Το πόσο πολύ αγαπώ αυτή την μπάντα είναι γνωστό, το έχω αναφέρει και σε άλλες κριτικές μου. Το ότι θεωρώ τον γίγαντα Jon Schaffer έναν εξαιρετικό συνθέτη και κιθαρίστα, ο οποίος έχει καταφέρει στην δική μου γενιά με το παίξιμό του να επηρεάσει άπαντες, είναι δεδομένο. Το ότι έχει κυκλοφορήσει αξεπέραστα άλμπουμ στο πέρασμα του χρόνου, επίσης δεδομένο. Ποιος άλλωστε μπορεί να βρει ψεγάδι στα πρώτα πέντε άλμπουμ (μέχρι το εξαιρετικό “Something Wicked This Way Comes” του 1998 που οδήγησε στο μνημειώδες “Alive In Athens”);
Από κει και πέρα, από το “Horror Show” του 2001 άρχισε ο διχασμός περί των καλών ή όχι άλμπουμ που κυκλοφόρησε η μπάντα. Το “Horror Show” καθώς επίσης τα “Framing Armaggedon” (2007) και “Dystopia” (2011) για εμένα είναι εξαιρετικά άλμπουμ, ένα σκαλί πιο πίσω ακολουθεί το “The Glorious Burden” (2004) ενώ τα “Crucible Of Man” (2008) και “Plagues Of Babylon” (2014) είναι παγερά αδιάφορα! Για αυτό και ήλπιζα πως το επερχόμενο φετινό “Incorruptible” να κάνει ένα comeback. Οι ελπίδες πήγαν στράφι όμως.
Οι ευκαιρίες που έδωσα στο “Incorruptible” αρκετές και ως ένας άλλοτε αέναος κύκλος με έφερνε και πάλι στο ίδιο σημείο: είναι ένας δίσκος εξίσου αδιάφορος με τον προκάτοχό του, το “Plagues Of Babylon”, άνευρος, με τον τσαμπουκά να έχει πάει περίπατο και αν εξαιρέσεις κάποιες συνθέσεις όπως είναι το “Seven Headed Whore”, το “Great Heathen Army” και το “Dance”, όλο το υπόλοιπο πάει για σουβέρ. Αρχίζω να αναρωτιέμαι που πήγαν τα σήμα κατατεθέν τρίηχα στην κιθάρα. Τα έφαγε η μαρμάγκα; Τι γίνεται;
Μπορεί ο νέος Jake Dryer να αντικατέστησε επάξια τον Troy Steele στην lead κιθάρα αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Είναι πραγματικά κρίμα να βλέπεις μια αγαπημένη σου μπάντα να φθίνει τόσο απότομα. Καλό θα ήταν τότε να αφήσει και κανέναν άλλο μέσα στην μπάντα ο mastermind να συνθέσει. Πού ξέρεις, μπορεί να είναι καλό το αποτέλεσμα. Ελπίζω ο διάδοχος του “Incorruptible” όταν με το καλό έρθει να το διαγράψει από την μνήμη μου…
5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
