο. Ωμή δύναμη, με τρομερά riffs, εξαίρετο drumming, πλαισιωμένα με λυρισμό στο “Raven Days” το οποίο αποτελεί κατά την γνώμη μου από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Τρίτη έκπληξη με το “Promise Land” και το πραγματικά σκαλωτικό αρχικό riff. Εκπληκτική αφήγηση καθόλη την διάρκεια του κομματιού από τον Μαργαριτόπουλο με κύματα ανατριχίλας στην κορύφωση του ρεφρέν και στιβαρότατο rhythm section. Εμπνευσμένες μελωδίες με τον Κουρού πάλι να κάνει την απόλυτη διαφορά στην καταλληλότερη στιγμή.
Συναισθηματικά ίσως το πιο φορτισμένο κομμάτι τόσο του δίσκου και παράλληλα νομίζω ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας τους. Ηρωική έξοδος με το “Silver Of Eternity”, το οποίο κλείνει το μάτι στα πρώτα δύο άλμπουμ τους, δίνοντας μία αίσθηση αναμονής, μία υπόνοια συνέχειας και ολοκλήρωσης σε δεύτερο χρόνο. Στο σύνολό του το “Mavericks” είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, μιας μέχρι τώρα εξαιρετικής πορείας.
Το να μπω στην διαδικασία να αναπτύξω πόσο παιχταράδες είναι οι Κουρού, Βρεττός, Μακραντωνάκης ή το πόσα κιλά μουσικοί και μουσική είναι, είναι επίσης ανούσιο. Αυτό που μπορώ να πω είναι πως η παρουσία του Στράτου Καραγιαννίδη για πρώτη φορά στον δίσκο ήταν καταλυτικότατη, καθώς γέμισε πολύ τον ήχο της μπάντας, τόσο με το παικτικό του και συνθετικό του στυλ όσο και με τον ήχο του. Από την πρώτη φορά που πλαισίωσε την μπάντα επί σκηνής, ήταν φανερό πως αποτελούσε ιδανική επιλογή και προσθήκη.
Όσον αφορά τον Γιώργο Μαργαριτόπουλο, νομίζω πως δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα. Η εντυπωσιακή του έκταση υπερκαλύπτει κάθε ανάγκη των κομματιών με περίσσια άνεση και εκφραστικότητα. Παρότι η άνεση του ακόμα και στις δυσκολότερες ακροβασίες είναι τρομακτική, διατηρεί κάτι το ανθρώπινο και προσιτό, κάτι με το οποίο μπορείς να ταυτιστείς. Ιδιαίτερη έμφαση θα ήθελα να δώσω στα τρομερά δεύτερα φωνητικά που έχει στήσει όπως και στα χορωδιακά σημεία, δίνουν στο σύνολο πολλά συν ακόμα. Πιστεύω ακράδαντα πως στον επόμενο δίσκο θα μαζεύουμε τα σαγόνια μας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ή μέτρο σύγκρισης με το παρελθόν στο κομμάτι της φωνής, πέρα από αχρείαστο είναι και άδικο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την κατάθεση και τον χαρακτήρα του Γιώργου και κανενός άλλου ο οποίος στέκεται υπεράξια αν όχι και υπερκαλύπτει τις όποιες προσδοκίες. Αυτή πιστεύω προσωπικά πως είναι η καλύτερη εκδοχή των Wardrum σαν σύνολο.
Η παραγωγή είναι άψογη, μέσα στον μέχρι τώρα ηχητικό τους «άξονα», με τις κιθάρες να δίνουν ένα λίγο δυνατότερο παρόν από θέμα χροιάς, όπως και το μπάσο πλέον να αποτελεί στιβαρή βάση για όλους τους υπόλοιπους. Σφιχτός ήχος, με πολύ διαύγεια και παρουσία. Την παραγωγή και το mix ανέλαβε ο Βρεττός ενώ το mastering ο Καραγιαννίδης. Όσον αφορά το πιθανό στοίχημα που θα μπορούσε να αποτελεί το “Mavericks”, υπήρξε ποτέ πραγματικά η οποιαδήποτε αμφιβολία για το αποτέλεσμα; Ο πήχης μόλις ανέβηκε ακόμα ψηλότερα.
9/10
Κωνσταντίνος Μάρης
Constantinemaris@gmail.com
